26

De volgende dag word ik vroeg wakker, het schemert nog. Toch is het bed voor de rest leeg. Gapend loop ik naar de woonkamer waar Steve in zijn tas aan het rommelen is.
"Sorry, ik wilde je niet wakker maken." Zegt hij nadat hij me even een kusje geeft.
"Heb je niet gedaan. Wat ga je doen?" Vraag ik terwijl ik op de bank neer plof.
"Sporten, wil je mee?"
"Nehh, ik heb wil nog wat doen." Lach ik terwijl ik weer opsta en richting de keuken loop voor wat koffie.
"Oke, dat zie ik je straks!" Schreeuwt Steve nog even door het appartement heen.

Als ik mijn koffie op heb ga ik in kleermakerszit in het midden van de kamer zitten, mediteren. Ik heb het afgelopen jaar gemekt dat dit voor mij heel goed werkt want ik ben net zo temperamentvol als papa en dat komt er niet altijd even goed uit. Rustig adem ik diep in en uit terwijl ik al mijn gedachtes los probeer te laten. Na een tijdje voel ik me helemaal zen en rek ik me even uit. Steve is nog niet terug, helaas. Even ga ik wat eten en bedenk me wat ik nu moet doen. Ik heb eigenlijk nog zo super veel te doen op Asgard nu ik de beschermer van de aarde ben en ergens zegt een klein stemmetje in mijn hoofd dat ik hier mijn tijd aan het verdoen ben. Adelbarn zal hier heus niet naartoe komen. Maar dadelijk komt hij wel en dan heb ik Steve hier alleen gelaten. Gefrustreerd wrijf ik even door mijn gezicht, ik zit in tweestrijd.

"Zo, volgens mij zit je ergens mee." Lacht Steve terwijl hij binnen komt gelopen en ik nog steeds met mijn handen in mijn haar zit.
"Oh ja acht, stuff." Zeg ik met een schaapachtig lachje, in de hoop Steve niet ongerust te maken.
"Wat voor dingen?" Vraagt hij door terwijl hij naast me komt zitten.
"Half god dinged, niets om je zorgen over te maken." Zeg ik glimlachend terwijl ik hem even een kusje geef. Ik zie aan zijn ogen dat hij me niet gelooft, maar gelukkig gaat hij er niet verder op in.

"En wat staat er op de planning voor de rest van de dag?" Vraagt Steve vrolijk als hij fris gedoucht de woonkamer weer in komt. Even haal ik lachend mijn schouders op. Dit is de eerste keer sinds een jaar of zo dat ik een vrije dag heb, en ik heb geen idee wat ik wil doen.
"Gewoon een beetje chillen?" Vraag ik voorzichtig. Steve slaat even een arm om me heen en geeft me een kus, hij is het helemaal eens met dit plan. De rest van de dagen doen we eigenlijk niet veel. Ik word steeds rustelozer, omdat ze me eigenlijk op Asgard nodig hebben. Maar ik wil Steve hier niet achter laten.

"Oke, Fleur, ga je me nog vertellen wat hier aan de hand is?" Vraagt Steve een beetje gepikeerd aan me waardoor ik op schrik uit mijn gedachtes.
"Hoezo? Er is niets." Zeg ik snel.
"Fleur, kom op, je zit echt al de hele week met iets op je maag. Je kan het me heus wel vertellen." Zegt hij lief terwijl hij even mijn handen vast pakt en me indringend aan kijkt. Ik slik even en besluit het hem toch te vertellen.
"Gewoon, ik moet eigenlijk nog zo veel op Asgard doen, maar ik wil jou hier niet achter laten."
"Ik kan heus wel voor mezelf zorgen." Lacht hij terwijl hij me een kusje geeft en me stevig knuffelt.
"Je hebt geen idee waar je het over hebt!" Zeg ik een beetje gepikeerd terwijl ik me uit zijn greep worstel. Hij heeft geen idee wat voor iets Adelbarn is. Steve kijkt me even spottend aan waardoor ik hem ongelovig aan kijkt, gelooft hij me niet?
"Fleur, rustig maar. Ik heb tegen hydra gevochten, tegen een mens-machine hybride, Loki, buitenaardse wezens, het komt wel goed." Zegt hij lachend.
"Nee, nee Steve! Je hebt geen idee waar je het over hebt!" Gil ik haast. "Adelbarn is van een heel ander level! Serieus! Odin heeft jaren geleden voor het laatst een Brynhildi weten te verslaan. Ik weet niet of je weet hoe machtig Odin was in zijn topjaren? Sterker dan Thor, ik, jou, iedereen, bij elkaar! En hij won echt maar net!" Schreeuw ik verder terwijl de tranen in mijn ogen springen. Steve, en niemand hier, heeft enig idee hoe gevaarlijk adelbarn is.
"Oke rustig maar." Zegt Steve geschrokken terwijl hij me weer knuffelt en over mijn rug aait terwijl ik schokkend adem haal.
"Zou je het fijner vinden als ik met jou mee kom? Als dat kan en mag natuurlijk." Zegt hij uiteindelijk voorzichtig. Waarom had ik hier nog niet aan gedacht?
"Dat is een goed idee, maar er zijn wel nog een paar dingen die we hier moeten doen voordat we kunnen." Zeg ik terwijl ik hem even een kusje geef en dan mijn hoofd laat rusten op zijn borst.
"Ik laat de rest van de avengers weten dat we naar Asgard gaan, en ik vraag aan Tony of er een manier is om te communiceren in noodgevallen. Wil je mee?"
"Op zich wel, maar ik moet ook nog wat doen."
"Kan je dat vandaag doen? Dan gaan we morgen ochtend naar de stark tower en dan naar Asgard."
"Perfect!" Roep ik blij terwijl ik hem nog een kus geef. Meteen snel ik naar de slaapkamer om casual kleding aan te trekken.

"Ik ben over een paar uur wel weer terug." Zeg ik nog even tegen Steve. Ik geef hem nog even een kusje en sluit dan mijn ogen. Een fractie van een seconde later flits ik weg. Teleporteren op dezelfde planeet is een fluitje van een cent. Dat zelfde moment kom ik in Vaticaanstad terecht in een rustig zijstraatje zodat niemand me ziet verschijnen. Snel loop ik door de warboek van straatjes totdat ik op het grote plein aankom waar ik een dik jaar geleden voor het laatst was. Er is niet heel veel veranderd sinds ik hier voor het laatst was. Ze hebben aan een zijkant van het plein een groot gedenk kunstwerk gemaakt. Langzaam loop ik naar het kunstwerk toe. Het is heel simpel, er staat een klein beeld in het midden van gietijzer. Ik heb geen idee wat het is, een of andere vreemde abstracte vorm. Daar achter staat een grote muur met alle namen van de overledenen er op. Langzaam kijk ik op de muur, op zoek naar de naam van mijn beste vriendin. Eindelijk vind ik hem onderaan op de muur. Ik hurk voor de muur en ga met mijn vingers over haar naam.
"Layla, ik mis je echt heel erg." Zeg ik stilletjes terwijl er een traan ontsnapt. Lang blijf ik zo zitten terwijl ik met mijn vingers haar naam blijf overtrekken. Ik had geen idee dat ik nog zo ontzettend boos op Loki was. Ik dacht dat ik daar eigenlijk wel weer overheen was, maar nu ik dit hier zo zie voel ik alle woede weer diep van binnen opborrelen.