036 Jasmine

Louis is nog maar net vertrokken of Jack staat al binnen. "Wat kwam hij hier doen?" De spanning en irritatie duidelijk hoorbaar in zijn stem. "Dylan heeft hem ingelicht over ons. Hij is komen kijken hoe het met me gaat. Jack... je moet weten dat Louis en ik mekaar niet gaan laten vallen. We laten de pers onze vriendschap niet verpesten." Mijn woorden zijn nog niet koud of mijn GSM gaat, het is Louis. "Hey Louis, kan je straks even terugbellen? Ik ben in gesprek met Jack.... ok, dat is goed.... tot straks." Als mijn GSM weer weg is gestoken en ik me terug naar Jack keer staat zijn gezicht op onweer. "Je geeft me geen andere keuze.... het is hij of ik. Ik ben het zat op de tweede plaats te komen." Ongelovig kijk ik hem aan. "Hoor jij jezelf wel eens bezig!? Ga je me nou echt de keuze laten maken!? Jij komt zeer goed overeen met Eleanor, hoor je mij iets zeggen van een keuze te maken? Ik dacht het niet! Dit is gewoon te belachelijk voor woorden! Jij bent belachelijk!" gier ik aan een stuk door. En dan gebeurt iets wat ik nooit van Jack verwacht had. Hij slaat me recht in mijn gezicht. En hoewel de tranen al opkomen begin ik opnieuw te roepen. "Zo is het genoeg geweest! Eruit, nu!" Maar het lijkt hem allemaal niets te doen. "Jij en Louis verbreken nu meteen wat jullie hebben! Jullie zijn belachelijk! Probeer de schuld maar naar Eleanor en mij te schuiven, het zijn jullie die een affaire hebben en dat zult ik niet!" weert hij zich. "Wat een zwak weerwoord zeg! Als je je eigen vriendin niet vertrouwt, waarom maak je het dan niet gewoon gedaan!? Nee, meneer schopt liever een hele scène waar niets van waar is! Heb je eigenlijk bewijs dat we een affaire hebben!? Even nadenken, Oh nee, je hebt geen bewijzen want Guess wat, er zijn er geen omdat er geen affaire is!" Dat alles had ik blijkbaar niet mogen zeggen want zijn stoppen slaan door. Hij geeft me een duw waardoor ik op de grond val en nog 2 slagen in mijn gezicht. Een normaal meisje zou blijven liggen en beginnen huilen, maar niet ik. k stel me recht en vlieg op hem af. Wist ik veel dat hij me te slim zou af zijn en zich met gemak zou weren waardoor ik alweer de grond opvlieg. En dat is het moment waarop ik breek. Ik blijf liggen en laat stille tranen over mijn wangen rollen, "Je bent echt te belachelijk!" hij spuwt in mijn gezicht en verlaat lachend het huis. Snel neem ik mijn GSM en bel iemand op.