Punt 5

Ik liep heen en weer door mijn appartement.
Van het terras naar de zetel.
Van de zetel naar het terras.
En weer opnieuw.
Telkens wanneer ik me neerzette, stond ik na een aantal seconden terug rechtop.
Het leek of ik energie te veel had. Als mijn conditie beter was geweest, zou ik wel 3 marathons hebben kunnen lopen -al was dat misschien ook weer wat overdreven-.
Mijn tenen had ik ondertussen al meerdere keren gestoten tegen de kasten, tafeltjes en andere spullen die op de grond stonden maar het kon me niets schelen. Ik vloekte niet maar wandelde verder om opnieuw mijn teen te stoten. Ik had zin om naar buiten te gaan en naar het koffiehuis te rennen om te kijken of Fauve weer iets had teruggeschreven, maar ook dat deed ik niet.
Adrenaline gierde door mijn lichaam een hele dag door alsof er een klein kacheltje brandde in mijn maag dat energie doorstuurde naar alle delen van mijn lichaam om deze kwijt te geraken. Hierdoor moest ik bijvoorbeeld de hele tijd glimlachen.
Ik tokkelde met mijn vingers op de tafel en wandelde nog eens naar het terras om te kijken naar het park. Van hieruit kon ik de koffiebar net niet zien aangezien er een aantal bomen voor stonden. Ik vroeg me af of Fauve er al binnen was geweest vandaag.
Had ze mijn briefje al gezien? En beter nog: had ze al iets teruggeschreven?
Ik verlangde ernaar om het te weten maar toch bleef ik wachten.
Het was een heuse beproeving voor mijn geduld.
Maar ik wilde Fauve niet tegenkomen.
Natuurlijk wilde ik haar dolgraag tegenkomen maar nu nog niet. Zo was het spannender. Het leek net verstoppertje in het groot maar dan net iets anders. Ik moest de koffiebar zien te bereiken om zo haar briefje -ik ging er vanuit dat ze nog terug zou schrijven- te lezen en er weer eentje te schrijven maar Fauve mocht me niet zien.
We hadden het niet afgesproken -ik had haar nog nooit gesproken- maar toch deed ik alsof we dat wel hadden gedaan want het hele avontuur dat ik op dit moment beleefde, zorgde ervoor dat ik me geweldig voelde en ik wilde dat dit eeuwig zo zou blijven.
Op het einde van de dag, 10 minuten voor de bar dicht zou gaan, wandelde ik naar buiten. Mijn passen gingen snel en ik had zin om te rennen maar hield mezelf in bedwang.
Daar aangekomen gingen mijn ogen direct naar de paal.
Het is moeilijk te geloven in toeval maar het is moeilijker te geloven in iets anders
-Fauve
Ik glimlachte.
'ik dacht al dat je niet meer zou komen', zei de jongeman. Ik lachte en twijfelde om hem te vertellen over de adrenaline in mijn lichaam, over het reuze verstoppertje en het avontuur maar besloot dat niet te doen aangezien hij het toch waarschijnlijk niet zou begrijpen.
'Fauve is het hier deze ochtend komen afgeven', zei hij.
Nu pas viel het me op dat hij een naamplaatje droeg en Jason heette.
'bedankt', zei ik al wist ik niet zeker of ik nu hem, Fauve of God bedankte voor het feit dat ze me terug schreef.

---

Wauw jullie zijn echt geweldig.
Echt mega hard bedankt voor alle lieve en leuke reacties en kudo's natuurlijk en de mensen die lezen zonder iets achter te laten ook enorm hard bedankt.