O2O - Suspicious

'Sarah, wacht!' Ik zuchtte geïrriteerd, en draaide mezelf om naar de richting waar de stem van Hermione vandaan kwam. Ze stond twee meter achter mij. 'Waar heb je Potter gelaten?' Ze merkte mijn irritatie op, maar negeerde dit. En mijn vraag ook. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Hermione bezorgd. Even twijfelde ik. 'Het is Draco, ik bedoel, hij kan echt zo bemoeizuchtig zijn.' Hermelien glimlachte zwakjes. 'Het komt wel goed,' zei ze zacht en ze keek me begrijpend aan. Samen liepen we verder naar Defence Against the Dark Arts. 'Ik heb nog een vraag,' zei Hermione. 'Wat dan?' vroeg ik. 'Toen je je vanochtend voorstelde, versprak je je. Wat wilde je zeggen?' Ik voelde hoe mijn mond droog werd. 'Ik..' Ik was even stil, maar herpakte mezelf toen. 'Ik wilde Delaney zeggen, ik versprak mijzelf, dat kan iedereen overkomen. Het was nog vroeg,' zei ik snel. Hermione keek mij even aan, maar knikte toen. 'Natuurlijk.' Een glimlach sierde haar gezicht, maar ze dacht diep na. Dat zag ik in haar ogen. 'Hermione, kan ik je aan het eind van de dag even spreken? In de library?' 'Ja, hoor! Ik moet toch nog huiswerk maken, dan kunnen wij dat gelijk samen doen.' Ik glimlachte.

En zo zaten Hermione en ik aan het einde van de dag, een halfuur naar het diner, in de library. We moesten een groot opstel voor DADA schrijven, waar lang mee bezig zouden zijn. Maar met de hulp van Hermione ging het net was sneller. En zo waren we na anderhalf uur allebei klaar. 'Ik ga terug naar de Common Room,' zei Hermione, 'of wilde je nog wat zeggen?' Ik knikte met mijn hoofd, en ik keek om me heen, of er luistervinken waren. Er was niemand. 'Ik mag hier niets over zeggen, van Dumbledore. Dus dit gesprek blijft tussen ons twee.' Hermione keek mij serieus aan. 'Natuurlijk.' Ik haalde even diep adem. 'Een tijdje nadat het schooljaar was begonnen, vertelde Dumbledore wat over mijn ouders. Mijn echte ouders. Ik had altijd geloofd dat mijn beide ouders waren gestorven. Dumbledore, echter, vertelde mij dat mijn vader nog leefde.' 'Maar dat is geweldig nieuws!' zei Hermione. Ik schudde mijn hoofd. 'Je hebt het hele verhaal nog niet gehoord. Mijn vader.. hij.. hij heeft mijn moeder vermoord. Toen ik nog klein was.' Hermione hapte naar adem. 'Wát? Zit hij in Azkaban?' 'Azkaban? Nee, ik weet niet waar hij is.'

'Hoe heette je moeder,' vroeg Hermione, nadat ze even stil was. 'Ariëlla Griffith,' zei ik zacht, 'ze was geboren op 15 november 1926. Ze zat in Ravenclaw en ze was zo stom om verliefd te worden op mijn vader.' Hermione keek mij vol medeleven aan, en ze nam mij in een warme omhelzing. 'Maar, je zit dus in een -' 'Wool's Orphanage, London.' Hermione knikte. 'Het spijt me zo voor je, het moet ontzettend moeilijk zijn om zonder ouders te leven. Maar om dan zoiets te horen. Kijk naar Harry, ook hij had er ontzettend veel moeite mee toen hij hoorde dat zijn ouders waren vermoord door You-Know-Who. Nog steeds, eigenlijk.' 'Het is, inderdaad, ontzettend moeilijk. En ik verwacht niet dat het makkelijker gaat worden.' Hierna kwam het gesprek ten einde. 'Ik ga terug naar de Common Room,' zei ik tegen Hermione. 'Is goed, en als je ooit weer iemand nog hebt om mee te praten, ik sta altijd voor je klaar.' Ik glimlachte zwakjes naar haar. 'Dank je wel.' Nadat ik al mijn boeken in mijn tas had gestopt, liep ik de library uit. Niet wetende dat er wel degelijk een luistervink aanwezig was.