Bram

"Kom! We vliegen even naar de Bovenwereld voor een Krachtenboek." Zei Bram. "Uhh, daar ben ik niet zo gewenst meer." Zei ik zachtjes. "Hoezo niet?" Vroeg Bram.
Ik vertelde het hele verhaal wat mij overkomen was. "Aha, dus we zijn allebei oneerlijk behandeld! Als we er zijn... Hmm.. Dan verstop jij je en ga ik dat boek wel halen." Kwam Bram op het idee. "Is goed! Laten we meteen gaan want straks gaat de zon onder en dan gaan de winkels dicht."
Bram zocht naar wat in zijn zakken. "Magnus heeft echt alles van mij afgepakt... Zelfs mijn gouden munten...." Zuchtte hij. "Heb jij wat?"
Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb nog nooit een gouden munt aangeraakt."
"Oké, dan kijken we in de stad wel of we wat kunnen vinden." Zei Bram en hij steeg op. Ik deed hetzelfde en samen vlogen we naar de stad.
Het was alsmaar omhoog vliegen en ik zag dat de vleugels van Bram vaak knakte en steeds trok hij een pijnlijk gezicht. "Bram! Gaat het?" "Ik geloof dat dit misgaat...!" Zei hij snel. "Ik heb een lange tijd niet gevlogen en mijn vleugels zijn blijkbaar door Magnus beschadigd" Ik pakte zijn arm beet en trok hem mee naar de Bovenwereld. Bram werd een beetje rood in zijn gezicht en ik heb echt geen idee wat dat betekende. Toen we er waren trok ik hem de rand op. "Ben je verder oké?" Vroeg ik. Bram werd nog roder! Was hij boos of zo? "Hij heeft me wel vaak gemarteld en geslagen, ik weet niet of alles nog oké is of ontstoken is." Zei hij terug. "Het enige waarvan ik zeker ben dat hij ontstoken is, is deze snee." Hij haalde zijn zwarte kleding weg bij zijn schouder en liet een inderdaad zwaar ontstoken wond zien. Om de wond zaten ook allemaal littekens, sneeën, zweepslagen, blauwe plekken... Noem maar op! "Sweet Goddess of Light...! Hier moet snel wat aan gedaan worden! Hoe heeft hij deze snee überhaupt zo gekregen?" Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "Open snijden, vuil in gooien, dichtbranden, en weer opsnijden." Zei Bram dood normaaltjes. "Hij heeft wel meer gemene trucjes! Af en toe tasert hij mij eerst, snijd hij mij open, en gooit hij er zelfs Ammoniak in. Magnus is een gruwel, Bloeme." "Oh Bram, ik wordt er misselijk van!"
Bram grijnsde. "Ik ook."
"We moeten je eerst behandelen voordat we kunnen beginnen met het onderzoeken van mijn krachten Bram! Weet je wat? Ik ga gewoon! Ik ga gewoon de Bovenwereld in!" Zei ik vastbesloten. Bram keek me bewonderd aan. "Maar wat als jou wat overkomt?" Vroeg hij. Nu werd ik rood en weet ik eindelijk wat het betekende. Het betekend verlegen zijn! Schattig! "Dan zien we wel verder, maar ik moet je behandelen!"
Ik liep naar de eerste paar huizen met Bram gevolgd. Ik stapte het open plein op en op dat moment begon iedereen te schreeuwen. Al snel stonden er wezens met geladen wapens voor mij. "Er is geen reden om haar te arresteren!" Riep Bram boos. "Ze heeft niets gedaan, werkelijk niets."
De wapens gingen nu naar Bram die langzaam naar voren liep en naast mij kwam staan. "Het enige waar wij naar opzoek zijn, is een goeie apotheek. De jongen die nu naast mij staat heet Bram en hij is gemarteld en mishandelt door iemand die jullie allemaal kennen, maar ik zeg geen namen." Ik liet de grote snee van Bram zien en het publiek schrok. "Juist ja! En ik wil hem helpen!"
De wapens gingen neer en de leider van het groepje stapte naar voren. "Ik ben Jack Cooper, de leider van de agenten. We zullen jullie helpen met het genezen van Bram. Kom maar mee." Ik liep met Bram de agent achterna en hij kwam aan bij een ziekenhuis. "Hier zullen we voor Bram zorgen totdat hij opgeknapt is. Ik weet dat je geen gouden munten hebt omdat dit je eerste dag buiten is, dus we vergoeden Bram." Ik knikte. "Super, bedankt, dat zou ik niet vergeten." Zei ik dankbaar.
We liepen het ziekenhuis in en Bram werd meteen begeleid door een dokter. Hij moest eerst alles laten zien en er werden foto's gemaakt. Maar dat kreeg ik niet te zien natuurlijk, alleen te horen. Bram's wonden waren heel ernstig en hij moest blijven slapen in het ziekenhuis. Sowieso 2 nachten.
"Mag ik bij hem op de kamer blijven? Het maakt me niet uit waar, al zit ik de hele nacht op de grond." Vroeg ik aan de dokter. "Officieel mag dat niet, maar als je hem met rust laat geven we een bankje." Zei de dokter. "Zal ik doen, bedankt!"
Er werd een bankje gezet in zijn ziekenhuiskamer en ik ging zitten. Ik keek naar Bram. Hij sliep en hij lag aan vele snoeren en apparaten. Het leek zielig, maar het is beter voor hem. Ik ging liggen en ik wikkelde mezelf in mijn vleugels. Mijn eerste dag buiten was een ramp die Bram goedmaakte! Dacht ik bij mezelf en ik viel in slaap.