3.3: De avond valt

Mijn ‘deftige’ kleding heb ik nog steeds aan. Doordat ik geen jasje erover heb aangedaan zit het comfortabel genoeg om rustig op mijn bed te liggen en te staren naar de zwarte hemel met de kleine, witte sterren. Ik vergelijk de nachtelijke hemel altijd met het leven. Meestal is het zwart. Er is niks dat je bijzonder gelukkig maakt. Dan komt er een lichtpuntje in je leven dat je aanmoedigt om te blijven volhouden waarna je weer in het duister terecht komt. Het is een eindeloze cirkel. Ik draai me om als plotseling mijn deur openvliegt. Onbewust laat ik mijn adem terug ontsnappen als ik zie wie het is. Rune.
“Moet jij niet beneden zijn?” Rune, die er overigens prachtig uitziet in die jurk met haar royaal rode haar, haalt haar schouders op en komt ontspannen naast me zitten, nadat ze de deur heeft toegedaan.
“Harry rook je niet meer en werd ongerust.” Ik snuif arrogant. Die hufter weigert mijn naam correct uit te spreken, maar hij is wel overbezorgd als ik maar contact met iemand heb of als hij mij niet meer ruikt. Zo lekker ruik ik niet eens.
“Zeg hem maar dat ik van het balkon ben gesprongen. Hij kan de pot op.” Ik weiger Rune aan te kijken als ze me intens observeert. Ik zie net vanuit mijn ooghoeken hoe ze een lok haar achter haar oor steekt voor ze verder praat. Ik weet niet precies waarom, maar mijn vijandigheid voor Harry is gewoon erg groot. Misschien omdat hij mijn familie van me heeft afgepakt, me gebruikt als bloedzak, en alles heeft wat hij maar wil hebben.
“Weet je, ik snap deels wel waarom je vijandig tegen hem doet, maar hij heeft je nog helemaal niks misdaan.”
“Nee, maar wel mijn volk. Lees je nooit de bijbel? Als je iets voor Jezus’ volk deed, deed je ook rechtstreeks iets voor Jezus zelf. Wel, dit is net hetzelfde; behalve het feit dat jullie helemaal niks doen.” Deze keer staar ik haar wel direct aan, en even lijkt het zelfs alsof ze haar blik wil afwenden door de intensiteit van de mijne.
“Harry zelf heeft niet veel te zeggen weet je. Er is een hele raad die bang is om macht af te staan.” Ik negeer haar hartelijke woorden en staar naar mijn ruwe maar smalle handen die voor me gevouwen zijn.
“Louis, ik weet dat we duistere wezens zijn, maar we hebben ook een hart. Het klopt misschien niet meer, maar het is er nog wel.” Zonder nog iets te zeggen staat ze op en verlaat ze mijn kamer, terug naar Lucius en die hufter van een Harry waarschijnlijk. Haar woorden sidderen na. Het is alsof ze zich opnieuw en opnieuw blijven herhalen in mijn hoofd. Ja, ze hebben nog een hart. Moordenaars hebben ook nog een hart, maar ze luisteren er niet naar. Ze gebruiken het niet. De aanwezigheid ervan maakt niet uit, je moet het juist gebruiken, anders kan je er even goed geen hebben. Net als de rust terug gekeerd is besluipt er me een slecht gevoel. Aurus zit hoogstwaarschijnlijk ook alleen op zijn kamer, dus waarom er niet naartoe gaan? Ik sluip stil over de gang, al heeft dat eigenlijk geen zin. Elk wezen aanwezig in dit gebouw kan me ruiken, horen, misschien zelfs zien. Ik negeer de koude rillingen die bij die gedachten over mijn rug lopen en open voorzichtig de deur van Aurus kamer. Wat-…. Mijn ogen worden groot van verbazing en het wezen met de donkerrode ogen staart me onverbiddelijk aan. Rond zijn mondhoeken zit vers stromend bloed en Aurus zit zwak tegen de muur aan.
“Jullie kunnen ook niks beter als mensen leegzuigen! Is dat nu alles wat je kan! Hé!” Adrenaline stroomt door mijn lijf als hij Aurus eindelijk met rust heeft gelaten. Zijn lichaam rust slap tegen de muur aan. Zonder dat ik het besef word ik op mijn beurt tegen de muur geduwd en twee paar ijskoude handen leggen mijn nek in een gruwelijk slechte positie. Ik ram met mijn knie op volle kracht tegen een stalen muur, die het wezen zijn buik moet voorstellen. Een hoge gil ontsnapt mijn keel als ik voel hoe 2 paar tanden mijn vlees doorprikken en beginnen trekken aan mijn huid. Ik voel me meteen misselijk, alsof hij aan een rietje slurpt en ik het water ben. Ik grom pijnlijk en probeer met alles wat ik kan de blok beton weg te duwen, maar alles wat ik hoor is een akelige knak. Voor me staat Harry. Zijn emerald ogen zijn felrood, de zwarte aders zijn duidelijk zichtbaar en zijn gezicht staat bozer en aantrekkelijker dan ik ooit gezien heb.

Een boze Harry, wat kan er nog sexy-er zijn? Enjoy!