Don't cry...

Jacob. Ik kijk vlug weer naar beneden. Als ik zie dat de jongens naar mij willen komen loop ik naar de toiletten. Ik ren de meisjes toiletten in en vraag me af waarom ik voor zulke dingen toch zo gevoelig ben. Ik laat me neerzakken tegen de muur, er komt hier toch bijna niemand. Er zijn maar twee meisjes buiten mij. Door mijn gesnik hoor ik de deur niet open en dicht gaan.
Opeens voel ik een arm om me heen, geschrokken kijk ik op en kijk recht in de ogen van een meisje. ‘Hay’ zegt ze. ‘Hoi’ gaat het al snikkend terug. ‘Kom sta recht’ zegt ze vriendelijk met een bevelende ondertoon erin. ‘Ik ben Yannai’ zegt ze al glimlachend. ‘Hoi, Noah’ zeg ik terug. ‘Waarom ben je aan het huilen?’ Vraagt ze. ‘Oh uh… het klinkt nogal dom.’ Zeg ik. ‘Natuurlijk niet, zeg maar hoor’ zegt ze terug. ‘Nou, ik ben redelijk gevoelig voor sommige dingen en ik kreeg een bal tegen men hoofd’ zeg ik nogal beschamend. ‘Haha, daar moet je, je toch niet voor schamen.’ Zegt ze. ‘Oh’ mompel ik. Ik had een goed gevoel bij haar, natuurlijk vriendschappelijk. ‘welke klas zit je?’ vraagt ze. ‘In 4wA, jij?’ zegt ik terug. ‘Ook, we vallen de eerste twee uren uit’ grijnst ze: ‘dus gaan we naar buiten?’ Oké. En zo zijn we allebei op weg naar het strand.
Daar aangekomen gaan we zitten. Ik begin te denken aan de droom van vannacht. Yannai begint te babbelen en rap zitten we in een grappig gesprek verwikkelt. We zitten te lachen en wanneer ik nog eens omval kan het allemaal al niet stuk. Opeens kijkt Yannai met open mond naar ergens, ik volg haar blik en zie daar jongens op een cliff staan. Ik denk aan gisteren terug en krijg een lach op men gezicht en een fijn gevoel gaat door men buik. Opeens…