1.

Het ziet er best mooi en ruim uit. Maarja, het is en blijf een strafkamp! Mijn vader zwaait niet eens en rijdt weg.
Hier hebben ze me dus achtergelaten. Een kamp voor kinderen die thuis veel problemen hebben, of op het slechte pad zitten. Criminele dus… Hier blijf ik een maand of 6 en dan zien ze of ik me normaal kan gedragen ofniet. Verdere conclusies worden dan getrokken. Er komt een man naar me toe. Ongeïnteresseerd schud ik zijn hand. ‘Welkom op mijn kamp! Jij moet Faiza wel zijn, Ik ben Eric van het zand, de directeur. ’ Stelt hij zich voor. ‘Leuk.’ zeg ik en kijk naar een groot gebouw wat blijkbaar de verblijfplaats is van de jongeren. ‘Oke..? Nou ik leidt je wel naar je nieuwe kamer.
Ik hoop dat je je snel thuis zult voelen. Je krijgt hier lessen, Vooral gericht op de maatschappij. Hoe je met dingen om moet gaan,
schoolvakken krijg je niet veel, eens per week maar.
Verder doen jullie aan sport, Activiteiten en geld ophalen voor goede doelen. Míjn motto : Begin Iedere Dag met een Lach ! ‘ zegt hij en glimlacht erbij. Chagrijnig en ongeïnteresseerd vraag ik naar mijn kamer zonder op zijn verhaal te reageren. ‘Goed, loop maar mee.’ zegt hij en loopt het grote gebouw in. Ik volg hem en sla alles in mijn gedachten op. Een lange gang met knalrood tapijt. Een paar meisjes en jongens staan in de gang tegen de muur aangeleund. ‘Jongens, Dit is Faiza. Ze is hier nieuw dus wees een beetje aardig he.’ Zegt hij op een streng toontje. Het valt me op dat er redelijk veel Marokkanen aanwezig zijn hier. Een paar geven me een knikje en sommige kijken me onderzoekend na. ´Kutkamp..’ fluister ik zodra we langs de jongeren heen lopen. ‘Wat zei je?’ Zegt Eric en hij draait zich naar mij om. Een meisje met opvallend veel krullen, dat bij het groepje verder op staat grinnikt.
‘ Ik zei kutkamp..’ herhaal ik heeel gewoon. ‘is dat Formeel taal Faiza?’ Zegt hij een beetje boos. ‘Zeg jij het maar, jij loopt hier rond in een pak niet ik.’ Zeg ik. Hij maakt er verder geen woorden aan vuil en opent een deur. ‘Hier is je kamer. Om 2uur verwacht ik iedereen beneden dus jij ook.’ Met die woorden vertrekt hij. Een meisje zit op haar bed en schrijft. Ze kijkt op en doet haar kladblok dicht.
Ik loop de kamer binnen en leg mijn zware koffer op mijn bed. Het enige dat ik nog bezit… ‘Ik ben hier niet om vrienden te zoeken dus wees niet bang.’ Zeg ik haar. Uit mijn ooghoeken zie ik haar glimlachen. ‘Niemand is hier voor vrienden. Je zult je snel thuis voelen meid. ‘ zegt ze. Op mijn nieuwe bed ga ik zitten en kijk naar haar. Lang Stijl zwart haar en een mooie lieve glimlach. Zo een meid kan haast niet op een strafkamp voorkomen! ‘Waarom ben jij hier eigenlijk?’ vraag ik haar. ‘Problemen thuis, ik werd nooit gestimuleerd voor school dus was school een spelletje voor me. Ik mocht niet meer naar school, me ouders vonden dat echt onzin. Nou, toen kreeg ik foute vrienden die me leerden hoe je aan geld kwam zonder een bijbaantje en school. Losse handjes gebruiken,alsof dat niet erg genoeg was liep ik vaak weg van huis. Toen werden ze me zat en besloten ze me naar een strafkamp te sturen om alles af te leren.’ Ze eindigt haar verhaal met een diepe zucht. Alsof ze al haar verdriet eruit gezucht heeft. ‘Oh.. rot voor je.’ Ik weet dat ik stom geantwoord heb maar ik kon niks zeggen. ‘Maarja nu jij ! Wat brengt jou hier?’ zegt ze glimlachend. Ik vraag me af hoe zij zo vrolijk kan blijven. ´Euhwm Tsjaa.. Ik heb niet hetzelfde als jou haha. Ik werd wel gestimuleerd.´ kstop eve met praten en ga met mijn hand door mijn haar. Maar ik heb een broer die altijd aardig was voor me en me altijd verhalen vertelde over zijn vrienden. Gewoon over hoe ze buiten rwina pleegen,en ze dingen stelen en auto’s kraaken.
Ik vond zijn verhalen altijd interessant en op een dag besloot ik het eens van dichtbij mee te maken. Mijn oudste broer gaat niet veel met hem om. Hij richt zich op de islam en school, hij is nu Accountant en is verloofd. Maargoed, dus ging ik mee rond 11uur ‘ nachts, we sloegen ramen van auto’s in en steelde de navigatie systemen eruit. Toen de politie arriveerde gingen hun ervandoor.
Mijn broer en zijn vriend wilde me nog helpen maar ik was al omsingelt. Hij en zijn vriend zijn opgepakt en zitten nu vast. Ik werd verplicht 6maanden hierheen te komen, en dus daarom zit ik hier.’ opeens besef ik hoe dom ik ben geweest. Als ik alleen die avond thuis was gebleven, zat ik nu niet tussen de junks. Ze glimlacht en denkt dan duidelijk na over wat ze gaat zeggen. ‘Allebei onze eigen schuld meid. Maargoed, Gedane zaken kennen geen keer dus kom hier op mijn bed zitten dan vertel ik je alles wat je over iedereen moet weten! ‘ Ik gehoorzaam en ga op haar bed zitten. ‘Euhwm even kijken..’ zegt ze nadenkend. De regen kletst tegen de ramen, het geeft me rillingen. ‘Ik ga het meest om met Agnes, ze is anders dan andere kazen. Ze heeft schijt en gedraagt zich als een marokkaan, en ze gaat echt elke uitdaging aan. Met haar kun je be3da lachen, de rest hier spoort niet helemaal. Mohiem, verder heb je Aicha en haar groepje. Je zult haar vast net tegengekomen zijn in de gang. Ze is hangt altijd op de gangen. Agnes en ik noemen haar Gangslet. Ze commandeert iedereen en probeert bij mo in de smaak te vallen. De andere luisteren naar haar, maar dat zijn allemaal schijterts. Mo is een jongen die zwaar in de problemen zit. Wat hij mankeert weet niemand want hij is een gesloten type. Veel meiden vinden hem leuk maar hij heeft voor niemand oog. Hij is zo een rwina ventje, hij slaat ramen in van gebouwen en steelt zoveel als het maar kan. Niemand begrijpt hem echt, hij komt zo rustig over maar toch doet ie die dingen. Hij heeft niet echt vrienden hier op het kamp. Hij is nogal erg gesloten en veel meiden lopen achter hem aan,
Ik niet hoor, ik heb al een vriend in mijn oude woonplaats.
We hebben jammer genoeg alleen nog telefonisch contact…’