Chapitre Quarante-Cinq

Amelia Rousseau

Na tien minuten te hebben gewacht en de deur heel goed in de gaten te hebben gehouden, komt Liam eindelijk naar binnen. Zo te zien heeft hij gerend, maar het ziet er ook uit dat dat niet veel zin heeft gehad aangezien hij nog steeds best nat is geworden. Hij is nog steeds erg aantrekkelijk. Zodra hij me ziet siert een glimlach zijn gezicht.
“Hé, Amelia”, zegt hij blij verrast. We lopen naar elkaar toe en willen elkaar omhelzen. Hij kijkt nog een beetje stamelend naar zijn natte kleren maar ik sla mijn armen al om hem heen. Mijn kleren kunnen dadelijk toch opdrogen. "Wat doe je hier?", vraagt hij, nog steeds verrast. Uh... Wat moet ik nou zeggen? Hij zou het vast niet leuk vinden als ik vertel dat ik hier was voor Luca. En waar we het over hebben gehad. We hebben niks gedaan, niet aangeraakt en zelfs nog niet eens wat gevoeld voor hem, maar het voelt niet fijn om het hem te moeten zeggen.
"Ik was vlak bij", antwoord ik. Voordat hij kan vragen wat ik dan aan het doen was ga ik al verder. "En ik ben bang voor de bliksem en onweer, dus ik wilde niet nog helemaal naar huis."
"Ahw, kom maar hier." Hij slaat weer een arm om me heen. Het voelt fijn in zijn armen maar dat ik iets te 'verbergen' heb voor hem, is dus totaal niet prettig. "Gaan we naar boven." Liam legt zijn hand op mijn rug en begeleidt me naar de lift. Van mijn kant voelt het ongemakkelijk stil. Ik graaf diep over waar ik nu subtiel over kan beginnen, een onderwerp dat me afleidt van Luca. "Was je lang aan het wachten?", vraagt Liam dan, die waarschijnlijk niet eens merkt dat het zo stil is. Hij reikt zijn arm en drukt het knopje in met het hoogste getal. The penthouse. De bovenste verdieping, het stelt me niet gerust. Als de bliksem in slaat treft het ons meteen. En je hoort het zo hard dondere- Ineens een harde bliksemslag die ook hier in de lift te horen is. Ik krimp even ineen. Ik moet me nu wel inhouden. Zo erg is het toch ook weer niet. De lift gaat echt niet vast hangen. Of misschien juist wel. Als de elektriciteit uit-
"Amelia?" Ik kijk op naar Liam. O ja, hij vroeg me net wat. Het is helemaal langs me door gegaan.
"Sorry, wat zei je?", verontschuldig ik me.
"Ik vroeg of je al lang aan het wachten was", herhaalt Liam met een lieve glimlach op zijn gezicht.
"Nee, pas net", probeer ik luchtig te antwoorden, maar wanneer ik de donder hoor krimp ik weer bijna ineen. "Sinds het slechte weer is begonnen."
"Je vindt dit echt niks, hè." Ik schud mijn hoofd en voel zijn grip versterken. "Ik zal je dadelijk wat lekkers klaar maken", zegt hij lief. Ik knik dankbaar en stap snel de lift uit als die eindelijk open springt. Als Liam de voordeur open heeft gemaakt laat hij me eerst naar binnen. Zelf hangt hij zijn jas op en neemt me mee naar de woonkamer. Hij gebaart me dat ik op de bank kan gaan zitten.
"Wil je wat comfortabelers aan trekken?", vraagt hij, maar ik schud mijn hoofd.
"Nee dankje." Ik kijk naar mijn jeans. Ik draag nooit makkelijke kleren, dus jeans vind ik al erg comfortabel. Terwijl Liam de keuken in gaat kijk ik de woonkamer nog een keer rond. Het is minder groot dan het de vorige keer leek. Het komt vast door het donkere weer. Ik zie de afstandsbediening op tafel liggen maar twijfel. De favoriete soapserie van Ines en mij is nu vast bezig, maar dat is zeker ook zo ongezellig. Ik voel weer stilte. Ik hoor Liam wel wat neuriën, een deuntje dat mij niet bekend voor komt, maar mijn eigen stilte vind ik zo ongemakkelijk. Zal ik Liam maar gewoon zeggen over mijn ruzie met Ines? En dat ik langs Luca ben geweest? Het zou allebei niet slim zijn. Ines is zijn secretaresse, ze werken samen. Daar moet ik toch geen invloed op kunnen uitoefenen? En ja, Luca is zo'n raar verhaal...
