Hs 87 - De Uitleg

(Door Silke)
Ik loop alleen rond, zonder doel. We houden een afterparty in de gymzaal. Alle leerlingen zijn welkom. Ik ben bezorgd om Rein. Ik heb hem al de hele dag niet gezien. Zelfs niet bij het toneel. Ik weet dat hij enkel invaller voor Chanyeol was, waardoor het logisch is dat hij niet op het podium stond, aangezien er niks met Chanyeol was, maar hij had toch bij het bedankwoordje kunnen zijn. Hij heeft ten slotte ook de moeite genomen om al die tekst uit zijn hoofd te leren en zijn tijd en liefde in dit stuk te steken. Ik zucht, waarom denk ik zelfs nog aan hem? We zijn uit elkaar. Gelukkig hebben we na vanavond een week vakantie dus de leraren zullen nog niet direct ontdekken dat hij geen krachten meer bezit. Inge komt naar me toe: "Hey, heb je toevallig Rein of Shailene gezien?" Ze lijkt zich dan wat te bedenken en zegt vlug :"Sorry, ik had niet tegen jou over Rein moeten beginnen, het spijt me." Ik glimlach even flauwtjes :"Geen probleem, ik heb hem niet gezien en Shailene ook niet, volgens mij is ze bij Sven, ik zie hem ook nergens."
Ze knikt ,"Ik moet elke acteur een bloemetje geven, voor hun werk, en ik zoek enkel hen nog."
"Het spijt me, ik weet niet waar ze zijn", mompel ik. Ze knikt opnieuw en stapt verder, op zoek naar Rein en Shailene. Ik ga op een bankje aan de kant van de zaal zitten. Ik ben niet in de feeststemming. Waarom ben ik zelfs gekomen? Ik hoopte Rein nog eens te zien. Ik hoopte dat hij een verklaring had, voor alles wat hij gezegd heeft. Ik wéét dat er meer aan het verhaal is. Plots zie ik dat de deur van de zaal opengaat. Ik kijk op en schrik even. Daar staat Rein. Stààt! Hij zit niet meer in zijn rolstoel. Waarom heeft hij me niet verteld dat hij er uit mocht? En ja daar is het weer, we zijn niet meer samen...
Ik zie Inge en enkele anderen naar hem toe lopen en hem feliciteren.

(Door Rein)
Iedereen feliciteert me en is blij voor me, dat heb ik intussen wel begrepen. Iedereen behalve degene van wie ik echt iets wil horen. Ik kijk om me heen en zie haar helemaal op een bankje zitten. Haar haar zit opgestoken en het valt me onmiddellijk op dat ze nog steeds het kettinkje draagt dat ik haar enkele jaren geleden heb gegeven. Volgens mij doet ze het nooit uit, dus misschien is ze gewoon vergeten dat ze het nog aan heeft. Ik zucht. Toen ik daarnet met mijn moeder in het ziekenhuis was voor de controle waar ze besloten dat ik uit mijn rolstoel mocht als ik maar voorzichtig deed, besefte ik me wat. Het leven is veel te kort. Misschien was mijn been wel verwoest voor altijd. Maar ik was zo gelukkig om volledig te genezen. Sven had dood kunnen zijn, maar ook hij had het geluk om te leven, net als Inge, wiens coma echt gevaarlijk was. Toen ik door het ziekenhuis rolde, hoorde ik verhalen over kinderen die dat geluk niet hadden gehad. Mijn leven zou elk moment over kunnen zijn, zelfs onverwachts, waarom zou ik het dan verspillen? Silke verdient de waarheid en die ga ik haar geven ook, zelfs al kan het slechte gevolgen hebben.

(Door Silke)
Britney en Nils komen naast me zitten. "Kom op, je kan toch wel tenminste met ons dansen?", smeekt Britney. Ik haal mijn schouders op ,"Het heeft geen zin."
"Jawel!", roept ze uit ,"Fun hebben is belangrijk en vult je leven op. Kom op, je houdt van dit lied!" Ik luisteren hoor dat Somebody That I Used To Know van Gotye speelt. Ik hou inderdaad van dit liedje maar het brengt enkele herinneringen mee. Ik weet nog hoe Rein en ik hierop dansten op een of ander feest enkele jaren geleden en ik herinner me ook dat hij steeds zei dat hij dol was op dit liedje.
Ik schud mijn hoofd. Ineens valt er een schaduw over me heen. Ik kijk op en zie hem staan. Rein.
"Wat moet je?", vraagt Britney, nogal vijandig. Ik zwijg.
Rein negeert haar en kijkt alleen mij aan ,"Kan ik je even spreken?" Ik weet even niet wat te zeggen.
"Kom op, ga iemand anders lastig vallen, je weet toch dat je haar erg gekwetst hebt!", schreeuwt Britney nu.
Ik zucht en kijk Rein aan, "Ok, praat maar."
Hij kijk een beetje ongemakkelijk naar Britney en Nils. "Kan het alleen?", vraagt hij.
"Alles wat je tegen haar te zeggen hebt, mogen wij toch ook horen, hoe weet ik anders of je haar geen pijn doet?", vraagt Britney. Ik geef haar een knuffel.
"Het is goed", zeg ik en ik sta op ,"Kom. Laten we dan ergens gaan waar je kan praten." Rein knikt en neemt me mee naar het park, achter RMA.
Ergens in het midden, tussen wat bomen blijft hij staan. "Ok, wat heb je te zeggen?", vraag ik en ik sla mijn armen over elkaar.
Hij zucht even ,"Luister, ik weet niet goed hoe ik dit kan zeggen, maar ik ben zo bang. De laatste weken zijn zo eng geweest en ik weet dat je een uitleg verdient, en ik wil je die nu echt geven."
"Ok, veel uitleg, maar ik weet nog steeds niks", mompel ik.
Hij kijkt naar de grond en na een korte stilte zegt hij :"Ik heb Svens vliegtuig gesaboteerd."
Ik kijk hem met grote ogen aan. Is hij serieus? Heeft hij dat gedaan? Maar waarom? En wat, is hij gevaarlijk nu of zo? Ik probeer mijn hoofd af te sluiten, weet je als dit is wat hij te zeggen heeft dan wil ik het liever niet horen. Ik leg mijn handen op mijn oren en loop weg.
"Silke, wacht! Dit is niet alles! Er is veel meer! Alsjeblieft, laat me het uitleggen!", hoor ik hem me naroepen, maar ik negeer het en loop door.