OOO

Mijn handen trilden ontzettend, mijn ogen waren rood en ik kon wel janken. Ik heb dit nooit gewild. Nooit, maar dan ook nooit, heb ik er ook maar een seconde gedacht om mee te doen aan de selectie. Het is een evenement wat ik verafschuwde en wat ik zo goed mogelijk probeerde te negeren. Iedereen in mijn omgeving zei altijd dat ik me op moest geven, dat ik sowieso gekozen werd, en het waarschijnlijk nog tot aan de elite zou halen. Maar ik zei altijd nee. Want ik wou het niet. Ik was gelukkig met het leven hier. Mijn leven was prima, ik was dan ook nota bene een Twee. Ik had het druk genoeg. Maar nee hoor, mijn moeder vond dat dit wel kon, en had mij dus meegesleurd naar de inschrijving. Op dat moment kon het me niet eens zo veel schelen, ik had daarvoor een goede wedstrijd achter de rug en had een derde prijs van heel Illéa binnengesleept, dus ik kon het niet helpen dat ik breed glimlachte voor die foto. Maar mijn glimlach was té breed geweest, want toen we daarnet naar het IRT nieuws keken en de 35 kandidaten bekend werden gemaakt, had ik mijn gezicht gezien. Ik had mijn naam gehoord, en ik was woedend naar boven gerend. Niemand was achter me aangekomen, wat slim van ze was geweest. En nu zat ik dus op mijn kamer, al zo'n kwartier. "Ik ga niet," had ik dan ook tegen mijn familie beneden gezegd voordat ik naar boven was gerend. En ik was het nog steeds van plan, om gewoon niet te gaan. Om gewoon verder te gaan met mijn leven hier, om gewoon verder te gaan met mijn dagelijkse routine van trainen en naar school gaan. Om gewoon mijn wedstrijden te volgen en om iedereen die me naar dat paleis probeerde te sleuren een mep te verkopen. Want ik zou niet, maar dan ook echt niet deel nemen aan de selection. Waarschijnlijk was die Miles toch een verwende klootzak die dacht dat hij alles kon maken en waarschijnlijk elk meisje zou willen houden.