Hs 109 - Could one Question Change your World?

(Door Sasha)
Samen met Sven zit ik in het park van RMA. Ik breng veel tijd met hem door. Samen organiseren we zijn campagne voor koning van het eindejaarsbal. Ik heb affiches voor hem gemaakt en heb zijn speech wat aangepast aangezien hij een beetje te veel over de knappe meisjes van deze school doorging naar mijn smaak.
"Dus, weet je al wat je aan gaat doen naar het bal?", vraagt Sven.
Ik knik enthousiast ,"Ik heb dit weekend een perfect geel jurkje gevonden."
Hij knikt en staart dan even doelloos voor zich uit. Ik hou mijn hoofd schuin. "Sven, wat is er?"
Hij kijkt me aan, "Dit gaat misschien raar klinken, maar denk je dat het mogelijk zou zijn om Claire en Juliette uit te nodigen naar ons eindejaarsbal? Sinds ze uit de kast zijn gekomen, worden ze erg gepest op hun school. Ik sprak hen gisteren nog en ze zeiden dat ze niet meer naar hun bal wouden gaan. En dat is ongelofelijk als je weet hoe die meisjes elke gelegenheid die ze krijgen om zich bijzonder te kleden met beide handen aanpakken. Ze spraken al enkele maanden geleden over dat bal. Ik vind dat ze dat dan ten minste verdienen. En ik weet zeker dat niemand hen hier zou uitlachen."
Ik knik instemmend, "Ja dat lijkt me een goed idee. Ik denk dat niemand je dat zal verbieden. Vraag wel eerst toestemming aan een leraar."
Hij knikt, "Thanx. Ennn, heb je al een date voor het bal?"
Ik trek mijn wenkbrauwen op, "Heb je mij al eens bekeken? Niemand die mijn date zou willen zijn. En daarbij, niemand uit onze klas is single."
Hij kijkt me verbaasd aan, "Euh, jawel. De knapste jongen van de klas is vrijgezel."
Ik grinnik, "Nee hoor de vorige keer dat ik hem zag had Leslie nog iets met Inge."
Hij doet alsof hij gekwetst is, "Wel, ik heb nog geen date. Duss misschien zou je met mij willen gaan?"
Ik knik even, "Dat zou fijn zijn."
"Goed", antwoordt hij en hij leunt naar me toe. Bijna had ik hem echt gekust, maar dan zie ik Shailenes gezich weer voor me. Ik kan toch niets beginnen met het vriendje van mijn dode zus? In feite zijn ze nooit uit elkaar gegaan. Ik wend mijn hoofd van hem af en mompel dat ik nog iets moet doen. Daarna loop ik van hem weg.