O15 - The past

Nadat ik door de bewegende wenteltrap omhoog werd gebracht, klopte ik op de houten door. 'Kom binnen,' klonk de zware, vriendelijke stem van professor Dumbledore. Ik opende de deur, die krakend openging. Ik wierp een blik in het kantoor. Professor Dumbledore zat op zijn stoel, en professor Snape stond naast hem. Hij bestuurde zijn hand, die er niet al te best uit zag. Dumbledore liet zijn mauw er over heen glijden, toen hij mij zag kijken. 'Sorry, als ik ongelegen kom, ik kan later wel terug komen,' zei ik, en ik wilde mezelf omdraaien. 'Niet nodig, Miss Delaney, ik ben klaar hier.' Snape wierp een blik op Dumbledore. Een waarschuwende blik. Daarna haastte hij zich het kantoor uit, en liet hij de deur met een klap dicht vallen. Langzaam liep ik het kantoor verder binnen, tot ik bij het bureau van Dumbledore was. 'Kan ik je ergens mee helpen? Wil je een zuurtje?' 'Nee, dank u, professor,' zei ik, het vreemde aanbod afslaande. 'Ik had vandaag Potions, en professor Slughorn maakte mij een partner met Harry Potter.' Dumbledore knikte, als teken dat ik verder moest gaan. 'En ik voelde me, zo schuldig, ik bedoel, Voldemort heeft.. ik bedoel.' Ik zuchtte even. 'Ik wil meer weten.' Dumbledore stond op, en hij liep zijn kantoor door. Totdat hij bij een vreemd voorwerp was. Hij gebaarde met zijn hand dat ik moest komen, en ik gehoorzaamde. 'Weet je wat dit is?' vroeg Dumbledore, toen ik het vreemde voorwerp had bereikt. 'Nee, professor.' 'Dit is een Pensieve, hiermee kun je gedachten terug zien.' Dumbledore liet wat in de Pensieve druipen. 'Ik ga je een aantal herinneringen van je moeder laten zien. Haar naam was Ariëlla Griffith, en ze zat in Ravenclaw.' Ik boog mijn hoofd in de Pensieve, en ik zag langzaam hoe er vormen ontstonden.

De Hogwarts Express reed zijn jaarlijkse ronde naar Hogwarts. Vol met jonge tovenaars, en heksen. Zo ook een jonge man. Hij was aantrekkelijk, maar zijn ogen stonden koud. Hij zag alleen in een coupé tot een donkerrood harig meisje de coupédeur opentrok. Het meisje droeg de symbolen en kleuren van Ravenclaw op haar gewaad. 'Pardon, zou ik hier mogen zitten? Alles zit al vol. Letterlijk, alles.' En dit was te geloven. De desbetreffende coupé was de laatste coupé van de hele trein. De jongen opende zijn mond om wat te zeggen, maar het meisje ging al zitten. De deur viel zachtjes dicht. Ze keek in zijn gezicht, en keek toen geschokt. 'Het is toch geen probleem, hoop ik?' De jongen keek haar onderzoekend aan, hij had haar nog nooit eerder gezien. En aangezien dit zijn zesde jaar was, kon hij het bijna niet geloven. 'Nee, natuurlijk niet,' zei de jongen, en had een grijnslach op zijn gezicht. Een gemaakte glimlach. Een vies lachje. Het meisje had dit echter niet door, en liet een stralende glimlach zien. Ze ontblootte haar witte tanden, en boorde haar blauwe ogen, in zijn donkerbruine ogen. Bijna zwart. 'Mijn naam is Tom, Tom Riddle,' stelde de jongen, Tom zichzelf voor. Hij stak zijn hand naar haar uit, en het meisje greep zijn hand vast. Ze schrok hoe koud zijn hand was, maar ze trok haar hand niet terug. 'Aangenaam Tom,' zei ze, nog altijd stralend, 'mijn naam is Ariëlla Griffith.' Tom liet haar woorden tot zich doordringen, Griffith. Hij had misschien ooit van haar achternaam gehoord, maar meer ook niet. 'Je zit in Ravenclaw, is het niet? In welk jaar?' Ariëlla knikte met haar hoofd. 'Ravenclaw, ja, dit wordt mijn zesde jaar.' Tom keek haar wederom onderzoekend aan. 'Je bent me nooit opgevallen,' zei Tom bedenkelijk, 'alhoewel, ik zit in Slytherin.' 'Dat dacht ik al,' zei Ariëlla. Tom trok zijn wenkbrauwen op. 'Omdat?' 'De manier waarop je praat,' fluisterde het knappe meisje. Tom keek haar bedenkelijk aan, maar daarna veranderde het tafereel.

Tom en Ariëlla liepen besneeuwde straten van Hogsmeade. 'Het is koud,' zei Ariëlla. 'Inderdaad,' zei Tom. Even leek hij te twijfelen, maar toen sloeg hij een arm om het meisje een, in een mislukte poging om haar warm te houden. Al wist Tom natuurlijk niet, dat ze warm werd van binnen. Het tweetal had elkaar goed leren kennen, voor zover dit schooljaar duurde. En ze waren, om het zo maar te noemen, vrienden geworden. 'Dank je wel, Tom.' zei Ariëlla zacht. Al leek het roodharige meisje iets meer te voelen voor Tom, dan Tom voor haar voelde. Tom voelde alleen maar macht. En hij wist dat Ariëlla speciaal was. Hij wist dat er een reden was waarom hij haar nooit eerder had opgemerkt. En hij wist ook dat hij er achter ging komen, wat hij er ook voor moest doen. Zelfs als hij dit onnozele meisje verliefd op hem moest laten worden. 'Graag gedaan,' zei Tom, en hij drukte een kus op haar kruin. Ariëlla stopte abrupt met lopen, en keek de jongen recht in zijn ogen aan. Zijn prachtige, bruine ogen. Waarin je kon verdrinken. De twijfel was op haar gezicht te zien, maar toch besloot ze haar zachte, roze lippen op de zijne te drukken. Tom duwde haar niet weg, in tegendeel, hij zoende het meisje terug. Een Slytherin die een Ravenclaw zoent. De wonderen waren de wereld nog niet uit.