Chapitre Quarante-Sept

Liam Payne

Nadat ik Amelia heb afgezet, ben ik snel weer naar huis gereden. Ik kijk nog een keer op mijn horloge als ik de auto uit ben gestapt en zie dat ik nog maar twintig minuten heb om te openen, anders staan ze te wachten. Ik kijk het gebouw omhoog. Dit moet toch in een mum van tijd afgehandeld zijn? Ik loop naar binnen en als ik in de lift sta druk ik dit keer niet op het knopje van de bovenste verdieping, maar die van de zevende. Daar kwam hij de vorige keer van vandaan. Ik denk er niet eens over na en wacht gewoon tot de liftdeuren weer open gaan. Eenmaal bij zijn voordeur druk ik de bel in en wacht ik geduldig. Het duurt even totdat de deur open wordt gemaakt en de jongeman met het warrig haar en een sigaret in de deuropening staat.
"Zeg het maar", zegt hij.
"Amelia's jas ligt nog hier, ik kom die even ophalen", deel ik hem mee.
"Ik zou die vanmiddag even bij haar langs brengen", reageert hij. Probeert hij er nou onderuit te komen om haar te kunnen zien? Dat dacht ik toch even niet. Laat het duidelijk zijn dat Amelia mijn vriendinnetje is.
"Dat hoeft dan niet meer", glimlach ik. "Kun je je die tijd besparen."
"Nee, nee, ik moet haar nog even spreken, dus dat is geen probleem." Hij kijkt me nijdig aan.
"Maar je wilt toch niet dat ze nu kou moet lijden? Het is hartje winter en ze had geen andere jas bij mij liggen. Ik had haar mijn jasje gegeven, maar daar wilt ze denk ik niet mee op school aankomen", zeg ik op mijn liefst. Hij lijkt pissig te zijn. Hij kijkt me nog eens met afschuw aan en verdwijnt dan. Hij komt terug met de lichtbeige damesjas om zijn arm.
"Het heeft geen zin wat je nu doet. Ik zal haar toch nog spreken, of je dat nou leuk vindt of niet." Meent hij dat nou?
"En jij denkt dat Amelia daar zelf behoefte aan heeft?" Ik doe moeite om hem niet uit te gaan lachen en neem de jas al uit zijn armen. "Dag Luca." Ik maak de knoop van mijn colbert vast en draai me om om te kunnen vertrekken.
"Wacht maar jij!", hoor ik dreigend achter mij. Gaat hij me nou echt bedreigen? Waar slaat dit nou op? Wat een niveau zeg. Daar hoef ik me toch echt niet tot te verlagen. Ik stop met lopen, vouw haar jas op en hang hem netjes over mijn arm. Dan druk ik weer op het knopje om met de lift naar beneden te kunnen gaan. Wat moest Amelia met zo'n vent? Dat begrijp ik echt niet. Ten eerste rookt hij en scheert hij zijn baard de helft van de tijd al niet. Erg serieus neemt hij het ook allemaal niet.

"Goedemiddag Ines", zeg ik als ik haar binnen zie komen. "Zou je mij strakjes wat mee willen nemen?"
"Jazeker, zeg het maar", antwoordt ze. Ze ziet er vrolijk uit.
"Ik heb Amelia's jas." Ze knijpt haar ogen kort even tot spleetjes. Als ze Amelia al heeft gesproken weet ik precies wat ze nu denkt.
"Lag die nog bij jou?"
"Ik kwam die Luca tegen in de lift daarstraks", zeg ik niet geheel naar waarheid. Ik zie haar gezicht betrekken bij de naam Luca. "Hij wilde hem erg graag bij haar komen, maar dat is nu niet meer nodig."
"Goed zo, ik neem hem strakjes wel mee. Zei Luca nog iets?"
"Niet echt wat belangrijks of interessant." Ik merk meteen al aan Ines dat ze die Luca ook al niet mag. Daar zullen dan wel genoeg redenen voor zijn.