Hs 107 - Levenslessen

(Door Silke)
We zitten in het magielokaal en wachten op meneer Compton.
"Zou ik me opgeven voor promqueen?", vraag ik aan Rein, die naast me zit. "Absoluut", knikt hij ,"Dan geef ik me op voor king." Ik glimlach. Meneer Compton komt het lokaal binnen met zijn eeuwige leren schoudertasje.
"Ok, deze les gaan we wat anders doen. Ik wil dat jullie de tafels verplaatsen en alle stoelen hier in een kring plaatsen, waarop we dan kunnen zitten." Britney en ik wisselen een verbaasde blik uit maar we doen wat hij gevraagd heeft.
Ik ga tussen Rein en Owen zitten. Wanneer we allemaal een plaats hebben gevonden, begint meneer Compton te vertellen: "Zoals sommigen van jullie misschien weten heb ik ook op deze school gezeten. Ik heb hier de mooiste momenten van mijn leven beleefd. Ik geloof dat jullie later ook op deze tijd zullen terug denken als de jaren die jullie hebven veranderd door mooie maar ook door lastige gebeurtenissen. Voor ik naar RMA kwam, had ik een angst voor zowat alles wat bestond: spinnen, mensen aanspreken, honden, grote vogels, vliegtuigen, bloed... Maar ik was vooral een heel eenzame verlegen jongen. Toen kwam ik hier. Heel simpel. Ik leerde mensen kennen die dezelfde interesses hadden als mij, mensen die me begrepen, ook leraren die me aanmoedigden. Mevrouw Marthas was mijn magielerares. Jaja, ze gaf hier toen ook al les. Mijn vrienden leerden me mezelf te zijn, door hen ben ik wie ik nu ben. Zij leerden me vertrouwen in mezelf te hebben. Samen met hen werd alles minder eng. Ik wil dat jullie weten dat jullie vrienden nu, vrienden voor het leven zijn. Wanneer je je later eenzaam voelt, aarzel niet om hen te bellen. Daarom vraag ik nu van ieder van jullie dat je vertelt hoe RMA je tot nu toe heeft veranderd, wat je geleerd hebt. En dan bedoel ik niet de formules uit de wiskundeles of de spreuken die ik met jullie heb doorgenomen, maar levenslessen. Dingen die jullie voor altijd meedragen, want laten we eerlijk zijn, die formules vergeten jullie toch." Een paar leerlingen grinniken. "Ok, wie wil er beginnen?"
Lynn steekt haar hand op, "Voor ik hierheen kwam was ik een pestkop. Ik werd geslagen door mijn begeleidster en dat maakte me zo woest dat ik andere mensen ook eenzaam wou maken. Ik heb zoveel van jullie pijn aangedaan en dat spijt me nog steeds. Toen kwan Inge hier en werden we vriendinnen. Zij heeft me geleerd dat ik voor mezelf kan opkomen, dat ik ook mezelf mag zijn en dat vriendschap alles kan veranderen. En nu zit ik hier en ik kan ongeveer iedereen die hier in deze cirkel zit, mijn vrienden noemen. Ik ben er heel trots op dat ik mijn grenzen hebben durven verlengen. Ik ga nooit een engeltje worden maar ik ben nu ten minste mezelf." Een paar mensen applaudisseren en Chanyeol geeft haar een knuffel.
Inge begint nu te praten: "Voor ik hierheen kwam, was mijn leven niet zo heel interessant. Ik had Leslie en daar was ik tevreden mee maar verder had ik niet zo heel veel vrienden. Ik had altijd een fantasiebeeld waarin ik mijn idool, de actrice Lynn Taylor leerde kennen en we vriendinnen werden. En eerlijk is eerlijk, de reden waarom ik naar deze school wou was dat zij hier zat. En toen kwam ik hier en ik hoorde al die verhalen over Lynn die vriendschappen had stukgemaakt en ik geloofde gewoon niet dat dat de echte Lynn Taylor kon zijn. Dus ik probeerde dichter bij haar te komen en haar echte verhaal te leren kennen. En dat lukte. Zij leerde me dat iedereen een mooie kant heeft en dat iedereen zichzelf mag zijn. En later leerde ik Sven kennen. Eerlijk gezegd dacht ik eerst dat hij een verschrikkelijke idioot was, met zijn eeuwige alcohol en feestgeest en dat gedoe waarin hij alle meisjes betoverde of zo. Maar toen leerde ik hem echt kennen. En ik ontdekte dat onder dat hele schild van hem een hele aardige en zorgzame jongen zat. Hij leerde me dat je personen nooit op hun uiterlijk of rare gewoontes mag beoordelen. Daarna geraakte ik in die stomme coma. Daardoor weet ik nu dat je leven elk moment kan over zijn en dat je van elke seconde moet genieten. Daarna werd ik bevriend met Sasha. Door haar toneelgezelschap en haar leerling van het jaar- awardje heb ik geleerd dat dromen echt uit kunnen komen en dat je alles kan bereiken wat je wilt als je het alleen maar probeert." Ik heb een krop in mijn keel. Ik steek mijn hand op, "Mijn moeder is vroeger ook naar RMA gegaan. Ze vertelde mijn zus en mij altijd dat dat haar leven had veranderd en wij lachtten daar altijd om en dachten dat ze enorm overdreef, maar nu weet ik dat dat zeker niet waar is. Mijn zus bleek net zoals mijn vader geen kracht te hebben dus ging ik alleen hierheen, samen met Britney, Rein en Nils. Ik heb enkele keren ruzie gehad met hen allemaal over de jaren heen, dat is waar maar het heeft me ook doen inzien dat echte vriendschap en liefde dat overwint. Als je echt van iemand houdt, verandert een klein meningsverschilletje daar echt niks aan. Ik kwam te weten dat Nils mijn broer was en dat kon ik eerst echt niet geloven. Het leerde me dat alles mogelijk is. Maar over het algemeen heeft RMA me vooral geleerd dat in iedereen een vriend kan schuilen, ook als je dat niet verwacht." Rein neemt mijn hand vast en ik glimlach. Nu neemt hij het woord: "Ik was altijd gewoon iemand uit die boyband. Ik zong, ik ging naar school. Toen ontdekte ik dat ik dankzij Silke magie had en ik kwam hierheen. Hier leerde ik al vlug veel verschillende soorten mensen kennen. Maar die mensen zàgen me. Ze merkten me op. Ik zag toen pas in dat ik ook een individuele persoon kan zijn. Ik heb hier geweend, gejuicht en gezucht, maar vooral heb ik hier een ongelofelijke tijd beleefd en de beste vrienden ontmoet." Ik knijp in zijn hand.
