Chapitre 14

Maya was er niet meer en ze zou ook niet terugkomen.
Ze was oneindig, meer dan oneindig en voor mij leek ze de tijd te overwinnen maar nu besefte ik dat de tijd haar had overwonnen.
Realiteit verandert dingen.
Het verandert mensen, het verandert fantasie.
Zo had de realiteit mijn fantasie over wolken veranderd. Wolken zouden voor mij niet langer donzige kussens zijn waar je in kon wonen en spelen, maar gewoon een grote natte massa.
Dat was de reden geweest waarom ik mijn leven niet langer liet leiden door realiteit, maar door fantasie. Ik keek op een andere manier naar de wereld dan de meeste mensen. En het maakte me gelukkiger. Het had me altijd gelukkiger gemaakt tot gisteren. Want dat was het moment waarop ik besefte dat mijn gedachten de wereld verdraaiden. Ik zag dingen niet zoals ze waren. Ik selecteerde alleen de leuke dingen en liet die tot me doordringen.
De Maya in mijn gedachten had ook nog een andere kant die ik niet wilde zien.
Ik wist het, ik wist dat ze de realiteit niet meer aankon.
Ik wist dat haar lichte, onschuldige vrolijke zelve dit niet aankon. Tegengestelde polen trekken elkaar aan. Licht trekt donker aan en goed kwaad.
Maya had oog voor het slechte in de wereld. De grijze vlekjes in haar ogen, die haar zo mysterieus deden kijken, waren kleine stukjes van haar ziel die aan het afbrokkelen waren. Ze kon niet tegen onrecht dat mensen elkaar aandeden in de wereld. De vlekjes werden vegen.
Ik wist het.
Maya, die misschien wel het meest onschuldige meisje was dat er bestond op deze wereld, nam al de schuld op zich. De grote grijze massa van al het onrecht op aarde had haar lichte, vrolijke geest opgeslokt. Ze wilde dit niet langer.
Mijn handen bevonden zich in mijn haar.
Ik had mijn hele leven lang gekozen voor mijn eigen wetenschap, mijn eigen verklaringen, mijn eigen wereld en het was fantastisch maar het was ook mijn val geweest. Of beter gezegd, het was Maya's val geweest.
Ik zag haar als deeltjes; Ik hield van elk afzonderlijk klein stukje Maya dat er bestond, meer dan iemand ooit gedaan had. Ik wilde niet inzien dat er haar iets kon overkomen, dat ze niet zo gelukkig was als ik hoopte dat ze was. De monsters in haar ogen, waren alle mensen die niets deden om de wereld te helpen en ik was daar ook bij. In feite had ik haar vermoord en niet zijzelf.
Alleen was ik niet alleen.
De hele wereld was schuldig aan haar dood, aan het verwoesten van een wereldwonder nog voordat het ontdekt was. En ik kon alleen maar hopen dat ze ergens toch nog was, dat ik haar zou zien in het noorderlicht, in de sterren als het lichtje in mijn duisternis.
Ik hoopte dat zij mij niet zou achterlaten nadat heel de wereld haar had achtergelaten.

---

Jullie hebben geluk, aangezien ik drie weken niet geschreven heb, krijgen jullie vandaag nog een stukje.
En was dit wat jullie verwacht hadden?
Wat denken jullie ervan, ik ben eigenlijk wel benieuwd.
(nog een hoofdstuk, epiloog, dankwoord, verklaring voor haar dood enzo volgen nog, misschien vandaag als ik in een vrijgevige bui ben)