O13 - Telling Secrets

In de avond maakten Jasmine en ik samen huiswerk in de bibliotheek. 'Je bent stil,' zei Jasmine, die mij onderzoekend aankeek. Geïrriteerd keek ik haar aan. 'Ik maak mijn huiswerk,' siste ik. Jasmine droop niet af. 'Wat is er aan de hand? Ik dacht even na. Misschien, heel misschien, kon ik Jasmine vertellen, wat Dumbledore mij had verteld. Nee. 'Dumbledore heeft me wat verteld, over mijn ouders.' Jasmine hapte naar adem. 'Ik wist dat er iets was! Waarom heb je me niks verteld?' Ik haalde mijn schouders op. 'Kom op, zo erg kon het niet zijn,' zei Jasmine, 'vertel!' Ik haalde even diep adem, niet zeker wat ik moest vertellen. En of ik het wel moest vertellen. Dumbledore had mij op het hard gedrukt niemand, maar dan ook echt niemand iets te vertellen. Maar ik wist dat het al te laat was om terug te gaan. Jasmine zou mij niet met rust laten totdat ik het had verteld. 'Hij gaf mij informatie over mijn ouders.' 'Je ouders waren toch gestorven?' Ik schudde mijn hoofd. 'Het is ingewikkeld, al goed.' De rest van mijn zin fluisterde ik in haar oor. Er waren nog meer mensen in de bibliotheek. 'Mijn vader, heeft mijn moeder vermoord. Sindsdien is mijn vader vermist.' Jasmine hapte naar adem. 'Wát? Dat is vreselijk! Ik had op zijn mist verwacht dat ze waren misbruikt door You Know Who!' Bij de woorden 'You Know Who' ontstond er kippenvel op mijn huid. 'Niet zo hard!' Jasmine wilde nog doorvragen, maar ik had al haar vragen genegeerd. Uiteindelijk besloot ze dat ik niks meer ging vertellen, en werkte ook zij verder aan haar huiswerk.

Nadat Jasmine en ik klaar waren met ons huiswerk, waren we al snel naar bed gegaan. Echter kon ik de slaap niet vatten, uit angst dat ik weer die vreselijke nachtmerries zou krijgen. Dus rond een uur of één had ik besloten uit mijn bed te gaan, en naar de Common Room te gaan. Hier ging ik zitten op de bank, vlakbij het haardvuur. Het was, op een slapende kat na, uitgestorven in de Common Room. Iedereen lag nu waarschijnlijk te slapen, wat mij de kans gaf om even alleen te zijn. Weg van Jasmine, mijn bemoeizuchtige, maar liefhebbende vriendin. Weg van Parkinson, dat geniepige kleine heksje. Weg van iedereen. Ik sloot mijn ogen. En terwijl ik dat deed, zag ik een groene flits. Uit angst opende ik mijn ogen, en ik herkende de Common Room van Slytherin; er was niks veranderd. Mijn gespannen ademhaling was het enige wat de stilte verstoorde.

Ik gilde zacht, toen de ingang van de Common Room open ging. Geschrokken keek ik wie er binnen kwam. Ik herkende zijn wit blonde haar. Draco Malfoy. Hij had een gespannen blik op zijn gelaat. Al snel zag de jongen mij. 'Delaney,' klonk zijn stem vol minachting. Maar zijn stem klonk hoger dan normaal, hij was ook geschrokken. 'Wat doe je hier zo laat?' Hij nam tegen over mij plaats op één van de groenen banken. Ik trok mijn wenkbrauwen even op. 'Ik kan dat ook aan jou vragen.' 'Dat zou je kunnen, maar ik vroeg het eerst.' Ik zuchtte even. 'Ik kan niet slapen.' Draco keek mij even aan. 'Ik ook niet, hoe komt dat?' Even twijfelde ik, maar toen vertelde ik hem precies wat ik Jasmine verteld had. 'Het spijt me voor je, dat is niet wat je van je ouders verwacht,' zei Draco medelevend. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ga slapen,' zei ik, terwijl ik op stond, 'dat zou jij ook moeten doen.'