4.0: Angst vermijdt onrust

Ik heb Harry nog nooit zo boos gezien. Zijn vuisten zijn gebald, ook al ligt mijn aanvaller bewusteloos op de grond doordat Harry hem simpel en verbazend effectief de nek omdraaide. Bang kijk ik even naar Aurus, die zwak naar me glimlacht en terug overeind krabbelt. Zijn blik valt op mijn nek, die nog steeds verschrikkelijk bloed. Ik schrik er zelf van dat mijn eens helderwitte hemd nu ook bedekt is met bloed. Zonder na te denken duw ik mijn hand tegen de pijnlijke wonde. Zonder iets te zeggen staart Harry me aan, voordat hij me bij mijn arm neemt en me op een hoog tempo naar mijn kamer loodst. Ik moet erop letten dat ik druk houd op de wonde en niet val over mijn eigen voeten, want de heer hem zelve is niet echt geduldig. Met een sterke greep houdt hij me elke keer net in evenwicht. Hij is akelig stil en staart recht voor zich uit. Nog steeds even zwijgzaam zet hij me neer op mijn bed.
“Dus we laten Aurus alleen met een bewusteloze hongerige vampier?” Even lijkt het alsof Harru nog steeds niets gaat zeggen, maar dan opent zijn mond zich toch twijfelachtig.
“De anderen zijn hem al aan het helpen.” Mijn mond maakt een ‘ah’ geluidje. Ik wil ook super gehoor, dan voel ik me tenminste niet zo blind en dom tegenover de rest die wel alles kunnen horen en ruiken. Mijn ogen blijven angstig gebrand op Harry’s gezicht. Zijn ogen zijn inmiddels al terug groenig, maar hoe het met zijn hoektanden zit kan ik niet inschatten. “Doe je hand is weg.” Ik gehoorzaam sceptisch en kijk eerst hoe Harry’s wenkbrauwen dichter naar elkaar toe kruipen waarna ik naar de klerenkast staar. Harry aanstaren is nogal…ongemakkelijk. Zijn gezicht lijkt emotieloos, maar als je beter kijkt zit het boordevol te veel pijnlijke emotie. Onhandig laat ik mijn bebloede hand ergens op mijn been rusten, bang om iets vuil te maken. Het valt me op dat Harry helemaal niet inademt. Gewoon…niet.
“Bloedt het nog?” In tegenstelling tot anders antwoord hij snel en kort.
“Nee, maar als ik het zo laat houd je er een litteken aan over… en zal het geïrriteerd blijven.” Ik frons en staar hem aan.
“En dat betekent…?” Waarom zegt hij niet gewoon wat hij wilt doen, dan zijn we hier veel sneller van af, en stopt mijn hart met onstuimig kloppen door de ongepaste situatie.
“Het beste is dat ik het…dicht.” Meteen denk ik terug aan de woorden van Aurus, gisteren. ‘Het speeksel van een vampier hecht bijtwonden terug toe.’ Kort gezegd, hij wil over de wonde gaan met z’n tong. Als dat niet erotisch overkomt dan weet ik het ook niet meer. In ieder geval reageren mijn buikspieren er meteen op. Verwildert staar ik hem even aan, proberend zo snel mogelijk een grip te krijgen op mijn onstuimige gevoelens. Vampiers zien immers alles.
“A-als je denkt dat dat het beste is.” Harry knikt kort en ik merk hoe zijn iets koudere handen mijn hoofd langzaam opzij kantelen. Zijn vingers brandden tegen mijn te gevoelige en hete huid. Ik slik angstig bij de gedachte aan daarnet. Hier komen geen tanden aan te pas. Toch merk ik dat ik vol angst verstijfd Harry aanstaar, wachtend. Hij kijkt me enkel gefascineerd aan.
“Geen tanden, beloofd.” Om zijn woorden kracht bij te zetten wijst hij even naar zijn stompe hoektanden en glimlacht hij bemoedigend. Hij glimlacht. Dat is de eerste keer dat hij dat oprecht doet, naar mij. Ik pers er een belachelijk flauw glimlachje terug aan. Dit is niet om te lachen. Mijn nek zit intussen terug tussen de ijzeren handen van een koudbloedige vampier, te wachten tot een tong me gaat genezen. Geweldig. Als hij dichterbij leunt merk ik even hoe er zwarte aders onder zijn ogen verschijnen, maar zijn greep dwingt me om op mijn plaats te blijven terwijl ik bang terugdeins. Zonder al te veel rumoer voel ik hoe er een degelijke warmte over de onaangename wonde glijdt, soepel en veerkrachtig. Voor ik een paar keer kan knipperen en naar adem snak is het al gedaan. Harry laat me los en ik deins meteen terug tegen het houten hoofd van mijn bed. Roerloos kijkt hij me aan terwijl mijn ademhaling gejaagd gaat. Dat was vreselijk opwindend en angstaanjagend tegelijkertijd. Ik bedoel, heer Harry heeft de strakste kaaklijn die ik ooit gezien heb. Ongemakkelijk voel ik in mijn nek, er is niets te bespeuren van de wond. Harry staart me enkel krachtig aan. De emoties op zijn gezicht lopen zo over in elkaar dat ik niet correct kan opmaken wat ik wel zie en wat niet.
“Ik – euh, ik ga me maar eens wassen. Het bloed enzo je-“ Harry knikt simpel en staat terug op, hij likt nog net een keer over zijn framboos roze lippen voordat hij de deur sluit.

Dus...Harry heeft niet alleen een sexy maar ook lieve kant?