035 Jasmine

Als Louis is aangekomen besluiten Dylan en zijn vrienden ons alleen te laten zodat we de hele situatie rustig kunnen bespreken. Naar mijn mening is er amper iets te bespreken... onze vriend of vriendin vertrouwen ons niet. Einde bespreking.

"Hoe gaat het nu met je?" Dat moet zowat de meest overbodige vraag ooit geweest zijn op het moment. "Wat denk je nu zelf!?" reageer ik bot en krijg er al meteen weer spijt van als ik zijn gezichtsuitdrukking zie. "Sorry, ik bedoelde het niet zo... het gaat niet goed. Hoe gaat het met jou?" Hij haalt zijn schouders op. "Het geeft niet... en met mij gaat het ook niet goed." mompelt hij. "Hoe gaan we dit aanpakken?" vraag ik radeloos terwijl de tranen me alweer in de ogen staan. "Ik denk dat we er niets aan kunnen doen... We moeten het gewoon ondergaan." Hij neemt me vast en geeft een kus op mijn hoofd. Als Eleanor en Jack dit te weten komen dan wil ik de gevolgen niet kennen. Maar ondanks alles neem ik het moment in me op en geniet ervan. "Ik laat je hoe dan ook niet vallen, sinds het moment dat ik je zag heb ik voor mezelf uitgemaakt dat jij en ik een team voor het leven zijn." En dat gezegd zijnde verschijnt de grootste lach die je je kan inbeelden op mijn gezicht.