Hs 103 - Iemand houdt van je

(Door Claire)
Ik zit op mijn bed en staar voor me uit. Shailene is dood. Ik kan het niet laten om te denken dat het door mij komt. Hoeveel keer had ik haar wel niet doodgewenst? Gezegd dat ik haar haatte? Ik heb van Julien gehoord dat Shailenes moeder iets voor ons had gedaan in een of ander tv-programma, maar daar heb ik dan nog niks van gehoord. Ik kijk om me heen in mijn solokamer en voel me eenzamer dan ooit. Hoe kan ik dit overleven? Misschien moet ik er ook maar een einde aan maken...

(Door Sasha)
Ik zucht. Inge en Lynn hebben me ingeschreven op zo'n rouwbijeenkomst. Allemaal mensen die in een kringetje zitten en praten over hoe ze hun geliefde missen. Daar heb ik nu echt geen zin in. Ik mis Shailene niet. Ik heb het idee dat dit mijn schuld is en ik wil haar terughalen. Maar ik mis haar niet. Nog niet. Mijn moeder vond dat ik moest gaan aangezien het me goed zo doen om weer onder mensen te komen of zo. In haar ogen las ik dat ze me gewoon niet meer in de weg wou hebben en dat een depressieve dochter niet bij haar imago pastte. Ik open de grote dubbele deur van de het oude parochiezaaltje waarin de bijeenkomst wordt gehouden. Binnenin zie ik inderdaad een heleboel mensen, vooral ouderen in een kringetje zitten. Er zijn nog twee plaatsen naast elkaar vrij. Ik ga op één van de twee zitten en zucht weer. In de verte hoor ik de mensen om me heen met elkaar praten over hoe geweldig één of andere Georgette was. Ik wed dat ze ouder dan mijn zus is geworden. De deur gaat weer open en een jongen van mijn leeftijd stapt de ruimte binnen. Ik had kunnen weten dat hij hier ook heen zou komen. Hij komt naast mij zitten.
"Hey Sasha", mompelt hij met een stem, schor van het huilen.
"Hallo Sven", antwoord ik.

(Door Claire)
Ik ga op mijn rug op mijn bed liggen en staar naar het plafond. Niemand houdt van me. Het dringt opeens tot me door. Ik weet best dat sommigen me altijd vervelend vonden maar nu is het erger dan ooit. Niemand praat nog met me op school, Juliette praat niet meer met me en mijn ouders hebben me ook al een hele tijd niet meer gebeld. Iemand komt mijn kamer binnen en trekt de gordijnen open. Het licht verblindt me. Daarna komt hij naar mij toe en kijkt me aan. Ik zie nu pas wie het is. Julien.
"Get up. Now!" Het klinkt als een bevel.
"Waarom?", mompel ik en ik veeg de tranen uit mijn ogen.
"Weet je nog wat ik je heb verteld over Sasha's moeder? Mijn moeder heeft haar video eindelijk gezien. Kom mee."
"Waarheen?", vraag ik maar hij trekt me al recht en sleurt me mee, de school uit, de straten door naar een busstation.
"Serieus, waar gaan we heen?", vraag ik. Ik begin bijna agressief te worden.
Hij haalt zijn schouders op, "Dat zie je nog wel."

