O22 - Help me

In paniek klopte ik op de kantoordeur van Dumbledore. 'Kom binnen,' klonk zijn kalme, vertrouwde stem. Zo snel als ik kon liep ik naar binnen, en ik rende bijna naar zijn bureau. 'Hij weet het, Harry weet het,' zei ik, buiten adem van het rennen naar zijn kantoor. Dumbledore keek mij vragen aan. 'Wat weet Harry?' 'Over mij! Over Voldemort! Alles!' Dumbledore keek op van zijn boek, en hij keek mij vol ernst aan. 'Hoe weet hij dat? Heb je het hem verteld?' 'Nee! Nee, natuurlijk niet. Het is best een lang verhaal, eigenlijk.' Dumbledore sloot zijn boek. 'Ik heb alle tijd, Sarah.' 'Het begon vanochtend, toen ik bij hun ging zitten. Aan de Gryffindor tafel. Draco zag mij daar zitten, en we hadden een kleine.. onenigheid. Dus ik vertelde dat aan Hermione, later die dag. En ik had gewoon iemand nog, om mee te praten. Een vriend. En ik heb wat dingen verteld. Niet letterlijk, dat ik zijn dochter ben, maar wel..' ik was even stil. 'Harry luisterde ons af.' Mijn verhaal kwam ten einde. Dumbledore keek mij bedenkelijk aan. 'Aan wie heb je dat nog meer verteld?' vroeg hij. 'Jasmine White, en Draco Malfoy,' zei ik, 'maar zij vermoeden niks. Alleen Harry en Hermione.' Dumbledore was stil, en hij leek na te denken. 'Ik zal het regelen, Sarah, maak je geen zorgen,' zei Dumbledore. Ik glimlachte zwakjes naar hem.

En hij had het inderdaad geregeld. De volgende dag leken Harry en Hermione mij niet aan te kijken, maar het verhaal had zich niet verspreid. Mijn geheim was veilig bij Harry en Hermione. Maar ik betwijfelde of ik ooit weer bevriend kon raken met hun. 'Wat zit je naar die Gryffindor's te staren, Delaney?' zei de snerende stem van Parkinson. 'Als je liever bij hun zit, ga dan maar gewoon. Je bent toch al een Blood-traitor.' Vol irritatie en ergernis keek ik haar aan. Verder zei ik niets tegen haar. In plaats daarvan, stond ik op en liep ik de Great Hall uit. Al snel hoorde ik Harry zijn stem achter mij. 'Delaney!' riep hij. Ik draaide mezelf om, en keek in de groene ogen van Harry Potter. 'Potter,' zei ik. Hij kneep zijn ogen samen. 'Of moet ik Riddle zeggen?' 'Aan jou de keus, al gaat mijn voorkeur uit naar Delaney,' een gemaakte glimlach ontstond op mijn gezicht. Harry keek mij wantrouwend aan. 'Dumbledore heeft me alles verteld, alles.' Ik was even stil. 'Oké,' was mijn simpele antwoord. 'Ook de dingen die jij niet weet.' 'Dan ga ik er van uit dat Dumbledore die mij in de toekomst zal vertellen. En zo niet, dan niet.' Harry was stil, voor een paar seconden. 'Ik vertrouw je niet, al zegt Dumbledore dat ik dat wel zou kunnen.' 'Harry, ik ben niet zoals Voldemort. Ik ben anders.' 'Misschien nu. Maar er komt een dag dat je net zo zult zijn als Voldemort. Wacht maar,' zei Harry. 'Pardon? Waar haal je het lef vandaan dat te zeggen. Hij heeft mijn moeder vermoord!' Ik zag hoe Harry zijn vuist balde, en voor ik er iets tegen kon doen, kwam zijn vuist in mijn gezicht. Ik duwde Harry van mezelf wel, en ik voelde met mijn hand aan mijn neus. Hij deed pijn, en er kwam bloed uit. 'Wat is er mis met jou!' 'Vertel mij niet wat Voldemort deed, doet of in de toekomst zal doen. Daar weet ik alles van.'

'Ik hoorde hoe zachte voetstappen snel dichterbij kwamenMister Potter, Miss Delaney, wat is er aan de hand hier?' klonk de monotone stem van Severus Snape. Ik draaide mezelf om, zodat Snape mijn bloedende neus zag. 'Ah, Potter, kon je jezelf niet inhouden? Net zo.. zwak als je vader. Dat is dan een week nablijven, en twintig punten aftrek van Gryffindor.' Harry wilde wat zeggen, maar Snape praatte eerder. 'En nu weg!' De jongen met het bliksen-vormige litteken liep snel de gang uit. 'En wat jou betref, Miss Delaney.' Snape was even stil. 'Vertel Dumbledore dat hij het niet geregeld heeft. Wilt u?' Ik wist niet zeker of Snape het wist, maar hij zou mijn boodschap doorbrengen. 'Natuurlijk, Miss Riddle.'