Hs 96 - Ondertussen in Carcassonne

(door Claire)
Ik zit op mijn bed in de kamer die ik deel met Juliette. Ik staar gewoon voor me uit. Ze is op dit moment bij haar psycholoog. De politie heeft haar gedwongen een gespecialiseerde te bezoeken. Ik kan niet geloven dat ze al die tijd Shailene bleef helpen. Ik dacht dat ik haar overtuigd had enkele jaren geleden. Ik haat Shailene. Ik haat haar omdat ze mijn vriendin heeft gedwongen haar te helpen. Ik haat haar omdat ze Juliette erbij heeft betrokken tegen de politie. Ik haat haar omdat ze Juliette tegen me heeft laten liegen. Ik ben niet boos op Juul. Ook al had ze tegen me gezegd dat ze gestopt was met het helpen van Shailene. Ik hou van haar. Ik kan niet kwaad op haar zijn. Toch niet lang. Ik weet dat ze lang geleden toen ze nog Gina heette Shailene had opgestookt tegen haar zus. Ze was heel eenzaam toen. Haar broer had net een vriendinnetje en sprak nauwelijks nog met haar. Ze werd verliefd op Shailene en wou haar voor zich alleen hebben. Enkel Sasha ging toen echt met Shailene om. Door haar ziekte kon Gina haar gemakkelijk overtuigen, maar Shailene gebruikte haar. Ze wist best dat Gina haar leuk vond, en zij voelde niet hetzelfde maar hield haar wel aan het lijntje. Daarna kwam Gina hierheen en ze werd Juliette. Daarmee veranderde ze niet alleen haar naam maar ook haar innerlijk. Ze stopte met Shailenes vuile spelletjes en leerde mij kennen. Ik vond haar direct superleuk maar wou dat eerst niet toegeven. Ik was het populairste meisje hier voor zij kwam, daarna deelden we samen de macht. Iedereen was dol op ons. We hadden allebei het ene vriendje na het andere. Maar ik voelde nooit iets voor een van hen. Ik hou niet van jongens. Ik vind hen belachelijk en kinderlijk. Ik herinner me nog dat ik steeds stiekem naar Juliette keek, en probeerde zoveel mogelijk haar aandacht te krijgen. Ik dacht niet dat ze hetzelfde voor mij voelde. Ik wist niet dat ze van meisjes hield. Ze had me toen nog niet verteld dat ze Shailene hielp omdat ze haar leuk vond. 's Avonds lag ik vaak in bed te huilen omdat ik zo'n onmogelijke verliefdheid had. Ik zorgde er wel steeds voor dat ze me niet hoorde huilen. Eén keer was me dat niet zo goed gelukt. Ik lag in bed en staarde naar de muur. Ik dacht dat ze sliep maar dat bleek niet zo te zijn. Ik dacht aan haar nieuwe vriendje van dat moment. Volgens mij was het Alain. Ik begon te snikken en toen hoorde ik haar stem. Ze zei iets in de zin van: "Claire, huil je?" Ik probeerde direct te stoppen maar dat lukte niet meteen dus bleef ik maar huilen en ze kwam naast me zitten. Ze omhelsde me toen en drukte een kus op mijn voorhoofd. Ik dacht dat ze dat alleen deed om me te troosten maar ik had het gevoel dat er meer was. Meer tussen ons. En op een keer in de bibliotheek, kuste ze me. Niemand had het gezien maar ik had nog nooit zoiets gevoeld. Het was zo anders dan met die jongens die niks voor me betekenden zoenen. Het was een korte onschuldige kus, maar het veranderde mijn hele wereld. Ik had nog nooit een meisje gekust daarvoor. Zij had dat wel vertelde ze me later. Shailene had haar namelijk eens gekust in Amerika. Voor Shailene betekende het niks, voor Juliette te veel.
We hebben al sinds die kus in de bibliotheek een relatie en het voelt zo goed. Ze heeft me het gevoel alsof ik veilig ben. Ik voel me bij niemand zo goed als bij haar. Ik heb het mijn ouders pas onlangs verteld. In een bericht. Ik weet dat dat laf was maar ik durfde niet anders. Tot mijn verbazing belden ze me later die dag en zeiden dat dat hen niks uitmaakte. Toen ben ik in huilen uitgebarsten en heb hen alles verteld over Juliette en mij. Bij haar ging het echter helemaal anders. Haar ouders zijn niet echt vooruitziend en ze houden van oude principes. Ze wouden eerst dat Juliette verder zou doen met doen alsof ze hetero was, maar dat vertikte ze. Ze vond dat ze zich al lang genoeg had moeten inhouden. Bijna hadden haar ouders haar naar een andere school gestuurd maar ze kon hen gelukkig tegenhouden. Daarna kwam ook nog dat gedoe met Shailene helpen en die psycholoog. Haar ouders zeiden dat ze teleurgesteld in haar waren. Ze was daar toen zo van aangedaan. Haar ouders hebben ook de directeur van onze school gebeld en nu mogen we geen kamer meer delen. We krijgen allebei een aparte kamer. Morgen moet Juliette naar een andere. Daar ben ik ook kwaad om. Ik ga haar veel minder zien nu. Onze populariteit zijn we ook ongeveer kwijt. De meesten mompelen nu iets wat lijkt op ,"Kijk daar heb je de potten", wanneer we passeren. Ik heb echt soms zin om hen een klap te verkopen, als Juliette in een slecht humeur is, durft ze dat soms ook wel echt te doen, maar ik hou haar dan tegen.
"Hey", mompelt Juliette terneergeslagen, wanneer ze onze kamer binnenkomt.
"Ging het niet goed bij de psycholoog?", vraag ik en ik sta op om haar een kus te geven. Ze schudt haar hoofd ,"Mijn ouders hebben net gebeld, ze sturen me wel naar een andere school. Ik heb ze niet meer kunnen overtuigen."
Er schieten tranen in mijn ogen ,"Wat? Waarheen?" Ze haalt haar schouders op ,"Ik weet het niet. Ze willen me het niet eens vertellen. Ze komen me morgen ophalen. Julien blijft hier wel." Ik huil nu echt en ik zie ook tranen in haar ooghoeken blinken.
"Ik haat dit zo erg!", schreeuwt ze uit ,"Waarom doen mensen zo gemeen? Omdat we twee meisjes zijn? Wat maakt dat nu uit? Kunnen ze niet zien dat ik van je hou?" Ik stap naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. Ze beantwoordt mijn omhelzing. "Ik ga je zo erg missen", fluister ik.
"Ik jou ook", antwoord ze snikkend en ik druk haar dichter tegen me aan.