Hs 104 - Maybe This Time

(Door Sasha)
Samen met Sven zit ik aan de grote tafel in de bibliotheek in RMA. We plannen Shailenes begrafenis. Als het nog niet echt voelde hiervoor dan doet het dat nu wel. Mijn moeder leek het niet veel te schelen wat er met mijn zus' begrafenis gebeurde en Sven bood aan me te helpen. We moeten allebei ons best doen om niet voortdurend in huilen uit te barsten. Dit is zo eng en triest. Gelukkig heb ik al mijn vrienden die me steunen en Sven. Inge en Lynn brengen me zowat elk uur een kopje thee. Ze zijn zo lief voor me. Sven is in een korte tijd echt heel veel voor me gaan betekenen.
"Ok, we zeggen allebei wat en daarna geven we het woord aan Lynn, dan mijn tante en als laatste mijn moeder", overloop ik nog eens.
"Ik vind het nog steeds vreemd dat Lynn absoluut iets wou zeggen", mompelt Sven.
Ik knik, "Ik ook maar we hebben allemaal ons eigen manier om afscheid te nemen en misschien is dit de hare."
Hij knikt ook, "Wat is de jouwe?"
Ik slik even een traan weg, "Ik weet het niet. En ik ben zo bang dat ik het nooit ga weten en voor altijd zo ga blijven."
Hij kijkt me begrijpend aan en zegt dan het slimste dat ik ooit van hem heb gehoord: "Ik heb eens in een of ander programma iemand horen zeggen dat scheuren in je hart er zijn zodat de zon kan binnenschijnen."
Ik glimlach.

(Door Claire)
"Dus je ouders vinden het nu echt goed, omdat Shailenes moeder iets heeft gezegd?", vraag ik en ik trek mijn wenkbrauwen op. Juliette en ik zitten in zeteltjes in haar privéschool met een kop koffie. Haar ouders zijn opeens helemaal dol op lesbische koppels. Ik snap er niks van. Ik heb hen enkele dagen geleden gesproken en ze ontvingen me met open armen. Ze willen Juul zelfs terug van school laten veranderen maar ze mag van de directeur pas vrijdag weg omdat ze hier maar voor zo'n korte periode is geweest. Haar ouders hebben er wel voor gezorgd dat ik haar elke dag mag komen bezoeken. Het is een uur met de bus van bij onze school maar dat heb ik er graag voor over.
Ze knikt terwijl ze op haar lip bijt.
"Dat is belachelijk", stel ik vast.
"Ik weet het", antwoordt ze en ze glimlacht, "Maar nu mogen we ten minste samen zijn."
Ik glimlach ook en leg mijn hand op de hare.
"En je mag weg uit deze school", zeg ik en ik kijk om me heen ,"Echt, wat voor kleur heeft die muur zelfs? Ik snap echt niet hoe je het hier al zo lang hebt volgehouden!"
Ze lacht even, "Ik ook niet. Die school is verschrikkelijk." Daarna kijkt ze me serieus aan.
"Oh oh, ik ken dat gezicht, heeft een van de leerlingen je iets aan gedaan? Want ik verkoop ze met plezier een stomp."
"Nee dat is het niet. Het is gewoon... Sasha heeft me een uitnodiging gestuurd naar Shailenes begrafenis en ik weet gewoon niet of ik zou moeten gaan. Ik bedoel het is zo ver weg en ze heeft me zoveel aangedaan maar op hetzelfde moment heb ik het idee dat ik moet gaan."
Ik kijk haar aan, "Als je denkt dat je je beter gaat voelen door erheen te gaan, moet je dat doen. Ook al spreek je hun taal niet, tussen de mensen zijn die haar het beste kenden kan je misschien helpen."
Ze glimlacht, "Bedankt. Zou je misschien met me mee willen gaan? Ik bedoel, ik weet dat je niet haar grootste fan was maar ik zou het echt fijn vinden als je er bij was."
Ik knik meteen, "Als jij dat wilt, ga ik graag met je mee."