[NL] I dare you to dare me

Tegen de tijd dat ze twee uur bezig waren, had Alicia een levende regenworm gegeten, was Fred gekleed in niet meer dan twee Gryffindor sokken langs de Slytherin Common Room deur gesprint en was Angelina's haar knalgroen met roze strepen. Katie lag op haar rug op de vloer, nog steeds aan het bekomen van haar duizeligheid nadat ze honderd rondjes werd gedraaid op een laaghangende bezem terwijl ze een chocolademuffin naar binnen werkte, en George, die trots op McGonagall's gestolen bureaustoel zat, keek opeens Oliver aan. Oliver staarde onzeker terug. Een teambuildingsactiviteit, had de tweeling het genoemd, zonder te specificeren wat het plan was tot hij al in de kring zat.
      "Lijkt het jullie niet tijd te gaan slapen?" vroeg hij. De hoofden van zijn hele team, inclusief Katie, draaiden zijn kant op. Het was een zeer slappe poging om te ontsnappen, dat wist hij ook wel, maar hij moest het proberen. "Ik bedoel, Harry is er niet bij. We willen niet dat hij zich buitengesloten voelt, toch?"
      "Harry zei zelf dat hij niet wilde meedoen," zei Fred.
      "Ik ook," mompelde Oliver.
      Alicia haalde diep adem en waagde het haar mond open te doen. Ze leek zelf het meest verbaasd dat er woorden uit kwamen in plaats van regenwormresten. "Ja, maar Harry is dertien en jij bent achttien. Hij heeft iets te kiezen, jij niet."
      George gaf hem geen tijd voor meer smoesjes. Hij legde zijn voeten tussen Fred en Angelina op de bank en wipte de bureaustoel op twee poten. "Oliver, vriend, truth or dare?"
      Oliver schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn fauteuil en keek van de openhaard naar de armleuning naar de achterkant van Percy's hoofd. Het enige voordeel aan dit hele gebeuren was dat het een doordeweekse dag was, en dat iedereen die niet werd opgehouden door vrienden met rare spelletjes onderhand naar bed was vertrokken. Hoe minder toeschouwers hij had bij de afgang die ongetwijfeld zou volgen, hoe beter.
      Alleen jammer dat die ene overgebleven leerling precies de enige was waarvan Oliver het echt wat kon schelen of hij hem in zijn ondergoed de macarena zag dansen.
      "Nou?" drong Katie aan. "Kom op, wat zal het zijn?"
      "Dare," zei Oliver, al was het meer een soort zucht. Truth was geen reële optie. Ze zouden net zo lang overleggen tot ze een vraag hadden gevonden die hij niet wilde of kon beantwoorden, zodat hij alsnog zou moeten uitwijken naar dare, dus hij kon zich die extra marteling beter sparen.
      George knikte tevreden. "Goede keuze. Wat doen we met hem? Meiden?"
      Er werden wat veel te begripvolle blikken uitgewisseld tussen de drie meisjes. "Hij moet iemand kussen die nu in deze kamer is," zei Alicia.
      "Oh," klaagde Fred, "jullie zijn softies." Oliver was het in stilte met hem eens, want hij had zich op veel ergere dingen voorbereid, maar hij was niet iemand die zich twee keer aan dezelfde bezem stootte. Hij zou er absoluut niets van zeggen, zelfs al vond hij het wat vreemd dat Alicia, Katie en Angelina blijkbaar hadden besloten dat het hen leuk leek hem te kussen. Hij zou de eerste zijn om toe te geven dat hij allesbehalve een expert was in meisjes, maar hij wist vrij zeker dat hij ze vaak genoeg had gedwongen voor zonsopgang op het veld te verschijnen om niet meer als erg aantrekkelijke partner gezien te worden.
      Angelina grijnsde, duwde haar schouder tegen die van Fred en wond een zuurstokroze pluk om haar vinger. "Wacht, dat is niet alles. Er is een voorwaarde."
