Hs 93 - Gevolgen

(door Sasha)
Met een hand voor mijn mond ren ik de kamer uit en ik blijf lopen, door het politiegebouw. Ik moet mijn energie kwijt. Wanneer ik me een beetje beter voel, stap ik terug naar de ruimte waarin Shailene en de anderen zitten. Ik ben nog niet klaar om terug naar binnen te gaan maar ik herinner me een bankje naast de deur van de kamer, op de gang. Ik besluit daarheen te gaan. Wanneer ik het bankje bijna bereik, merk ik op dat er al iemand op zit. Een blonde jongen van mijn leeftijd. Sven. Ik ga naast hem zitten.
"Hield je het er ook niet meer uit?", vraag ik. Hij kijkt me aan, met zijn ogen vol tranen. "Ze hield nooit van me. Ze heeft me gebruikt omdat ze graag mensen vermoord!" Hij snuift eens alsof hij het zelf belachelijk vindt klinken. Wat waarschijnlijk ook wel zo is.
Ik schud mijn hoofd, alsof ik het zelf ook niet meer weet ,"Ik ken mijn eigen zus niet. Ik heb haar nooit gekend. Wie weet is ze stiekem een vampier." Dat was als een grapje bedoeld maar Sven lacht niet.
"Ik wou dat ik geluisterd had naar iedereen die me had gewaarschuwd voor haar. Ik dacht dat ze geen gelijk hadden, ik dacht dat ze overdreven. Maar ik wist dat ze dingen voor me verborg, ik dacht enkel niet dat het zo'n grote dingen waren. Ik dacht dat ze stiekem in modeshows meeliep of zo. Niet dat ze een psychisch gestoorde moordenaar was!" Hij vloekt even. Ik weet dat ik Shailene nu eigenlijk zou moeten verdedigen, maar ik ben het gewoon zo beu, haar gedrag, haar ziekte, haar houding.

(door Rein)
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik weet dat ik nu triest moet zijn voor Shailene omdat ze naar een instelling moet, maar eigenlijk ben ik alleen opgelucht. Ik ben zo blij dat de berichten nu voorbij zijn. Dat ik nu niet meer bang hoef te zijn, elke keer dat mijn telefoon gaat. Dat ik nu niet meer bezorgd moet zijn over wie die onbekende is en wat die Silke zal aandoen. Ik kan het niet geloven. Het is over, het is voorbij. Echt voorbij.