(Door Sasha)
"Zo, wie wil er nog iets vertellen over zijn dierbare?", vraagt Bart, de leider van de bijeenkomst, die tot nu toe volledig verliep zoals ik had verteld. Allemaal mensen die een overledene ophemelen.
"Wil jij misschien iets zeggen, jongeman?", vraagt hij en zijn ogen rusten op Sven. Ik ben allang blij dat hij mij niet heeft gekozen.
Sven staat op. "Ja, deze bijeenkomst slaat nergens op." Eerlijk gezegd kon ik hem enkel gelijk geven.
"Ik geloof niet dat die Georgette en Adam zo perfect waren! Niemand is perfect!" Enkele mensen kijken hem gekwetst aan.
"En ik ben ook niet van plan om hier te komen vertellen hoe geweldig Shailene was want Shailene was niet geweldig. Ze was alles behalve geweldig. Ze verpestte het leven van zoveel mensen, niet enkel het mijne. En toch hield ik van haar. En deze laatste tijd is vreselijk geweest. Ze moest naar dat instituut en iedereen bleef me zeggen haar niet te bezoeken maar ze had één of andere macht over me. En nu ben ik hier. Zonder Shailene. Ik had een toekomst met haar gepland. Ik wou oud worden met haar! We hadden er zelfs over gepraat! En toen beweerden mensen dat ze gek was en nu is ze weg." Hij begint te huilen. Ik sta ook op en omhels hem. Ik snap precies waar hij het over heeft. Behalve dat deel van een toekomst met Shailene opbouwen dan.

(Door Claire)
"We zijn er", zegt Julien triomfantelijk. Ze stonden voor een groot oud gebouw met een enorme omheining omheen. Ik begin door te hebben waar we zijn maar toch moet ik het nog eens vragen.
"Waar zijn we, Julien?"
"Dit is waar mijn zus verblijft. En mijn ouders zijn hier nu ook trouwens. Ze wachten op je."
Ik schud mijn hoofd, "Ik ga daar niet naar binnen. Niet als je ouders er zijn."
"Kom op, ze kennen je al", probeert Julien.
"Ja maar dat was als Juuls beste vriendin, niet als haar girlfriend. Dat was voor ik wist dat ze homofoben waren."
"Ja, maar Sasha's moeder heeft hen blijkbaar overgehaald. Kom op, wil je Juliette zien of niet?" Dat haalt me over. Ik volg hem door de grote oude poort van de privéschool.

(Door Sasha)
Ik zit na de bijeenkomst in een klein parkje voor het gebouw waar het plaatsvond, samen meg Sven.
"Het spijt me dat ik zo losbarstte", verontschuldigt hij zich.
"Maakt niet uit. Ik snap het."
"Weet je, ik voel me zo slecht. Ik kan mijn gedachten maar niet van haar afhouden."
Ik knik begrijpend ,"Ik heb hetzelfde. Ik ben zo bang dat ik het mezelf nooit vergeef als ik stop met aan haar denken. En ik euh..."
"Jij wat?", vraagt hij.
Ik snik even, "Ik denk dat het mijn schuld is." Ik heb dit nog aan niemand verteld maar om de een of andere reden voel ik me goed bij Sven.
"Ik blijf die nachtmerries hebben", zucht ik ,"Ze achtervolgt me en zegt dat ik haar heb vermoord. Dat het door mij komt, dat ze nooit gek was geworden als ik er niet was geweest. Ik denk dat ze gelijk heeft."
"Oh, lieverd toch", mompelt Sven ,"natuurlijk is het jouw schuld niet. Je kan er niks aan doen. Shailene had een ziekte, Sas. Die heeft het van haar overgenomen. Zonder jou had ze iemand anders aangevallen en was voor de rest alles hetzelfde gebeurd." Hij slaat zijn armen om me heen en aait over mijn haar. Om een of andere reden heb ik me nog nooit zo opgelucht gevoeld.

(Door Claire)
Ik stap achter Julien aan door de gang van de school. Hij brengt me naar een lokaaltje waar allemaal groene zetels staan. Hij opent de deur en we gaan er binnen.
In een van de zetels zie ik Juliette zitten. Het lijkt alsof ik een deel van me dat ik verloren was terug heb gevonden. En ook al had ik me voorgenomen kwaad op haar te worden wanneer ik haar terug zou zien, ik kan het gewoon niet. We lopen naar elkaar toe en ik kan niks anders dan haar omhelzen en dicht tegen me aan te drukken. "Ik heb je zo gemist", zucht ze. Ik glimlach. "Ik jou ook."
En dan besef ik dat ik ongelijk had. Er houdt wel degelijk iemand van me. En zij is mijn hele wereld...