Chapter 6

Severus

Later toen de chocolademelk koud was geworden, werd Violet wakker. Hij was nietsvermoedend een boek aan het lezen toen er opeens iets op hem sprong. Hij greep het vast en hoorde luid gelach, Violet kronkelde en spartelde terwijl hij haar kietelde.
'Violet, zullen we naar buiten?' vroeg hij aan het meisje. Haar ogen werden groot en een paar seconden later zag hij haar bij de deur van de kamer staan. Ze had haar hele arm gestrekt en ze stond op haar tenen, na een paar seconden liet ze haar arm weer zakken. Ze draaide zich om en keek hem verdrietig maar ook ongeduldig aan. Om Violet te plagen, pakte hij rustig het boek van de grond en legde hij het op tafel.
'Wil je nog chocolademelk Violet? Het is wel koud omdat jij sliep.'
Violet snelde naar het kleine tafeltje en pakte een kop met chocolademelk, toen ze hem leeghad zette ze hem op tafel en keek hem vragend aan.
'Er moeten ons warm aankleden, sneeuw is heel koud.' Hij tilde haar op en wou de deur opendoen, maar Violet leunde opeens heel erg naar achter.
'Ik!' ze pakte de deurklink en opende de deur. Blij keek ze hem aan, ze duwde tegen de deur om hem weer dicht te doen.
'Goedzo,' zei hij. Hij zette Violet op de grond. 'Blijf hier, ik pak even wat sokken, anders krijg je koude voeten.'
Violet knikte en plofte neer op de grond. Hij rende snel naar boven, pakte wat sokken en rende naar beneden. Violet zat nog steeds op de grond en krabbelde overeind toen ze hem zag.
'Zelf,' zei ze toen ze de sokken zag. Hij gaf haar de sokken en zocht haar jas en wanten, ook pakte hij zijn jas, wanten en zijn muts. Hij liep naar Violet en zag dat ze aan het worstelen was met de sokken.
'Ik help je wel.' Hij liep naar het meisje en zette haar op de ladekast die in de gang stond. Hij vond het een afschuwelijke kast, maar nu kwam hij goed uit. Later als Violet ouder was zou hij ook handig zijn, als brandhout. Hij deed de sokken om haar voeten en zag een sjaal half verborgen onder de kast liggen. Hij pakte hem en zag dat het zijn sjaal was, hij had hem niet nodig, hij had een kraag aan zijn jas. Hij wikkelde de sjaal om Violet's nek en hielp haar met haar jas. Haar slanke vingertjes begonnen aan de knopen te prutsen. Langzaam deed hij voor hoe je de knopen dichtdeed, ze probeerde de knoop door het gat te duwen en het lukte. Stralend keek ze hem aan, hij glimlachte en gaf haar haar wanten. Die kon ze zelf aan doen, dus hij deed zijn eigen wanten aan. Die van Violet waren een soort zakjes met nog een dingetje voor de duim. Die van hem waren gewoon handen waar hij de zijne in kon doen. Violet keek met grote oogjes naar zijn wanten. Met een hand, die nog niet in de want zat, pakte ze zijn want van zijn hand. Ze gaf hem haar want en deed zijn want om haar eigen hand. Het zag er grappig uit. Violet's want kon maar op twee vingers bij hem en Violet hand was helemaal verstopt, de vingers lagen slap op een klein bolletje in het midden van de want. Violet begon te lachen terwijl ze naar haar eigen hand keek.
'Violet, ik krijg nu denk ik een koude hand,' zei hij, terwijl hij zijn twee bedekte vingers bekeek. Violet keek naar zijn hand en pakte haar want van zijn vingers, ze gaf hem zijn want terug en deed haar eigen want om haar hand. Hij pakte haar schoenen en deed ze om haar voeten. Hij deed zijn eigen schoenen aan en tilde Violet van de kast. Hij deed zijn jas aan en pakte zijn muts. De muts deed hij in zijn jaszak. Hij had hem niet nodig, maar Violet misschien wel. Hij deed de voordeur open en liep naar buiten. Violet sprong over de drempel en maakte twee voetafdrukjes naar de zijne. Dat bracht hem op een idee.
'Violet, als jij nou een spoor maakt, dan ga ik je spoor volgen en jou vinden.'
Violet knikte blij en rende weg, kleine voetstapjes werden zichtbaar achter haar. Gelukkig was het gestopt met sneeuwen, anders zou het moeilijk worden om het spoor te volgen en Violet te vinden. Hij wachtte tot ze nog maar een klein stipje was en begon haar spoor te volgen. Ze was heel druk geweest, ze maakte soms een rondje of liep een klein eindje terug. Plots zag hij twee kleine voetstapjes naast elkaar en geen voetstapjes in de buurt. Hij keek om zich heen en zag ongeveer een meter verderop twee voetstapjes diep in de sneeuw, waarschijnlijk had ze gesprongen om hem op een dwaalspoor te brengen. Hij volgde het spoor en werd bijna duizelig toen hij heel veel rondjes liep. Ze had nog paar keer gesprongen en een keer was ze gevallen, hij zag namelijk een afdruk achter de twee kleine voetjes. Het leek alsof ze de hele wereld wou versieren met haar voetstapjes. Hij haalde het fototoestel, wat hij tijdens zijn eerste kerst met Violet had gekregen, uit zijn jaszak en maakte een foto van de voetstapjes. De foto kwam eruit rollen hij zag voetstapjes verschijnen en verdwijnen in de sneeuw. Hij deed de foto en het fototoestel terug in zijn jaszak en volgde het spoor. Plots hield het spoor op, er waren geen diepe voetstapjes verderop. Er waren helemaal geen voetstappen in de buurt, behalve die van Violet en hem. Ze kon toch niet verdwijnseld zijn, ze was nog maar twee! Ze was gewoon spoorloos verdwenen!