Sven begint, zonder zijn hand op te steken, te praten: "Ik ben niet zo goed in toespraken geven zoals jullie allemaal, maar ik wil toch wat zeggen. Ik heb echt overal geleefd. Door mijn vaders werk heb ik nooit een zekerheid over waar ik de volgende naand zal zijn. Mijn moeder is overleden toen ik tien was. Ik was er heel depressief door en besloot meer zoals mijn vader te worden. Hij kwam en ging. Hij bond zich bijna nooit aan mensen die hij ontmoette. En zo was ik dus. Ik leerde verhalen over sensatie, film, televisie. En toen kwam ik hier. Een van de zovele scholen, dacht ik eerst. Ik ontmoette enkele leuke meisjes en had ruzie met hun vriendjes. Eerlijk gezegd had ik er niet echt zo'n moeite mee om weg te gaan. We gingen naar Hawaï, Peking, Parijs en een of ander stadje in Australië. Daarna kreeg mijn vader het idee om een serie over magiescholen te maken. Dus we kwamen terug naar hier. Toen sloot ik me aan bij jullie klas omdat die zou gefilmd worden. Ik ging niet echt meer om met de leerlingen uit mijn vorige klas. En ook al liet ik het misschien niet meteen merken, ik mocht jullie direct. Jullie hebben een zekere charme. Ik kan niet geloven dat ik dat net luidop heb gezegd. Ik werd bevriend met Lynn, dan Inge. Ze leerden me dat ik ook een persoon mocht zijn, in plaats van de geest die ik was. Ik vond het vreselijk dat Inge in coma belandde. Ik haatte het dat ik haar moest achterlaten. Daarna kwam ik in Carcassonne. Claire, Juliette, Lindsey, Antoinette, ik heb met allemaal iets gehad. Ik was terug een geest. Ik leerde dat dat oude, koude kasteel veel geheimen verborg. Ik leerde er ook dat het eten hier eigenlijk heel goed was. Toen kwamen enkelen van jullie er heen. Ik ontmoette Shailene. Ze deed me aan mijn geest denken. Ik wist dat ze een geheim had maar toch voelde ik me aangetrokken tot haar. Ik had me nog nooit zo gevoeld. Het maakte me wanhopig. Ik moest gewoon bij haar zijn. Ik keerde dus terug naar hier. Kwam het grote geheim van Claire en Juliette te weten. Dat leerde me dat mensen je kunnen verbazen. Net zoals Shailene. Ik was gebroken toen ik te weten kwam van haar ziekte. Haar dood was nog erger. Maar ik ben niet weggelopen. Ik ben gebleven. Vroeger zou ik naar Hollywood zijn vertrokken of zo, maar nu niet. Jullie hebben me veranderd. En daar ben ik blij mee. Ik heb nu ook Sasha leren kennen en ik moet zeggen dat ze echt helemaal anders is dan haar zus maar toch kan ik op de één of andere manier goed met haar praten. Met jullie allemaal. Ik ben nu een persoon in plaats van een geest. En daarvoor wil ik jullie bedanken." Ik glimlach. Nu is het Mylènes beurt.
"Ik wil niet zoveel vertellen. Eigenlijk hetzelfde als de meesten van jullie. Ik was altijd een deel van die tweeling. Niemand wist of ik Mylène of Rosanne was. Sven eigenlijk nog steeds niet. Sorry. Maar hier ben ik mezelf. Niet één van de twee. Hier kan ik zijn wie ik wil. Een persoon. Maar toch ben ik deel van een groep, en dat zal ik altijd blijven." Enkelen omhelzen haar. Sasha steekt haar hand op, "Voor ik hierheen kwam, had ik een zus. Niet echt de aardigste zus, maar wel een zus. Toen stierf ze en ik was er zo kwaad en verdrietig om. Ook al waren we niet zo heel close geweest, zij en ik hadden een connectie. En die zal ik ook bij me blijven dragen. Maar ook al was dat de zwaarste periode van mijn leven, ik ben heel blij dat jullie er steeds voor me waren. Ik mag dan wel mijn zus verloren hebben, er zijn nog steeds een heleboel mensen die om me geven. En dat hebben jullie me geleerd." Iedereen glimlacht en we gaan allemaal bij elkaar in het midden van de cirkel staan. Ik geef iedereen die om me heen staat een knuffel. RMA heeft me inderdaad veranderd. En dat is het beste wat me ooit is overkomen.