O30 - The Room of Requirement

In de tijd die volgde negeerde Hermione Ron Weasley volkomen. Ze was boos op hem. 'Het kan me niet schelen met wie hij zoent,' vertelde ze me, toen we naar de Great Hall voor het diner liepen. Daarna liep ze zonder nog een woord tegen mij te zeggen naar de Gryffindor tafel. Vol medelijden keek ik haar na. Ze gaf het niet toe, maar ze had het zwaar. 'Over een paar dagen is het zo ver, Sarah!' zei Jasmine enthousiast toen ik naast haar ging zitten. Dat zei ze al een paar dagen. 'Ja, het Yule Ball,' zei ik. 'Ja! Ik ben zo opgewonden, Blaise en ik gaan een heerlijke avond krijgen,' zei Jasmine. 'Over onze date gesproken, waar hangt Draco uit? Hij is zo vaak afwezig,' mompelde ik. Jasmine keek om zich heen, en ze haalde haar schouders. 'Je hebt wel gelijk, en als hij er is, is hij heel erg in zichzelf gekeerd. Alsof er iets is.' Ik knikte. Er was iets aan de hand, iets ernstigs. Hij leek zo snel te schrikken van de kleinste dingen. 'Weet je wat, ik ga hem zoeken. En ik stop niet tot ik hem heb gevonden. En dan vraag ik een verklaring,' zei ik, nadat ik een paar happen lamsvlees op had. Jasmine knikte. 'Succes!'

Na een uur door het kasteel gelopen te hebben, had ik Draco nog steeds niet gevonden. Ik liep over de zevende verdieping, en plotseling verscheen er een deur. Uit het niets, een deur die er eerst nog niet was. Ik trok mijn toverstok, en ik keek om mezelf heen. Mijn nieuwsgierigheid won, en ik opende deur. Toen ik door de deur heen was gestapt, verdween die vrijwel meteen. Dat was vreemd, maar de kamer waarin ik terecht was gekomen was nóg vreemder. Het was erg rommelig Er stonden veel kasten met boeken, planten en vooral heel veel rommel. Op veel rommel zat een dikke laag stof. 'Wat is dit voor een plek,' zei ik zacht, terwijl ik een dood plantje met vlijmscherpe tanden bekeek. Tenminste, ik dacht dat het dood was. En ik hoopte diep van binnen ook dat het dood was. Ik vervolgde mijn weg door de kamer, totdat ik iets hoorde. Ik hoorde zijn stem. Draco Malfoy's stem. Hij mompelde wat in zichzelf, maar het was hard genoeg voor mij om dit te horen. Stilletjes liep ik richting het geluid, en ik zag nog net hoe Draco een groot doek ergens vanaf haalde. Een kast. Hij haalde een doek van een grote kast af. In zijn hand had hij een appel, en ik zag hoe hij deze in de kast legde. Daarna sloot hij hem. Draco had zijn toverstok in zijn hand. 'Harmonia Nectere Passus.' Draco opende kast weer, en ik zag dat de appel verdwenen was. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Wat was dat voor een kast? Draco herhaalde de spreuk nog tweemaal, voordat hij de kast weer opende. Draco haalde een appel eruit, dezelfde appel die hij eerder in de kast had gedaan. Toen hij zag dat er een hap uitgenomen was, keek hij opgelucht.

Waar was hij mee bezig? Toen ik weg wilde lopen, stootte ik per ongeluk tegen een stapel boeken, wat daardoor met een hoop lawaai op de grond viel. 'Wie is daar?!' Draco zijn stem klonk vol paniek, en ik kon onmogelijk ongezien weg gekomen. 'Draco, rustig,' zei ik zacht, maar hard genoeg voor Draco om het te horen. Echter leek Draco niet te ontspannen. 'Sarah?' Draco liet de appel vallen, die hij nog steeds in zijn hand had. Ik kwam tevoorschijn achter achter de grote berg rommel. 'W-wat doe je hier?' 'Ik zocht je, en toen kwam ik hier,' zei ik, 'wat doe je allemaal?' Draco keek mij aan met een mond vol tanden. Ik zag hoe gespannen hij was. 'D-dat kan ik niet zeggen, sorry, Sarah.' Ik liep langzaam op Draco af, en ik pakte hem bij zijn handen vast. Ik boorde mijn blik n zijn stormgrijze ogen. 'Je kan mij alles vertellen, alles,' fluisterde ik. Draco liet zijn handen los, en hij draaide zichzelf naar mij om. 'Nee, Sarah,' zei hij, 'dat kan ik niet.'