Het Proefkonijn

"Zo is het niet gegaan." Zei Magnus. "Ik kreeg ruzie met je moeder toen ze hoogzwanger was van jou, over haar hebben we het straks wel. Ik werd een beetje agressief en verwoestte een deel van haar Bovenwereld. Toen werd zij verschrikkelijk boos en verwoestte ze de hele Onderwereld. Toen moest ik me verstoppen of sterven. Een tijd later werd jij geboren maar je moeder vertrouwde je niet... Dus ze liet je opsluiten en bewaken door een commandant in die metalen bol." Zei Magnus. Ik trok een getreurd gezicht. Magnus keek juist heel blij naar mij. "Wat?" Vroeg ik. "Wat is er?"
"Je bent de nummer een!" Juichte hij. "En wat houdt dat in?"
"Je bent de krachtigste van iedere engel, je hebt je moeder Venusa en haar goed getrainde commandant Chris zelfs ingehaald. Je had die lasers gewoon kunnen terugkaatsen!" Grijnsde hij. "Hoe dan?" Vroeg ik. "Dat ga ik je allemaal leren, maar eerst moet je een naam krijgen! Wat dacht je van Bloeme? Ik wilde je altijd al Bloeme noemen. "
"Prima naam! Ik kan niet wachten op de training! ... Pap..."
"Dan gaan we beginnen wanneer je wonden hersteld zijn, dus blijf zolang hier. Ik heb trouwens wel wat om te laten te versnellen."
Mijn vader liep weg en ik volgde hem. Niet snel later zag ik een kasteel van lava, zwarte stenen en veel kolen. "Hier bouw in langzaam mijn Onderwereld weer op, ik ben al best ver!" Zei mijn vader. Ik knikte en mijn vader liep verder. We gingen het kasteel in en mijn vader pakte een potje. Er zat een lichtblauwe vloeistof in. "Dit is het, het kan een beetje prikken" hij goot het over mijn vleugel en zij. Alles versnelde zeker! Mijn wonden dichtte vrijwel meteen! Wat een wonderspul! "Oh nou, nu het dicht is kunnen we meteen beginnen! Ik pak even het proefkonijn." Zei mijn vader. "WAT!? Ik ga geen konijntjes pijn doen voor de lol!" Riep ik boos. "Het is ook geen echt konijn!" Riep mijn vader terug. "Gelukkig." Mompelde ik.
Hij kwam terug met een jongen met zwarte haren en zwarte vleugels. Hij was ongeveer mijn leeftijd!! Ik werd een beetje misselijk toen ik zag hoe hij met hem omging. Hij trok hem gemeen hard aan een ijzeren ketting om zijn nek. De jongen leek het gewend te zijn. Hij staarde me boos aan en bleef naar mij kijken, wat er ook gebeurde.
Mijn vader liet hem stilstaan. "Dit is Bram. Bram is ons proefkonijn! Doe met hem wat je wilt, steeds als je hem bijna vermoord gooi ik Overlevingsmiddel over hem heen."
Bram keek naar de grond, kneep zijn ogen dicht en bereidde zich voor op een helse pijn. "Dacht het niet." Mompelde ik. "Wat?" Vroeg mijn vader. "Dacht-het-niet!" Bromde ik terug. Mijn vaders gezicht betrok. "Kom op, Bram is het gewend!" Bram keek vlug op en schudde snel zijn hoofd. Helaas zag mijn vader dat en hij sloeg hem met de ketting. "Papa!" Ik rende er naartoe en pakte de ketting af. "Bram is ook maar een engel!"
"Bram is maar een engel? Bram is vreselijk! Hij is vervloekt en moet gestraft worden! Elke dag!" Snauwde mijn vader. "Nou, het maakt me niet uit wie Bram is!" Snauwde ik terug.
"Je bent de eerste." Mompelde Bram. "Niemand heeft ooit mijn verleden geaccepteerd." Bram keek me aan. "Wat was er gebeurd?" Vroeg ik.
"Ik was altijd een vrolijke jongen. Totdat ik een verkeerde vriend kreeg die me meenam naar een huis. Hij vertelde me dat alles oké was daar, maar dat was niet waar. Er was een Chupalosta, dat zijn wezens die je vervloeken. Mijn vriend kon ontsnappen, maar ik werd gebeten en dus vervloekt. Andere wezens denken nu dat ik andere wezens nu ook kan vervloeken door ze te bijten, maar als ik dat kon had ik Magnus allang gebeten." Ik keek hem meelevend aan. "Dus eigenlijk ben je gewoon hetzelfde jongetje gebleven? Maar alleen vervloekt?" Bram schudde zijn hoofd. "Het enige wat een Chupalosta ook nog doet is je uitstraling en karakter veranderen. Je uitstraling wordt chagrijnig en je karakter vervelend en sarcastisch. Ik kan er niets aan doen, maar ik word er wel voor gestraft." Vertelde Bram.
"Ja, had je maar niet moeten meegaan!" Grijnsde mijn vader. "Iedereen maakt fouten Magnus, jij hebt een deel van Venusa verwoest."
Mompelde Bram. Het is dat ik nu de ketting heb, ander had Bram een ontzettende pijn gevoeld op dit moment! Dacht ik. "Dan heb ik nog een reden om je te laten leiden!" Snauwde mijn vader. "Ik mag je niet! En als een koning je niet mag, mag ik doen met je wat ik wil!"
Ik deed mijn armen over elkaar. "Ik dus niet." Zei ik. Bram grijnsde naar me. Mijn vader schopte tegen Bram. "Jij stomme mislukkeling!" Schreeuwde hij boos. Snel pakte ik Bram's hand en trok hem weg bij mijn vader. "Bloeme! Zoek het uit! Volgens mij wìl jij je krachten gewoon niet ontdekken!" Snauwde hij en boos hij liep weg. "Krachten ontdekken? Daar kan ik je ook mee helpen! Zonder wezens te laten leiden.... Maar eerst gaan we hier weg en haal je die vervelende ketting van mijn nek! Deal?" Vroeg Bram. "Deal!"
We renden het kasteel uit en ik probeerde Bram los te maken. "Wacht, dit gaat niet werken. Probeer met je duim over alle vingertoppen heen te gaan en eindig door over je wijsvinger heen te glijden. Dan maak je een vuist, zet je kracht en maak je je hand weer open. Als het goed is heb je dan een klein laservlammetje!"
Ik probeerde het te doen het dat lukte. Mijn eerste kracht had ik geleerd en ik maakte de ketting kapot. "Yes!" Bram sprong de lucht in van blijdschap.