1.

De vier jongens keken verveeld voor zich uit. De zoveelste nieuwe stad, het zoveelste interview en de zoveelste keer dat ze bijna doof werden door hun fans die onacceptabele dingen naar hen riepen. Het was routine geworden, zou je kunnen zeggen. Slapen, eten, optreden, interviews en reizen. Tijd voor andere dingen was er niet en daar hadden we dus ook meteen het grootste probleem te pakken: waar bleef hun nieuwe album? De fans werden ongeduldig en zelf hadden ze eigenlijk ook wel de behoefte om nieuwe muziek uit te brengen.

Vandaar dat ze hier zaten, in een oude maar luxe cottage op het platteland van Zuid-Engeland. Zoals gewoonlijk sloeg de regen tegen de ramen, loeide de wind en was de lucht gevuld met donkere wolken die voorspelden dat er voorlopig geen zon zou verschijnen. Een groot contrast met hun geboorteland, Australië. Het land waar het in de winter zelfs boven de vijftien graden Celsius kon worden, in de zomer zelfs gemakkelijk boven de vijfendertig. Je moest er wat voor over hebben om je droom te kunnen verwezenlijken.

Het moeilijkste van een album was misschien wel het schrijven van de tekst. Sommige muzikanten kregen gewoon tekst van tekstschrijvers, maar daar deed 5 Seconds of Summer niet aan. Nee, het moest recht uit hun hart komen en als dat niet zo was, dan was er geen enkele manier dat er een liedje zou komen, tot grote frustratie van het management. Daarom vond het o-zo-geweldige management dat het tijd werd dat ze geholpen werden met het schrijven van hun liedjes. Vandaag zou er een songwriter arriveren. Ze wisten niks over hem of haar, dus daar waren ze al behoorlijk pissig over.

“Ik denk dat ze nog altijd niet willen begrijpen dat we echt wel zelf liedjes kunnen schrijven,” mopperde Luke, terwijl hij tv zat te kijken.

“Ik hoop dat het een jongen van onze leeftijd is en niet een of andere saaie opa die gaat babysitten,” zei Michael. Ashton lachte en haalde een hand door zijn, ondertussen steeds langer wordende, blonde haar.

“Misschien is het wel een mooie jonge meid,” zei hij, zijn wenkbrauwen op en neer halend.

“Viezerik,” zei Calum en hij gooide een kussen naar Ashton’s hoofd.

“Nee, serieus. Hoe chill zou het zijn als we hier gewoon een tijdje zaten met een lekkere meid? Dat houdt in: liedjes schrijven, dronken worden en doen wat we willen met een meisje.”

“Niet alles draait om vrouwen, casanova.”

“Moet jij nodig zeggen, ouwe snoeperd.”

Ze werden opgeschrikt door de telefoon van Luke, die afging in de keuken.
Luke stond op en begon zijn slungelige lichaam te verplaatsen naar de keuken, die in het verlengde lag van de woonkamer. Hij griste de iPhone van het aanrecht en klampte hem tegen zijn oor, zonder te kijken wie er had gebeld.

“Ja?”

“Jullie songwriter is gearriveerd. Ze staat te wachten bij het busstation in het dorp. Haal haar op.” Blafte iemand van hun management.
Voordat Luke kon antwoorden had de man al weer opgehangen en liet hij Luke verbaasd achter. Hij beende terug naar de woonkamer en keek de jongens aan.

“Jongens, het is een vrouw en ze staat bij de bushalte te wachten.”