Chapter 8

Severus

Hij zag dat alle leraren naar hem keken toen hij de deuren van de Grote Zaal opende. Ze keken eigenlijk naar Violet. Voor ze van hun verbazing waren bekomen en vragen gingen stellen vertelde hij vlug woe ze was en hoe hij aan haar kwam.
'Dit is Violet Prince, ik vond haar twee haar geleden op het stoepje voor mijn huis, met een brief aan mij gericht. Sindsdien heb ik voor haar gezorgd, ze logeert bij de Malfoy's als ik op Hogwarts ben en ze mocht nu ook mee van Dumbledore. Waarschijnlijk omdat er geen leerlingen zijn.'
Ondanks dat hij het had uitgelegd stelden ze vragen. Iedereen bleek te weten dat iemand met paarse ogen de gave van gedachtelezen had. Hij zette Violet op de grond. 'Violet dit zijn vrienden van me, ik ga even jouw spulletjes opruimen. Maak maar even kennis met ze,' fluisterde hij. Hij zei dat het vrienden waren omdat dat wat vriendelijker klonk, maar eigenlijk waren het niet meer dan collegas. Ze knikte, maar bleef staan waar ze stond. Hij ging naar zijn kamer en maakte zijn bed op voor Violet, hij zou wel op de bank slapen. Hij keek op de klok en zag dat het half drie was, het was nog best wel vroeg. Hij besloot dat Violet op mocht blijven zolang ze wou, alleen voor deze keer. Hij liep naar de Grote Zaal en zag dat Dumbledore er al was. Violet zat bij hem op schoot en speelde met de lange baard. De andere leraren keken vertederd toe. McGonnagal zag eruit alsof ze ook een lange baard wou, zodat Violet daar mee ging spelen.
'Ah Severus, kom ook zitten, dan drinken we wat thee met cakjes, voor we met het feestmaal beginnen,' zei Dumbledore. Zodra Violet zag dat hij er ook weer was, stopte ze met het spelen met de baard en stak haar armpjes naar hem uit. Hij liep er naar toe en pakte Violet die tegen hem aan ging leunen. Er was nog één lege stoel, daar ging hij op zitten, met Violet op zijn schoot. Er verschenen theekopjes, theepotten, theezakjes en veel cakjes. Violet wou een theepot pakken, zonder te beseffen wat het was, maar hij pakte haar handje voor ze zich kon branden aan de hete theepot.
'Niet aanzitten, dat is heet, straks doet het pijn,' zei hij, zodat ze wist dat ze er niet aan mocht zitten. Ze knikte en pakte het lege theekopje, ze bekeek het en ging toen op zijn benen staan. Hij hield haar vast aangezien Violet een beetje wankelde en voelde dat Violet het kopje op zijn hoofd zette.
'Nu heb je een hoed,' zei ze lachend.
'Nu kan ik geen thee meer drinken, straks krijg ik nog dorst,' zei hij. Violet dacht na en pakte toen het kopje van McGonnagal en gaf het aan hem.
'En waaruit moet professor McGonnagal nou drinken?' Hij zei professor zodat ze dat dan gewend zou zijn voor als ze als leerling op Hogwarts kwam.
Violet dacht weer diep na, er verschenen kleine rimpeltjes in haar voorhoofd. Misschien deed ze hem na als hij een boek las en zij aan het spelen was. Ze stak haar vingertje omhoog en keek heel blij. 'Aha!' Ze klom van zijn schoot af en probeerde bij Flitwick, die een klein bolhoedje ophad, op schoot te klimmen. Ze pakte het hoedje en zette het op het schoteltje bij McGonnagal.
'Nu heeft professor Flitwick geen hoed meer,' zei hij. Ze fronste haar voorhoofdje weer, maar probeerde daarna weer bij hem op schoot te klimmen. Ze pakte een chocolade-cakeje en haalde voorzichtig het papiertje er vanaf. Violet nam het cakeje in twee handjes en nam er een grote hap uit. Er zaten kruimels op haar wangen, maar ze at gewoon verder het cakeje op. Toen ze het cakeje ophad wou ze van zijn schoot klimmen maar hij hield haar tegen. Hij pakte een servet en veegde de kruimels weg. Daarna pakte Violet het papiertje van het cakeje en liep naar professor Flitwick, ze legde het op zijn hoofd en zei: 'hoed.' Hij probeerde niet met zijn hoofd op de tafel te bonken.
'Ik ga even naar het toilet, blijf hier Violet,' voegde hij er aan toe, omdat Violet naar hem toe rende. Ze keek hem met een pruillipje aan en leek niet van plan om te wachten tot hij terugkwam. Hij stond op en het theekopje viel in scherven op de grond. Dumbledore pakte zijn toverstok en zei: 'reparo.'
Dat trok de aandacht van Violet, ze hield van magie. Hij liep snel naar het toilet en beukte met zijn hoofd tegen de muur. Hij wist dat Violet zo was, maar ze maakte bijna overal een zootje van. De deur ging open en Flitwick stapte binnen. Hij had zijn hoed in zijn hand en veegde de kruimeltjes uit zijn haar.
'Sorry, Flitwick,' zei hij. 'Dat ze dat deed,' voegde hij er aan toe, toen Flitwick hem vreemd aankeek.
'O, dat geeft niet hoor, zo zijn kleine kinderen nou eenmaal. Ik vind het een leuk meisje. en kan niet wachten tot ze oud genoeg is om naar school te gaan. Het zal vast een uitstekende leerling zijn.' Flitwick keek hem blij aan.
Hij glimlachtte vluchtig en liep terug naar de Grote Zaal. Hij zag Violet huilend bij Dumbledore zittend, die ze na hem waarschijnlijk het aardigst vond. Hij liep naar haar toe en tilde haar op, ze stopte met huilen en sloeg haar armpjes om zijn nek.
'Ze was je kwijt en werd verdrietig toen ze de deur niet open kon krijgen, McGonnagal probeerde haar te vertellen dat je zo terug zou komen en toen liep ze naar mij toe.' Dumbledore keek naar Violet die, met haar duimpje in haar mond, tegen hem aanleunde.
'Oké,' zei hij. Violet zag er moe uit.
'Ik laat haar even slapen, ze is nogal moe,' zei hij. Hij liep naar de kerkers en voor hij de deur van zijn kamer had geopend, was Violet in slaap gevallen.