O17 - October

Naarmate het schooljaar vorderde, groeide ik steeds dichterbij Draco. We waren vrienden geworden. Het was halverwege oktober, en we liepen samen door de regen. De lessen waren net afgelopen. 'Hoe gaat het?' vroeg ik, we hadden elkaar de hele dag nog niet gesproken. Draco antwoordde niet. Hij was met de tijd steeds afweziger geworden. Droeviger. Hopeloos. 'Draco.' Geschrokken keek hij op. 'Ja?' zei hij, 'Sorry, ik dacht even na over wat dingen.' Ik knikte. Mijn doorweekte haar kwam hierdoor in mijn gezicht. 'Wacht,' zei Draco, en hij veegde zachtjes met zijn hand de pluk haar uit mijn gezicht. Ik voelde hoe het bloed naar mijn wangen steeg, maar dit kon ook door de kou komen. 'Dank je, Draco.' Een glimlach sierde mijn gezicht, en ook Draco keek me tevreden aan. 'Misschien moeten we terug gaan,' zei hij echter, 'voordat we ziek worden.' 'Dat lijkt mij een goed idee.' De regen viel met bakken uit de lucht, en de wind gierde om ons heen. Een koude rilling trok door mijn lichaam. Samen renden we terug naar het kasteel, en hoewel Draco waarschijnlijk veel sneller kon rennen dan ik dat kon, rende hij op mijn tempo.

Rillend en doorweekt zaten we voor het haardvuur. Het was tijd voor het diner, en het regende nog steeds. Hoewel heel Slytherin zich in de Great Hall bevond, besloten Draco en ik onszelf op te warmen. 'Het was wel leuk,' zei Draco, toen hij het weer enigszins warm had. 'Inderdaad,' zei ik, terwijl ik de vlammen bestuurde. 'Was je gisteravond nog naar Dumbledore geweest?' vroeg Draco. Ik knikte. Draco wist dat ik regelmatig naar Dumbledore ging. Hij vertelde me dingen over mijn moeder en mijn vader. En hoewel ik nog steeds niet wist waarom mijn moeder zo speciaal was, wist ik dat ze een geweldige vrouw was. 'Hij gaf me dit,' zei ik, en ik haalde een zilverkleurig kettinkje uit de binnenzak van mijn gewaad. Er hing een zilverkleurig veertje aan. 'Dat is prachtig,' zei Draco, 'was het van je moeder?' Ik knikte glimlachend. Ik had Draco nooit het échte verhaal verteld, maar wel factoren waardoor hij met mij mee kon leven. En dat was alles wat ik nodig had.

Niet veel later stroomde de Common Room vol, en dit was voor mij het teken om, samen met Jasmine, naar boven te gaan. 'Heb jij je huiswerk af?' vroeg Jasmine. Ik knikte. 'Ik heb vandaag niks opgekregen, god zij dank.' 'Ik wel, helaas. Divination, maar dat heb jij niet.' Dat had ik, inderdaad, niet. Divination, dat vak leek mij zo onnodig. Jasmine pakte haar huiswerk, en ging op haar bed zitten. Ik volgde haar voorbeeld, en ik pakte een Muggle boek. Na 10 minuten keek ze op. 'Dus, jij en Draco, huh?' Verward keek ik haar aan. Wat bedoelde ze? 'Wat?' 'Jij en Draco, ik zie de manier waarop je naar hem kijkt, en de manier waarop hij terug kijkt.' Ik zuchtte, en rolde met mijn ogen. 'Jij bent erger dan Parkinson,' zei ik. Parkinson viel mij nog steeds lastig, al leek ze bang te zijn voor Draco. Dus hield ze zich op een afstandje. 'Misschien, maar ik heb gelijk!' zei Jasmine triomfantelijk. 'Nee, Jasmine, dat heb je niet. Ik vind Draco niet leuk, einde gesprek.' Jasmine grijnsde, maar ze zij niks meer. Ik rolde met mijn ogen, en richtte mijn aandacht op het boek dat ik aan het lezen was. Ze had geen gelijk, toch? Ik vond Draco niet leuk.