O29 - She's heartbroken

In het weekend dat volgde heerste er grote spanning tussen Gryffindor en Slytherin. Dan zou de eerste Quidditch game zijn met de nieuwe Gryffindor Keeper, Ron Weasley. Ik wist dat Ron niet bepaald geniaal was, en betwijfelde of Harry wel een goede keuze had gemaakt om hem in het team op te nemen. 'Ze gaan verliezen,' zei Jasmine lachend. Ik knikte, terwijl Jasmine en ik naar het veld liepen. 'Schiet nou eens op, Sarah! Ze zijn al een halfuur bezig!' We hadden onszelf verslapen, en hierdoor waren we te laat. Op een drafje renden we naar het veld. Toen we zaten, zag ik hoe Ron behendig de Quaffle afweerde. 'Jasmine, hij is goed,' fluisterde ik. Jasmine zag hetzelfde, maar ze antwoordde niet. En zo ging het vele malen door, iedere keer dat Slytherin probeerde te scoorden, hield Ron de Quaffle tegen. Er klonk luid gejuich vanaf de Gryffindor tribune. 'Weasley, Weasley!' Jasmine keek met een zuur gezicht voor zich uit, en ook was teleurgesteld. Al helemaal toen Harry Potter de The Golden Snitch had gevangen. Slytherin had verloren.

Die avond probeerde ik de sfeer in de Slytherin Common Room te vermijden, dus liep ik doelloos rondjes door de gangen. Na een paar minuten, hoorde ik gesnik. En het getjilp van vogels. Ik liep op het geluid af, en ik zag hoe Hermione op de trap zat. Ze huilde. 'Hermione?' vroeg ik zacht. Ze keek niet op, ze hoorde me niet. 'Hermione,' zei ik, dit maal wat harder. Geschrokken keek ze op, en ze stopte abrupt met huilen. 'Sarah,' fluisterde ze. Langzaam liep ik op haar af, en ging naast haar zitten. Zo zaten we in stilte. Al snel hoorde ik voetstappen boven ons, en Harry Potter verscheen op de trap. Zodra hij mij zag, opende hij zijn mond om wat te zeggen. Maar toen hij Hermione zag, sloot hij zijn mond. 'Een bezwering,' zei Hermione, haar stem klonk gesmoord, 'ik ben aan het oefenen.' 'Ze zijn goed gelukt,' zei Harry, die naast Hermione ging zitten. 'Hoe voelt het, Harry. Als je Dean met Ginny ziet.' Hermione huilde zacht, en ik raakte voorzichtig haar schouder aan. Hermione keek mij even aan. 'Ik weet het, Harry, op de manier waarop je naar haar kijkt.' Er klonk plotseling een irritante lach door de gang, en mijn maag draaide om. Ron Weasley en Lavender Brown liepen de gang in. Al leek het in roze bekleedde toverballetje meer te huppelen. Hermione stopte even met ademen, en ze kneep haar ogen dicht. 'Oeps, dit plekje is al bezet,' zei Lavender. Lavender huppelde weg, echter bleef Ron staan. 'Wat doen die vogels hier?' Hermione stond op, en keek de jongen gepijnigd aan. 'Oppugno.' De getoverde vogels van Hermione vlogen op Ron af. En hij wist de vogels net te ontwijken. Geschokt keek hij Hermione aan, maar daarna droop hij af. Tranen ontstonden weer op Hermione's gezicht. Ze ging weer zitten, en ze liet haar hoofd op mijn schouder rusten. Harry sloeg zijn arm om haar heen. 'Zo voelt het,' zei Harry. En zo bleven we zitten, tot Hermione gekalmeerd was.