Belofte één

Koud, het was verdomd koud vandaag. Dat is natuurlijk normaal als je wist dat het oktober was maar het was verdomme koud voor de tijd van het jaar. Het was wel eind oktober maar er lag al een flink pak sneeuw. Ik trok mijn deken dichter tegen me aan en trok mijn benen op verstopte elk stukje blootte huid onder het deken. Het was niet een erg groot deken maar het was beter als niets. Ik had met mijn laatste geld schoenen gekocht waar geen scheuren in zaten. Niet dat ze nu nog proper waren. Nee ze waren vies, er kwam water in van de sneeuw. Mijn kont beschermde ik tegen de koude stenen van de straat met een stuk karton dat ik had gevonden. Mijn haren zaten in een strikje dat ik ook ergens op straat had gevonden en er stond een potje voor mijn voeten. Ik was niet echt iemand die wou schooien maar het kon nu eenmaal niet anders. Ik leefde op straat en ik moest door bedelen mijn geld binnen halen. Ik kon niet gaan werken, overal waar ik was geweest bekeken ze me vreselijk vies omdat ik tatoeages had en omdat stonk. Kon ik er aan doen dat ik al één jaar geen douch meer had kunnen nemen? Ik kon soms voor vijf euro te recht in een opvangcentrum voor arme, maar die zat in deze tijd van het jaar sneller vol. Vreselijk, maar ik kon niet anders doen dan op straat slapen. Op plekken die nog vrij waren. Op een bank in het park, of als ik geluk had onder een brugje die me iets of wat beschermde tegen de sneeuw.

Ik zat voor een enorm gebouw. Iets met de naam Lee and co maar echt geïnteresseerd was ik niet. Het leek me een groot gebouw. Je zag dat het uit glas was gemaakt en dat er rijke mensen in hadden geïnvesteerd. Ik zat hier nu al twee uur en er waren al veel mensen gepasseerd met kostuums en goed gevulde zakken. Ofwel liepen ze het gebouw in ofwel uit. Maar niemand leek me ook maar op te merken. Ze waren te druk met hun eigen bankrekening die nog meer gevuld moest worden. Zelfs één pond zouden ze niet kunnen missen. Nee zelfs daarvoor waren ze te gierig.

Ik blies in mijn handen om ze warm te houden, maar het gaf niet veel effect. Ik zuchtte zachtjes en trok het deken nog verder tegen me aan. Het was een dun fleece deken. Er zaten hier en daar een paar kleine gaten in maar het boeide me niet. Ik zag in de verte een klein kindje lopen. Klein? zo klein was hij niet maar hij leek toch zeker niet ouder als tien. Ik stond met trillende benen op en pakte het karton en mijn deken. Ik liep iets dichter en zag het kindje bibberend zitten met net als mij een bekertje voor zich. Ik slikte. Deze wereld was te erg voor woorden. Ik liep op hem af. 'Hey kleintje alles goed?' Vroeg ik. Hij keek me met bange ogen aan. 'Ik ben Zayn.' Zei ik en gaf hem mijn deken. 'Ik ben Charlie.' Zei hij en trok het deken over zich. Ik glimlachte ook al had ik het nu kouder het jongetje was warm en dat warmde mijn hart toch iets op.

We hadden een tijdje gepraat ik was erachter dat hij negen jaar was en dat hij twee maanden op straat leefde omdat zijn ouders waren overleden en niemand hem wou. Ik had mijn verhaal gezegd. En nu was het al donker aan het worden. Veel hadden we niet verdiend en met het geld dat ik had verdiend had ik een fles water gekocht en een pak sandwiches zonder beleg. Ik had Charlie tussen mijn benen gezet en het deken over ons heen getrokken. 'Zayn.' Fluisterde de jongen. 'Ja Charlie?' 'Blijf bij me.' Fluisterde hij en ik keek hem even aan maar knikte toen. 'Ik blijf, bij je sluit je ogen maar.' Fluisterde ik en hij sloot zijn ogen en viel in slaap. Ik zuchtte zachtjes en legde mijn hoofd op het zijne en sloot mijn ogen ook. Hopend dat de nacht niet te erg ging zijn.