034 Jasmine

Als het een paar seconden rustig is in huis begint alles tot me door te dringen en barst ik in tranen uit. Één van de jongens neemt me op zijn schoot en trekt me tegen zich aan. De andere jongens komen rond ons zitten en wrijven troostend over mijn rug, armen en benen. "Rustig maar Jas, alles komt goed." fluisteren ze troostend. Na 3 kwartier huilen, stoppen met huilen en terug herbeginnen gaat mijn telefoon. "Het is Louis, zal ik voor je opnemen?" vraagt Dylan. Ik knik maar wat. "Hey Louis, het is Dylan. Momentje, dan zet ik de luidspreker op zodat Jas je ook hoort." hij drukt op een knopje gevolgd door "Spreek en je zult gezond worden". Hoofdschuddend kijken de jongens hem aan. "Ik wou aan Jasmine laten weten dat het interview gedaan is. Als het voor haar lukt mag ze binnen een half uurtje bij mij komen." stelt hij voor. Ik schud mijn hoofd, ik ben een wrak, ik kom nu heus niet buiten. "Ik denk dat het niet zo'n goed idee is." neemt Dylan het woord. "Ik wil niet grof klinken, maar daar kan Jas zelf over beslissen." antwoordt Louis. Ik snap zijn reactie wel, hij weet niet wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Hoe zou je zelf zijn? "Lou..." piep ik. "Jas, wat is er gebeurd?" vraagt hij meteen ongerust. Nog voor ik een woord kan zeggen vloeien de tranen alweer. "Jack en ik hebben ruzie... over hetzelfde als jij en Eleanor." snik ik. "Dit moet echt stoppen. Ik kom naar je toe. Tot straks." En nog voor ik iets kan zeggen heeft hij afgelegd. "Als Jack en Eleanor dat te weten komen gaat er wat vliegen." mompelt Dylan, waarschijnlijk meer tegen zichzelf dan tegen wie dan ook en ik kan hem spijtig genoeg geen ongelijk geven.