Punt 4

Ik glimlachte en op dat moment was ik echt gelukkig. Ik voelde me geweldig, fantastisch, alsof ik de hele wereld aankon. 'voor Harry', fluisterde ik en beeldde me in hoe Fauve -haar naam klonk als een mengeling van zoete honing en een fris lentebriesje- het briefje aan me zou voorlezen.
Ik beeldde me in hoe ze geglimlacht zou hebben wanneer ze mijn briefje had gezien en ik hoopte dat haar hart ook klopte als een op hol geslagen klok wanneer ze dacht aan mij.
'dat wordt dus 2 dollar'
Ik keek op en de jongeman lachte waaruit ik opmaakte dat hij dat al verschillende keren had gezegd. Wat verward keek ik rond en zocht naar het geld. 'romantisch hé, vind je niet. Dat meisje is komen vragen of dat briefje hier mocht ophangen omdat eenzekere Harry haar een tekstje had geschreven op een servet van hier. Dan heeft ze het adres opgezocht dat op de servet stond van het koffiehuis en kwam hier terecht.', vertelde hij en ik voelde mijn glimlach groter worden bij elk woord dat hij zei.
'dat ben ik', zei ik.
'ik ben Harry'.
Ik had zin om uit te roepen dat ik Harry was zodat iedereen hierbinnen het zou weten, de hele wereld mocht het van me weten. Ik wilde zo dolgraag mijn longen vullen met lucht om die woorden er dan weer krachtig uit te laten komen en tegelijkertijd had ik zin om het te fluisteren alsof het een geheim was en alles zo intiemer zou zijn.
Ze had me teruggeschreven.
'mag ik?', vroeg ik en ik wees naar de pen die op de toog lag. 'natuurlijk', zei hij. Ik nam een bierviltje en dacht even na en schreef toen:
Mysteries zijn er om opgelost te worden
Harry S.
En ik hoopte zo haar interesse te kunnen wekken. Ik hoopte dat ik er voor kon zorgen dat ze meer over me wilde weten, dat ze me zou zien als een avontuur net zoals ik haar zag als een avontuur.
Ik haalde Fauve's briefje van de paal af en de jongeman zei dat hij mijn tekstje wel zou ophangen en wenste me nog succes toe.
Ik bedankte hem maar succes had ik nu niet meer nodig. Mijn missie was al meer dan geslaagd. Ik had Fauve dan nog wel niet ontmoet en misschien ging dat zelfs niet gebeuren maar dat was net leuk. De onzekerheid die tegelijk toch weer wel zeker was, maakte dit alles spannender, aangenamer.
Ik zei tegen hem dat ik hem waarschijnlijk wel vaker zou zien.
Ik hield het briefje goed vast in mijn hand en wandelde terug naar mijn appartement met een grote glimlach op mijn gezicht waarvan ik zeker wist dat deze de eerste dagen nog niet zou verdwijnen.
Ze had me geschreven.
Waarschijnlijk zouden vele mensen me voor gek verklaren moesten ze mijn blijheid, mijn extase van geluk zien omdat iemand me een briefje had geschreven. Maar zoals ik al zei, misschien was ik wel gek.
Ik was gek van haar.
Fauve maakte mijn gedachten krankzinnig en ik had haar nog niet eens gesproken.
Ze had geen woorden nodig om te laten zien wie ze echt was, daar was ik van overtuigd.
Fauve straalde uit hoe ze was zoals een zon die warmte uitstraalt.