037 Jasmine

"Zayn, is Louis in de buurt?" ik probeer mijn tranen in bedwang te houden, maar het lukt me amper. "Nee, die is er niet. Ik ben alleen met Perrie. Wat scheelt er? Je klinkt alsof er iets gebeurd is." antwoordt hij. "Je moet me beloven dat je het niet aan Louis zal vertellen." Hij maakt een instemmend geluidje. "Jack heeft me geslagen... hard geslagen " snik ik. "Ik kom er meteen aan. Waar ben je?" Paniek duidelijk hoorbaar in zijn stem. "Thuis." Zonder nog een woord te zeggen verbreekt hij de verbinding.

De 5 minuten die hij er gewoonlijk op zet om bij mij te geraken lijken nu wel uren. als hij er dan eindelijk is heb ik me al in de zetel getrokken en lijkt hij eerst even te moeten bekomen van hoe ik er bij lig. "Oh Jas, wat heeft hij met je gedaan?" jammert hij. "Ik bel je broer." besluit hij. "Niet doen... alsjeblieft." smeek ik hem. "Jas, je bloedeigen vriend heeft je afgeslagen. wat verwacht je dat ik doe? je verzorgen en wachten tot het nog eens zal gebeuren!?" Hoewel ik weet dat hij het niet slecht bedoelde kruip ik in elkaar als hij zijn stem verheft. "Sorry." mompelt hij als het tot hem doordringt. "Het is ok." glimlach ik en ontspan weer. "heb je ergens pijn?" Ik knik. "Mijn rug... hij heeft me een duw gegeven waardoor ik gevallen ben." antwoord ik eerlijk. "Misschien moeten we een dokter bellen om zeker te zijn dat er niks ergs is." stelt hij voor, maar ook dat voorstel wimpel ik af. dat zou willen betekenen dat ik moet vertellen wat er gebeurd is en dat betekent dat Jack in de problemen komt. "Maar Jas, wat als je iets gekneusd of gebroken hebt door de val?" vraagt hij ongerust. Snel neem ik mijn GSM. "Riley? heb je even tijd? ik heb jou en je doktersopleiding nodig, maar vooral je beroepsgeheim."