"Ik vind het wel lief dat je langs komt." Ik kijk om als ik Liam's stem hoor. Er vormen zich blosjes op mijn wangen en ik kan een glimlach niet tegen houden. Hij komt naar me toe en overhandigt me een warme soepkom en een lepel. Daarna pakt hij zijne en komt hij voorzichtig, zonder te morsen, bij me zitten. Ik blaas in de soep maar aan de damp te zien kan ik er beter nog maar niet aan beginnen.
"Hoe was het op het werk?", vraag ik aan hem. Puur interesse.
"Een beetje zoals normaal, hè. Vooral controlerende van alles wat binnen komt en gepubliceerd gaat worden", antwoordt hij met een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij probeert het zo luchtig mogelijk te zeggen, maar iets zegt me dat hij nog wat kwijt wil.
"Maar..?", vraag ik. Zou Ines gezegd hebben dat we ruzie hebben? Wat als ze nou heeft gezegd waarover? Misschien weet hij het wel? En heeft hij zelfs door dat ik bij Luca was. Maar dan zou hij nu toch geen soep voor me maken?
"Maar ik heb nog een gesprek gehad vandaag." Zijn ogen beginnen te fonkelen. Het moet dus iets goeds zijn. Een spanning die zich net in een paar seconde flink hebben opgebouwd is al bijna in één keer weg. Nieuwsgierig kijk ik naar hem. "Met de CEO van de Paris Times. Hij wilt over een jaar met vervroegd pensioen gaan en hij zocht een opvolger", vervolgt Liam.
"Wacht, je wilt nu zeggen dat je over een jaar de topman van de Paris Times kunt zijn?" Liam knikt voorzichtig, met een brede lach nog inhoudend. Mijn mond valt bijna open. "Maar hoe..?", floep ik eruit. "Je bent nog zo jong", voeg ik er snel aan toe.
"Ik denk hard werken en vooral al je mensen waarderen. Ik ben ook met wat geluk hoofdredacteur geworden, misschien doe ik het wel goed", zegt hij bescheiden. Ik zie aan zijn gezicht dat hij best trots op zichzelf is. Ik ook op hem. Als ik geen hete soep vast had, had ik hem een goede knuffel gegeven. "Je mag wel helemaal niks aan Ines vertellen, want het is de bedoeling dat nog niemand dit weet. Ik weet zelf niet eens of hij mij echt wilt uitkiezen."
"Maakt niet uit, ik heb toch ruzie met Ines", floep ik eruit voor ik er erg in heb.
"Hebben jullie ruzie?", vraagt Liam, ineens op een heel andere, meer verbaasde toon. Ik knik beschamend.
"Het stelt niet zo veel voor", wil ik het gauw weg wuiven.
"Wat is er gebeurd?", vraagt hij dan. Ik krijg het heel warm vanbinnen en hoop ten diepste dat ik er niet rood van ga worden.
"Ines is Ines", zeg ik snel. "Ze trekt conclusies en weet het dan meteen beter en dan zegt ze dingen die echt niet kunnen." Ik omschrijf het zonder ook maar iets los te laten. "Ik was haar eigenlijk ontvlucht vanavond, vandaar..." Ik hoop dat Liam het er bij laat en niet om details vraagt. Gelukkig is hij zo niet. Hij kijkt me lief aan en komt dan dichterbij om me een kus te geven.
"Zal ik het maar niet te serieus nemen? Aangezien vrouwen erg snel ruzie met elkaar kunnen hebben?"
"Nou", zeg ik meteen. Liam kijkt een beetje verschrikt, maar met een lach er doorheen.
"Of heb ik het mis?" Hij trekt zijn wenkbrauw op. Misschien... misschien had hij toch wel gelijk. Maar dat kwam niet door mij dit keer. Er was niks aan de hand en Ines maakte er een heel drama omheen. Ik schud mijn hoofd, antwoordend op Liam en begin dan aan mijn soep. Ik ga morgen na school wel weer naar huis en dan kan ik het Ines alsnog vertellen. En dat ik Luca gesproken heb. Dat moet ik toch eerst met Ines bespreken voordat ik het Liam vertel. Waarom maakte ik nou eigenlijk zelf nog zo'n ding om Luca?

● ● ● ●
Het is echt super om na zo'n lange tijd terug te komen en te zien dat mijn verhaal nog steeds wordt gelezen en gewaardeerd. Doet me heel goed, hihi. Ik heb goede ideeën voor dit verhaal en nu in de vakantie heb ik ook meer tijd om te kunnen schrijven. Wees niet bang als ik een dag niks nieuws schrijf, want ik ben ook een paar dagen weg deze vakantie, of ik zal tot 01.00 uur moeten werken snachts. Ik ga in ieder geval heel erg mijn best doen voor dit verhaal, want het gevoel van dit verhaal komt langzaam steeds meer in mij terug. Ik heb dus gewoon veel zin om te schrijven en ik hoop dat ik jullie daar blij mee kan maken.

Veel liefs, Irene