      Fred trok een gezicht. "Zeg niet dat hij zijn shirt uit moet doen."
      "Jaloers, Fred Weasley? Je had er minder problemen mee toen jouw shirt uit moest."
      Oliver liet zijn hoofd in zijn handen vallen. Hij koesterde een vage hoop dat hij zo kon verbergen dat zijn gezicht rood kleurde. "Ange, Merlin. Wat is die voorwaarde?"
      Angelina liet de pluk los. "Het mag geen meisje zijn."
      Het was even stil. Toen schoot George opeens in de lach. Alicia en Katie kregen het ondanks hun respectievelijke misselijk- en duizeligheid voor elkaar erg tevreden te kijken, Angelina en Fred hielden een soort staarwedstrijdje, en Oliver vroeg zich in stilte af wat ze met deze plottwist hoopten te bereiken. Zijn ogen vielen weer op Percy's achterhoofd. Percy zat in de hoek aan een tafeltje en krabbelde al de hele avond dingen op een rol perkament die inmiddels tot op de vloer hing. Hij zag eruit alsof hij niet had gemerkt dat de kamer om hem heen was leeggelopen, en al helemaal niets had meegekregen van de teambuildingsactiviteit die achter hem plaatsvond.
      "Iemand in deze kamer?" herhaalde Oliver, waardoor het gegiechel en geklaag om hem heen even werd gedempt.
      "En een jongen," bevestigde Alicia.
      "Erg veel keuze geven jullie hem niet," zei Fred, terwijl Oliver al opstond en hun cirkel verliet. "Hé, waar ga je heen? Ik ben een geweldige kusser, dat je het weet."
      Percy had een boek open voor zich liggen dat dikker was dan Olivers map met Quidditch notities en dat definitief niet in het Engels was geschreven. Oliver tikte zachtjes op zijn schouder. "Nog steeds bezig?"
      Percy had een kort moment waarop het leek alsof hij zijn veer naar de andere kant van de kamer zou gooien, maar toen hij opkeek en Oliver zag, glimlachte hij. Hij leunde een beetje achteruit in zijn stoel en wiebelde wat met de vingers van zijn verkrampte schrijfhand. "Ik wilde dit hoofdstuk graag afronden, maar het was langer dan ik had verwacht," gaf hij toe. "Is jullie spel afgelopen?"
      Oliver keek over zijn schouder. Percy deed uit reflex hetzelfde, dus de vijf paar ogen die geboeid op hen gericht waren konden hem niet ontgaan.
      "Oh hemel," zei hij en Oliver hoorde dat en keek naar Percy's met inkt bevlekte wijsvinger en de zachte trui die net iets te groot voor hem leek en het besproete sleutelbeen dat zichtbaar was door de te wijde, scheefgetrokken hals en Oliver werd weer eens met zijn neus op de feiten gedrukt. Als men ervan uitging dat de feiten waren dat Oliver een zeer sterke behoefte voelde om zijn neus tegen Percy te drukken, tenminste. "Wat willen ze van je? Op een schaal van één tot zeven, hoeveel schoolregels of toverwetten zou je ermee breken?"
      "Zou je me ergens mee willen helpen?" vroeg Oliver.
      Percy was uiteraard veel te verstandig om meteen ja te zeggen, maar hij had ook niet onmiddelijk een nee op het puntje van zijn tong liggen. Dat was hoopgevend. "Mag ik vragen waarmee precies?"
      Oliver had half gehoopt dat die vraag niet zou komen. "Ah, juist," zei hij. Achter hem werden opeens smakkende kusgeluidjes gemaakt.
      Percy keek nog eens achterom naar de rest van Olivers team. Het leek alsof alle stoelen en zelfs de bank iets dichterbij waren gekomen sinds de vorige keer. Olivers lege fauteuil stond opeens een goede meter achter de rest.
