Hs 105 - De Begrafenis

(Door Sasha)
Ik sta huilend bij het graf van mijn zus. We hadden net een kleine ceremonie in de kerk maar nu mogen enkele mensen wat zeggen. Al mijn vrienden staan om me heen en blijven me vasthouden alsof ik een soort glazen vaas ben die elk moment kan breken. Ik ga in het midden van het volk staan, samen met Sven. We hebben besloten dit samen te doen omdat het anders te hard is. Hij neemt mijn hand vast en dat bezorgt me op de één of andere manier een vertrouwd gevoel.
"Shailene was mijn zus", begin ik. Ik verbeter mezelf direct: "Nee, ze is nog steeds mijn zus. We waren ooit heel close maar dat ging voorbij. Maar ook al waren we de laatste tijd niet zo'n goede vriendinnen meer, ik ben nooit gestopt met om haar geven." Ik slik even. "Ze is altijd mijn zus gebleven en dat zal ze ook altijd blijven."
Sven glimlacht even door zijn tranen heen, "Shailene was mijn eerste echte vriendin, normaal blijf ik bij ieder meisje een dag of zo, maar zij heeft me van haar laten houden... Zij was de eerste die echt wat voor me betekende en ik kan er gewoon niet tegen dat ik haar nooit echt heb gekend. Ze had een ziekte. Ik wou dat ze me haar echte zelf meer had getoond. Ze was geen goed persoon... Maar ze was mijn eerste liefde en ik hield van haar." Hij blijft maar huilen en ik knijp in zijn hand. We gaan achteraan naast Claire en Juliette staan. Ik vind het wel fijn dat ze gekomen zijn. Juliette huilt zachtjes en Claire heeft haar armen om haar vriendin heen. Lynn doet haar woordje. Ze vertelt dat ze mijn zus nooit goed heeft gekend en dat het haar nu zo spijt dat ze nooit echt een fan van Shailene was. Mijn moeder blijft heel koel en zegt maar een paar zinnetjes zonder een echte betekenis. Mijn tante vertelt een anekdote over Shailene toen ze klein was. Ik moet zo mogelijk nog meer huilen dan ik al deed.

(Door Sven)
Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Dit hele gedoe brengt mijn slechtste kant naar boven. Elke dag hoop ik dat ik wakker word en dat alles een droom blijkt te zijn. Maar ik blijf wakker worden in deze nachtmerrie. Elke dag moet ik onder ogen komen dat ze er niet meer is en dat ze ook nooit terug zal keren. Gelukkig moet ik hier niet alleen doorgaan. Ik ben zo blij dat ik hierdoor beter met Sasha kan omgaan. Ze is zo aardig en lijkt de enige te zijn die genoeg verbonden was met Shailene om mijn gevoelens te begrijpen.

(Door Lynn)
Ik stap hand in hand met Chanyeol naar RMA. De begrafenis was een heel eind van de school vandaan maar ik wou liever te voet terugkeren. Alles wegstappen.
"Ik haat dit", mompel ik ,"Ik heb zoveel slechte dingen over Shailene gedacht en gezien en nu is ze weg en ik voel me gewoon zo schuldig."
"Je moet je niet schuldig voelen", antwoordt Chanyeol ,"Jij kan niks doen aan wat met haar is gebeurd. Ze had een ziekte. Ze kon er zelf ook niet aan doen. Het is gewoon gebeurd."
Ik glimlach even kort ,"Bedankt. Jij weet altijd het juiste te zeggen."

(Door Sasha)
Ik stap het huis van mijn tante binnen. Ik blijf hier vannacht weer omdat mijn moeder morgen terug vliegt naar Amerika en ik nog even bij haar wil zijn ook al lijkt het haar allemaal niks te kunnen schelen.
"Hey Sasha", zegt ze wanneer ik binnenkom.
"Hallo", antwoord ik en ik ga aan de keukentafel zitten. De tranen wellen weer op in mijn ogen. "Ik voel me zo slecht", mompel ik ,"Shailene had hier nu nog moeten zijn." Mijn moeder laat alles vallen en draait zich kwaad naar me om, "Sasha, kan jij nu nooit stoppen met rouwen? Het moet eens over zijn. Stop met huilen. Shailene is weg en ze komt niet terug. Ok, aanvaard het!"
Ik kijk haar kwaad aan en sta op, "Dus ik moet doen alsof het niks is?", schreeuw ik ,"Alsof jongeren die doodgaan heel normaal zijn en ik nu vrolijk kan verdergaan met mijn leven en doen alsof ik nooit een zus heb gehad? Het is niet omdat jij al zo lang onverschillig doet dat ik dat ook kan. Jij lijkt nu al vergeten te zijn dat je een dochter had! Is dat beter voor je reputatie of zo?"
Ineens begint ze te huilen. "Zie je dan niet dat ik langzaam aan het sterven ben? Mijn verdriet is zo groot maar ik probeer me sterk te houden. Voor jou, voor haar. Ik probeer mijn verdriet diep weg te steken. Maar ik kan het niet meer, Sasha. Ik kan het niet meer..." Ze begint steeds meer te huilen en ik stap naar haar toe en omhels haar, "Er is niks mis met je gevoelens tonen. Je mag best huilen." Ze knikt en drukt me tegen zich aan.