Redder in nood

Snel racete ik naar Sintelvel's hol.
Het gevecht tussen de Vuurclan en de Bergenclan was net voorbij.
Ik was niet meegegaan.
Ik moest van Vuurster het kamp blijven bewaken.
Ik liep bij Sintelvel naar binnen.
Daar zag ik Zandstorm op de grond liggen.
Loofpoot drukte een dot spinnenwebben hard op een grote wond bij haar borst.
Ik snakte naar adem toen ik zag hoe het hol van de medicijnkat eruit zag.
Overal lag bloed en Zandstorm was zeker niet de enige kat die gewond was.
"Zilverstroom, goed dat je er bent'', zei Loofpoot.
"Wil je deze dot tegen Zandstorm's wond houden, dan pak ik wat papaverzaadjes".
Ik knikte.
Loofpoot knikte terug als bedankje en verdween in een spleet waar Sintelvel al haar kruiden had opgeslagen.
Niet veel later kwam ze terug met een blad waar wat papaverzaadjes op lagen.
Ze legde ze voor Zandstorm neer.
"Eet deze maar op, dan kan je rustig slapen en het verzacht de pijn", stimuleerde Loofpoot Zandstorm.
Zandstorm at zonder twijfel de zaadjes op.
Toen viel ze plots neer.
Ik schokte en snakte naar adem.
Loofpoot had me eens vertelt dat papaverzaadjes nooit snel werken.
Maar Zandstorm was al in elkaar gezakt net nadat ze de zaadjes had doorgeslikt.
Loofpoot staarde met grote ogen naar Zandstorm.
"Het zijn de papaverzaadjes, het moeten de zaadjes wel zijn", schreeuwde ze in paniek.
"SINTELVEL"!!!!
Ik keek naar de ingang van het hol.
Daar kwam Sintelvel aangestormd, zo hard als ze kon met haar verminkte achterpoot.
"Loofpoot, wat is er in Sterrenclansnaam aan de hand"? riep ze buiten adem.
"Zandstorm"! schreeuwde Loofpoot.
Ze was duidelijk heel erg in paniek.
Sintelvel keek naar Zandstorm en sperde haar ogen wijd open.
"Ademt ze nog"? hijgde Sintelvel nu ook een beetje in paniek.
"Geen idee"! riep Loofpoot.
Ik keek met grote ogen van paniek en verdriet toe.
Zou Zandstorm het halen?
Sintelvel legde haar kop op Zandstorm's buik.
Ze deed haar ogen dicht.
Wat was er aan de hand?
"Wat is er Sintelvel"?! riep loofpoot.
"Ze-ze ademt niet meer", zei Sintelvel, en een traan rolde over haar wang.
"Nee, dat kan gewoon niet"! schreeuwde Loofpoot.
Ik zag haar in haar geheugen graven op zoek naar een kruiden die adem kon stimuleren.
Opeens had ze een idee.
Als een lichtpuntje in het donkerste bos.
"Ik weet het"! riep Loofpoot.
Ze verdween uit het hol en kwam even later terug met bladeren die zelfs Sintelvel niet kende.
Ze kauwde ze zo snel als ze kon en stopte ze in Zandstorm's mond.
We wachtten met zijn drieën gespannen af.
Zou het werken?
Opeens hoestte Zandstorm luid en gingen haar ogen open.
Ik zuchtte van opluchting en Loofpoot slaakte een overwinningskreet.
Ze drukte haar snuit tegen die van Zandstorm en murmelde: "Ik dacht dat ik je kwijt was".
"Nee, Loofpoot", fluisterde Zandstorm.
"Je hebt mijn leven gered".