Chapitre Quarante-Six

Liam Payne

"Hmmm", mijmer ik. Naast mij word ik wakker van het licht van mijn wake-up light wekker. Nog voordat het geluid af kan gaan, zet ik hem uit. Er komt jammer genoeg niet veel licht van buiten omdat het nog winter is. Ik draai me nog een keer om en kijk dan naar het lieve gezicht van het allermooiste meisje. Nou.. meisje, ze is al een paar jaar volwassen en dat is zeker aan haar te zien en te merken. Mijn hand gaat over de zij van haar lichaam, dat heerlijk warm aan voelt. Haar mond hangt een beetje open en ze ligt helemaal verward met de deken. Ik heb haar de hele nacht horen draaien. Ik veeg een paar haren uit haar gezicht en wrijf met mijn duim langs haar slaap en over wang. Ze is echt geweldig. Ik maak mezelf een belofte dat ik altijd goed tegen haar zal zijn en haar het allerbeste geven, wat ze meer dan verdient. Ze slaakt een klein zuchtje in haar slaap. Ze zal vast wakker worden als het lichter word. Ik check de tijd even en sta dan op uit bed nadat ik Amelia nog een kus heb gegeven. Ik trek een shirt en een jogging aan. Voorzichtig en zachtjes sluit ik de deur achter me en neuriënd loop ik de keuken in. Als eerste open ik de koelkast en bekijk eens alles wat er in staat. Er ligt echt te veel in. Uit de deur haal ik de jus d'orange en schenk een glas voor mezelf in. Ik zou niet weten wat Amelia 's ochtends wilt drinken. Allemaal dingen waar ik nog achter ga komen. Wat ze fijn vind en wat niet. Ik had echt niet gedacht dat ze bang zou zijn voor bliksem en onweer, al was het best schattig om te zien en fijn wetende dat ze zich prettiger voelde om dicht tegen me aan te liggen. Ik gaap flink en loop verder naar de broodtrommel. Tot mijn teleurstellig ligt er niks meer in en laat ik een zucht mijn mond ontsnappen. Dan bedenk ik me weer dat ik dat gister van plan was om mee te nemen maar het inderdaad was vergeten. Snel werp ik een blik op de klok. Het duurt nog wel even tot Amelia wakker is. Ik neem een paar flinke slokken van mijn jus en grijp dan naar mijn beurs en sleutels.

Nog steeds in de wolken, denkend aan Amelia die waarschijnlijk nog slaapt, loop ik van de lift naar de voordeur. Met twee baguettes onder mijn arm open ik de deur en leg ik daarna mijn sleutel weer op het kookeiland. Op dat moment opent zich ook de deur van mijn slaapkamer en komt een half wakkere knappe meid mijn woonkamer binnen. Ik laat haar op de kruk aan de keuken plaats nemen en geef haar een paar kusjes.
"Goedemorgen liefste, wat wil je drinken? Ik heb jus, koffie en thee." Ik kijk haar vragend aan. Ze gaapt eerst nog een keer en denkt dat even na.
"Thee graag", mompelt ze. Ze wrijft in haar ogen en kijkt me dan slaperig aan. Het tovert een glimlach op mijn gezicht. Ik zet de waterkoker aan en maak haar wat klaar. Ik dek het een beetje aan het kookeiland en dan beginnen we te ontbijten. Het is rustig, maar niet iets waar ik me aan stoor. Amelia is nog maar half wakker en is sowieso niet zo'n kletskous, heb ik het idee. Ik werp nog een blik op de klok en prop dan nog alles naar beginnen. Ik moet over drie kwartier al beginnen.
"Ik ga me omkleden", mompel ik met een volle mond. Ik geef haar nog een kus op haar wang en snel me naar de woonkamer. Ik zoek me een overhemd uit dat bij het pak past dat ik al uit de kast heb gehaald. Ik trek eerst sokken aan, mijn overhemd, de pantalon en haal een zwarte riem tevoorschijn. Het voelde goed om er altijd netjes bij te lopen. Het gaf toch een goede uitstraling om eerlijk te zijn en het voelt ook een stuk zelfverzekerder. Ik zoek een paar nette leren schoenen en dan alleen nog een stropdas uit de lade. Ik loop ermee naar de spiegel en strik hem netjes. Op dat moment trilt een telefoon. Was dat die van mij? Ik kijk om en achter me op het nachtkastje staat de naam 'Luca' op het schermpje van Amelia. Ik kijk gauw naar de deur die nog dicht is en kijk dan weer stiekem naar haar telefoon. Waarom zou Luca haar sms'en? 'Je vestje ligt nog hier. Zal ik die even langs brengen straks?' Ik kijk raar op. Ze is bij Luca geweest. Daarom was ze gisteravond dus hier. Waarom kan ze dat niet gewoon zeggen? Wat is er gebeurd daar dat ze me het niet durft te zeggen? Ik frons mijn wenkbrauwen en krijg er argwaan van. Het is haar ex, en het is niet dat het allemaal zo soepel verging de vorige keer.
"Mmm, ziet er goed uit", glimlacht Amelia als ze de kamer binnen komt. Ik schenk haar een lachje terug.
"Je telefoon trilde net", zeg ik tegen haar.
"Ah, dankjewel." Ze komt bij me staan en geeft me een paar kusjes voordat ze haar telefoon checkt. Ik zie haar wenkbrauwen ook fronsen en een 'shit'-geluidje maken.
"Is er iets?", vraag ik haar. Ik hoop dat ze het me nu wel gewoon kan zeggen, anders ga ik er toch wel anders over denken. En niet echt op een positieve manier.
"Nee, gedoe van Ines", mompelt ze bijna onhoorbaar. Oké, dat lijkt me dus duidelijk. Wat moet ze nog van die Luca? En wat moet hij van haar? Ik begin me ook meer af te vragen wat ze daar bij hem deed. En dat ze daar niet eens eerlijk over kan zijn.
"Ik zet je zodadelijk thuis af, want ik moet over een half uur openen, goed?"
"O ja, natuurlijk. Ik kleed me snel aan", zegt ze gauw. Ze schiet in haar kleren van gisteren en fatsoeneert zich een beetje. Ik ga alweer naar de woonkamer, trek mijn jas aan en pak mijn spullen van het kookeiland. Wanneer Amelia de kamer binnen komt bekijk ik haar goed. Ze is zo mooi. Luca mag echt niet bij haar in de buurt komen. Ik loop naar haar toe en leg mijn handen langs haar gezicht.
"Je bent zo mooi, Amelia." Ze begint helemaal te blozen, wat haar nog schattiger maakt. "Kom hier en blijf lekker bij me." Ik betrek haar in een knuffel en geef haar kusjes bij haar oor. Blijf bij me, denk ik. "Laten we gaan." Ik pak haar hand vast en neem haar met me mee. Misschien dat ik straks zelf nog langs Luca ga.