Nicotine and alcohol saved my life.

Angst. Dat was het enige dat ik voelde. Ik durfde er gewoon niet meer naartoe, en verborg me in tijden dat het moest. Nam mezelf in bescherming en nam niets aan van mensen die het verkeerd bedoelden. Het zou me alleen maar kwetsen. En hoezeer ik wou dat ik niet luisterde, hoe erg ik gewenst had indisch-doof te zijn, het lukte niet. Alle woorden die naar me gegooit werden belanden uiteindelijk toch in mijn gedachten. Ze werden opgeslagen in een laatje in mijn hoofd. Het zou niet snel verdwijnen.
Music is the medicine of the mind, dat klopt. De pijn die ik had heelde ik met muziek, melodieus of met een sterke tekst. Muziek de me aangreep. Mijn eigen gitaar die ik maar al te graag bespeelde. Mijn gitaarlessen, waarvan ik iedere seconde dat ik ze had volop genoot, die me uiteindelijk ook afgepakt werden. Alles werd me afgepakt. En ik was het zat.
Ze zeiden altijd dat ik mezelf opsloot, niet open stond voor andere mensen. Ze moesten eens weten. Hoeveel tranen ik erin gestopt hebt om anders te worden, spontaner. Ze moesten eens weten hoe ik écht was, hoe ik écht tegen deze wereld aankeek en wat mijn échte gevoelens waren... Ze hadden het ernaar gemaakt, ik zou ze niets meer vertellen. Keer op keer moest ik 'het is niet zo erg', of 'het komt wel weer goed' aanhoren. Well, not anymore.
En dat is de reden waarom ze me helemaal gek wouden hebben. Meer afschuwelijke woorden volgden, meer teleurstellingen, meer háát. Ik moest maar naar een inrichting. Ik vond het best, alles beter dan de situatie waar ik op dat moment zelf in leefde. Maar mijn gitaar en mp3 gingen mee. Ik probeerde er wat van te maken. Het is me gelukt.
Diploma behaald, vervolgopleiding succesvol gevolgd, land verlaten.
En al die tijd, stonden mijn broers achter me. Zij geloofden in mij. Wisten wat ik mee moest maken. Geen puberlijk gedrag, maar echte gevoelens. Ze durfden alleen niet tegen mijn ouders in te gaan.