Hoofdstuk 9

Met grote ogen kijk ik de zaal in. Het is prachtig versierd, mensen dansen tegen elkaar aangeplakt de dansvloer over. De muziek dreunt in mijn oren. Jake sleurt me mee de dansvloer op. Bijna gelijk bots ik tegen Noah aan. We schieten alle twee gelijk in de lach. Haar jurk is zwart met kant. Ze draagt een zilvere ketting en haar haar is opgestoken in een elegante knot. Om haar middel hangen de handen van een voetballer met bruin haar. Ik kan me zijn naam even niet herinneren. Ik richt me weer op Jake die me glimlachend aankijkt. Als het liedje is afgelopen bied hij me wat te drinken aan. Hij loopt weg om wat punch te halen. Ik hang aan een tafel en bekijk de zaal. Lynn hangt ook aan een tafel een stukje verderop. Ze staart naar haar drinken dat voor haar staat. Ze vist een flacon uit haar kleine tasje en giet wat in haar drinken. De flacon verdwijnt weer in haar tasje. Ze kijkt om zich heen voor ze snel een slok neemt. Ooit zou ik met haar moeten praten...Toch? Ik zucht. Het is niet de tijd om daar nu over na te denken. Noah danst met haar voetballer. Jake komt terug met in iedere hand een glas punch. 'Dankje,' zeg ik als hij me het glas in de handen drukt. 'Dat verhaal van die Mythe blijft in mijn hoofd zitten.' Jake glimlacht. Hij pakt me bij mijn middel en trekt me naar zich toe. 'Het erge eraan is dat het geen Mythe is,' fluistert hij in mijn oor. Kippenvel verspreid zich over mijn huid. Of het zijn stem in mijn oor is of iets anders weet ik niet. Ik staar hem in de ogen als hij naar achter beweegt. Alle vlinders in mijn buik laaien weer op. Een rustig slow nummer galmt door de ruimte. 'Mag ik deze dans?' Ik pak zijn uitgestoken hand vast. Hij leg een arm om mijn middel. Zijn andere hand heeft mijn rechterhand vast. Ik draai een rondje in zijn armen, als ik weer tot stilstand kom ontmoeten onze ogen elkaar weer. Ik sla alle twee mijn armen om zijn hals. Rond half twaalf drukt hij me opnieuw tegen zich aan. 'Zullen we hier weg gaan?' Ik knik. Hij pakt me bij mijn hand en we lopen door de menigte heen. Om half 1 is het pas afgelopen dus we hebben tijd zat. Buiten haal ik diep adem. 'Ben je klaar om het te zien?' Ik kijk vragend naar Jake. 'Wat zien?' zeg ik en ga met mijn armen over elkaar staan. Jake glimlacht. 'Kom nou maar.' We stappen in de auto. Jake begint te rijden. Zonder te twijfelen kiest hij elke keer zijn weg. Al snel rijden we een stuk het bos in. Hij zet zijn auto tussen de bosjes. Hij stapt uit. Ik blijf zitten. Waar zijn we? Is dit het punt waarop je een enge seriemoordenaar blijkt te zijn? Ik haal twee keer diep adem. Langer krijg ik ook niet want Jake doet de auto deur open. Ik stap uit de auto en sla gelijk mijn armen om me heen. 'Het is best wel fris.' Jake wrijft over mijn armen. 'Het komt goed.' Ik pak zijn hand stevig vast. Op hakken lopen is niet zo heel erg maar in een bos waar de paden vol zitten met hobbels en kuilen is het niet te doen. Ik struikel bijna om de vier stappen die ik zet. 'Moet ik je tillen?' vraagt Jake na een tijdje. Ik schud mijn hoofd. Hier en daar hangen uit het niets lantaarntjes met een zacht gloeiend licht. 'We komen dichterbij,' fluistert Jake zo zacht dat ik mijn best moet doen om het te kunnen horen.' Voor ons staat een grote boom. In de bast van de boom is een spleetje licht te zien. Jake laat mijn hand niet los en loopt naar de boom toe, mij met zich meetrekkend. We stappen door een kleine opening heen. Zodra we aan de andere kant van de boom staan is het een stuk warmer. De bosbodem waar ik me de hele tijd op had geconcentreerd heeft plaats gemaakt voor oude stenen. Ik kijk op. We staan aan de rand van een druk plein. Mensen van onze leeftijd maar ook oudere lopen langs ons heen. Jake trekt me mee. Ik voel me opeens niet helemaal op mijn plek met deze kleding. Mijn lange jurk en mijn hakken. 'Jake...Mijn kleding.' Hij haalt zijn schouders op en we lopen door de menigte heen. Ik kijk naar de kraampjes. De een verkoopt prachtige handgemaakte potten en pannen en andere verkopen schoenen in de meest rare vormen. Het is prachtig hier. Een zwevend lichtje beweegt zich voort tussen de mensen. 'Dat zijn nou dwaal lichten,' zegt Jake. We lopen verder. 'Het is prachtig hier.' Jake knikt. 'Valt het je niet op dat iedereen hier puntoren heeft?' Ik kijk Jake aan. Er lijkt iets van hem af te glijden. Als een soort betovering. Uit het niets zijn zijn oren puntig en steken aan beiden kanten van zijn hoofd omhoog. Met open mond staar ik hem aan. 'Hoe deed je dat?' fluister ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Een simpele betovering.' Hij trekt me mee naar een fontein. 'Je zou eens je eigen spiegelbeeld moeten zien.' Ik buig me over de rand van de fontein en bekijk mijn gezicht.