      "Met mij?" Percy klonk zo ongelovig en verbijsterd dat Oliver het met geen mogelijkheid over zijn hart had verkregen om te liegen, zelfs als dat iets was wat hij had willen doen.
      "Met een jongen in deze kamer. Dat is dus jou, of-"
      Percy schoof erg plotseling zijn stoel achteruit. "Hoe wil je dit doen?"
      Oliver bood hem een hand aan. Percy liet zich zonder aarzeling omhoog trekken, een vastbesloten frons op zijn gezicht. Oliver krulde zijn vingers over de inktvlek.
      "En nu?"
      "Ik denk," begon Oliver, maar eigenlijk was dat een leugen, want hij dacht helemaal niets meer. Hij deed dus maar gewoon, wat zich erin uitte dat hij voorover leunde en zijn lippen op die van Percy drukte.
      "Hm," zei Percy, wat geen leugen was, maar enkel omdat het niet erg veel inhoud had.
      Oliver was zich ervan bewust dat zijn naam ergens werd geroepen, maar hij wist ook vrij zeker dat hij droomde, dus negeerde hij het en trok hij Percy dichter tegen zich aan. Het voorwerp dat tegen zijn rug smakte was minder gemakkelijk weg te denken. Hij maakte zonder Percy's hand los te laten een soort half sprongetje achteruit, en voelde zich daar een beetje stom over toen hij het kussen dat hem had geraakt naast zich op de vloer zag liggen.
      "Nul," zei Percy.
      Oliver keek hem aan. "Wat?" Zijn brein was grotendeels nog bezig met de vraag of hij Percy's hand los moest laten. Hij besloot ertegen, zolang Percy niet aangaf te willen beschikken over twee vrije handen.
      "Op de schaal van illegaliteit," verklaarde Percy. "Nul. Wist je dat het verboden is mensen tegen hun zin te kussen?"
      Oliver staarde nog wat meer. Enerzijds gewoon omdat hij even nodig had om een betekenis uit Percy's woorden te halen, en anderzijds omdat Percy leuk was om naar te kijken. Hij had ook een kleine inktvlek rechts van zijn neus, alsof hij één blauwe sproet had verzameld.
      Er landde iets geligs aan Olivers voeten. Een citroendropje, waarvan Angelina opeens een zak op schoot had. "Hij probeert je te vertellen dat hij je leuk vindt, snitchbrein," fluisterde ze hardop.
      De blauwe vlek was nog duidelijker zichtbaar als Percy eronder roze werd.
      "Oh," zei Oliver. Hij was opeens blij dat hij Percy's hand niet had losgelaten, want zo had hij iets om zich aan vast te houden. "Oh."
      "Bij Merlins harige ba-" Angelina schoof een citroendropje in Freds mond, waardoor hij even hevig hoeste. "Baard! Ik wilde baard zeggen!"
      George zat ver genoeg buiten Angelina's reikwijdte en gebruikte geen scheldwoorden, dus hem lukte het wel een volledige zin te vormen. "Hebben jullie nou dit hele spel met ons gespeeld speciaal hiervoor?"
      Katie had het opeens veel te druk met langzaam rechtop gaan zitten om iets te horen, Angelina klopte een minuut te laat op Freds rug en Alicia haalde haar schouders op. "Het was me een regenworm en verdorven eetlust voor drie dagen waard."
      "Dankje," zei Oliver. Hij was op recht best wel geraakt, al was dit uiteindelijk nauwelijks minder raar dan toen het nog leek alsof het de bedoeling was dat hij een van de meiden moest kussen. Maar hij had Percy's hand nog steeds vast, dus hij was bereid behoorlijk wat dingen door de vingers te zien. "Ik denk dat ik truth or dare toch minder erg vind dan ik had verwacht. We zouden het best nog een keer kunnen spelen."
      Het antwoord daarop was een driestemmig nee. Oliver kon er niet mee zitten, want zo gemeend was zijn voorstel hoe dan ook niet.