Chapter 8

We lopen al een tijdje door de tempel heen. Ik heb nog geen Draugr gezien. De geur wordt wel steeds erger. 'Wat stinkt er zo?' vraag ik aan Farkas. 'Rottende lijken. De geur is sterker geworden. Dat kan betekenen dat we gezelschap krijgen. Vraag me niet waarom, maar als je het mij vraagt, stinken Draugr erger dan gewone lijken.' Wat een observatie. 'Oh,' is het enige wat ik uitbreng. Lekker dan. Uit het niets pakt hij mijn hand vast. 'Ik zal je beschermen.' Meer zegt hij niet. Hij blijft staan. 'St, ik hoor iets. We zijn niet alleen. Er is hier nog iemand. Let goed op.' Ik kijk rond. Ik zie niemand. 'Waar dan?' fluister ik. 'Hier vlakbij zit een Draugr. Ik kan hem horen. Jij kan hem ook horen. Sluit je ogen, en luister goed.' Ik sluit mijn ogen, en luister. Ik hoor niks. Of wacht eens even...Ja, ik hoor iets. Het lijkt wel iemand's ademhaling. 'Ik denk dat hij hier om de hoek zit. Ik ga eerst.' Hij trekt zijn zwaard, ik maak mijn boog klaar. 'Nu!' roept hij. We rennen de hoek om. Ik blijf abrupt staan. Daar staat de Draugr. Wat een lelijk wezen is het. Half verrot, zo te zien. Farkas valt aan, en het wezen valt. Ik span mijn boog, en schiet een pijl door zijn nek heen. Farkas slaat nog een paar keer toe, en dan is het gedaan. Ik loop naar hem toe. 'Wat is dit voor plek?' vraag ik hem, terwijl ik de Draugr bekijk. Farkas zucht. 'Een behekste plek. Maar volgens mij zijn we dichtbij. Ik zie daar een grote deur. Daar zal het zijn. Er zitten altijd belangrijke dingen achter grote deuren.' Soms verbaas ik me echt van zijn intelligentie. Dat heeft hij niet. In ieder geval, niet veel. 'Uhu,' is het enige wat ik zeg. We lopen naar de deur toe. Farkas duwt hem open, en loopt naar binnen. Ik volg hem. We zijn aangekomen in een grote hal. Ik zie geen andere deuren, dus hier moet het zijn. Ik zie een altaar staan. 'Ik ga bij het altaar kijken.' 'Wat is een altaar?' Ik onderdruk een zucht. 'Die grote tafel daar.' 'Oh, oké. Ik zal op de wacht staan.' Ik loop naar het altaar toe. Er liggen verschillende dingen op, waaronder een vel papier. Zou dit het zijn? Ik draai het vel om. Gevonden! Ik heb de kaart gevonden. Ik bekijk hem eens goed. Het is een kaart van Skyrim, met gemarkeerde stukken erop. Daar moeten de begraafplaatsen zijn. 'Fus...' Ik kijk op. Wat was dat? Ik kijk naar Farkas. 'Zei je iets?' vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd. 'Nee.' 'Fus...' Daar hoor ik het weer. Het komt van achter me. Ik draai me om. Ik kijk naar een rijk gegraveerde muur. Er staan allemaal woorden op, in een taal die ik niet ken. 'Fus...' Zit er iets achter de muur? Ik loop langzaam naar de muur. 'Fus...Fus...Fus!' Nu hoor ik het luid en duidelijk. Ik zie iets roods gloeien. Het is een van de woorden. Ik steek mijn hand uit, en raak het aan. Meteen vliegen er vonken over! Ik gil, en sluit mijn ogen. Het licht is overal. 'Fus!' Ik voel me opeens helemaal vervuld met energie. Zo energiek heb ik me nog nooit gevoeld. Ik open langzaam mijn ogen. Het licht is weg, en ik lig op de grond. Farkas knielt bij me neer. 'Arwen, gaat het? Wat gebeurde er? Ik hoorde je schreeuwen, en ik zag een hoop licht.' Ik sta op, en raap de kaart op. 'Ik weet het niet. Ik vermoed dat ik een soort energie heb geabsorbeerd. Ik voel me zo energiek. Het voelt alsof er een vuur in me brandt.' Ik berg de kaart op. Farkas kijkt me een beetje bezorgd aan. 'Weet je zeker dat het goed gaat?' Ik knik. 'Ja, ik voel me prima. Kom, dan gaan we terug naar Whiterun. De jarl verwacht ons.'
We lopen weer door het veld. Het is zo te zien bijna avond, want het schemert. Ik zie Whiterun liggen. Farkas is stil, erg stil. Wat zou hem dwars zitten? 'Is er iets, Farkas?' Hij kijkt verschrikt op. 'Huh? Eh, nee. Er is niks. Ben gewoon een beetje uitgeput.' Ik vertrouw het niet. Er zit hem iets dwars. 'Wat zit je dwars?' vraag ik hem. 'Ik ben een beetje bezorgd om die energie wat om je heen raasde. Wat was dat?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik voel me goed. Misschien was het ook gewoon bedoelt om me af te schrikken.' Ik weet dat het dat niet is, maar ik wil niet dat Farkas ongerust over me is. We lopen verder.