Hs 89 - The Real Story

(Door Silke)
Ik lig in mijn bed. Het is avond. Het is donker. Vivi en mijn ouders zijn naar een musical in de stad. Ze hadden me gevraagd of ik mee wou gaan maar ik heb geweigerd. Ik heb echt geen zin om nu vrolijk gezang te horen. Ik draai me om. Ik wou dat ik gewoon in slaap viel, en dan zonder die dromen over hem deze keer. Ik zucht. Ik kan aan niks anders meer denken. Maar ik heb het aan niemand verteld. Zelfs aan Britney niet. Ze belt me wel altijd om te kijken of ik ok ben. Ze weet dat er iets mis is. Ik heb haar verteld dat ik vanavond alleen thuis zou zijn en ze wou direct hierheen komen, maar ik weigerde. Ik wil alleen zijn. Helemaal alleen. Ineens hoor ik een sleutel omdraaien in de voordeur. Zijn mijn ouders en zus al terug? Ik heb hun auto niet gehoord? Ik hoor hoe de deur dichtvalt. Het lijkt alsof er een gewicht op me drukt. Dit zijn ze echt niet! Vivi zou nooit binnenkomen zonder gebabbel. Vlug sla ik mijn deken over me heen. Ik hoop dat wie er ook is, een inbreker, moordenaar, mij niet vindt! Ok, ik hoor niet te panikeren, ik heb het me waarschijnlijk gewoon ingebeeld. Met alles wat er de laatste tijd gebeurd is, denk ik dat het normaal is om een beetje gek te worden. Ik hoor voetstappen op de trap. Ik heb het me echt niet ingebeeld. Ik probeer mijn adem in te houden. Ik hoop dat ze hier niet heen komen. Maar het lijkt wel alsof de voetstappen precies weten waar ze heen moeten. Mijn kamer. Ik zie met paniek in mijn ogen hoe mijn deur langzaam opengaat. Maar het is geen inbreker of moordenaar die daar staat. Het is erger. Het is Rein.

Ik kruip naar de rand van mijn bed en probeer me te beschermen met een kussen. Wat als hij me komt aanvallen? Zoals hij Svens vliegtuig heeft verprutst.
Hij ziet me en komt naar me toe. "Rein!", mompel ik ,"H.. Hoe ben jij hier binnen gekomen?"
Hij komt op mijn bed zitten, gelukkig wel een eindje bij mij vandaan. "Met de sleutel, die je mij hebt gegeven zodat ik op je huis kon letten wanneer je vakantie had. Ik hoorde van Nils dat Britney had gezegd dat je alleen thuis zou zijn vandaag."
"Ga je me nu ook iets aan doen?", vraag ik angstig.
"Nee, natuurlijk niet", antwoordt hij direct en in zijn stem hoor ik de Rein die ik ken ,"Ik ben hierheen gekomen om uit te leggen wat er is gebeurd." Ik leg het kussen naast me en steek het licht aan, zodat ik hem beter kan zien ,"Wel, je hebt een hoop uit te leggen, tenzij je een stiekeme moordenaar bent." Het is niet grappig bedoeld maar Rein lacht eventjes, daarna zie ik hoe hij nerveus met zijn handen prutst.
"Zeg het maar, of verdwijn."
Hij kijkt me even bang aan ,"Die sms'jes waren... dreigementen, ik word al enkele maanden bedreigd, door iemand die zegt dat hij jou iets zal aandoen, als ik niet doe wat hij zegt en als waarschuwing kreeg ik dat mes op mijn been. Hij dwong me om Svens vliegtuig te saboteren. Ik hoopte dat ik iets verkeerd had gedaan en dat er dus niks met zijn vliegtuig zou gebeuren. Ik hoorde dat hij goed was aangekomen in Nieuw-Zeeland en ik was zo blij, maar toen had hij een ongeluk op zijn terugreis. Ik vond het zo erg. Ik wou dat ik het nooit had gedaan, maar dan was er jou iets overkomen en ik kies jou boven alles. En die persoon meent het. Dat weet ik wel sinds mijn been." Ik zucht geschrokken. Hij beschermde mij? Dus als ik niet bestond had Sven nooit een ongeval gehad?
"Goh, het is allemaal mijn schuld", stel ik vast en ik sla mijn handen voor mijn mond. Tranen rollen uit mijn ogen. Ik dacht dat hij een moordenaar was, een crimineel en eigenlijk deed hij dit allemaal voor mij. Hij komt dichter bij me zitten en slaat zijn arm om me heen. Ik laat het toe.
"Het is niet jouw schuld, absoluut niet. Het is die anonieme persoons schuld!" Ik laat mijn tranen nu de vrije loop.
"Het is zo oneerlijk", zeg ik. "Ik weet het", antwoordt Rein ,"Ik weet het."