Chapitre Quarante-Quatre

Amelia Roussea

Ines is gewoon te ver gegaan. De dingen die ze zegt. Die ze gewoon bijna uitroept wat sowieso bijna iedereen kan horen, en dan zo vernederend. Ze is mijn beste vriendin maar soms gaat ze gewoon veel te ver. Luca heeft me even van de wijs gebracht. Is dat zo raar? Ik heb twee jaar een relatie met hem gehad en alles gedeeld. Dat betekent toch niet dat ik meteen weer naar hem toe ga? Ze was gewoon echt heel hatelijk. Gelukkig moet ze werken dus ben ik nu nog alleen thuis. Ik heb totaal geen behoefte om haar nog te zien vandaag. Ik sta op van de bank en begin eens met het eten te maken. Ines kan nu echt stikken, ik ga haar niks maken. Daar zorgt ze zelf maar voor. Net wanneer ik bezig ben krijg ik een app’je.
Luca: Sorry van mijn gedrag af en toe. Zou je misschien even met me willen praten? Gewoon op een normale manier.
Ik denk even na terwijl ik verder ga met het eten. Zou ik het wel moeten doen? Ik bedoel, ik ben nu met Liam, ik ben gek op Liam en wil dus absoluut niet dat Luca dat maar op één of andere manier gaat verpesten. Ik kan misschien wel op een ‘normale manier’ duidelijk maken dat hij het gewoon achter zich moet laten en zich niet meer met mij moet bemoeien. Hmm… Hoelaat is het nu? Zes uur. Zometeen nog even eten en daarna kan ik wel gaan. Dan ben ik ook op tijd terug voordat het te laat word om met de metro te gaan.
Amelia: Ik kom rond een uur of zeven wel naar je toe.

Om vijf voor zeven duw ik bij Luca op de bel. Al vrij snel maakt hij me de deur open en nodigt me uit om binnen te komen. Ik ben blij dat hij al niet aan me zit of slijmerig doet. Van vanzelf loop ik de woonkamer binnen en laat ik mezelf op de bank zakken. Ik trek mijn jas uit en leg deze naast me neer.
“Wil je wat drinken?”, vraagt Luca.
“Water is goed.” Ik kijk nog even rond. Het is allemaal zo bekend. De vorige keren dat ik hier kwam pakte ik mijn drinken gewoon zelf en hing mijn jas op de kapstok. Of ja, er is niet echt een kapstok, het ligt gewoon allemaal over een stoel. Dat zegt ook weer wat over hoe lui hij is, dat hij niet eens haakjes kan ophangen voor een jas.
“Amelia, er is gewoon veel om uit te leggen”, begint hij. Hij zegt het glas op de salontafel en komt ook op de bank zitten. Alleen mijn jas ligt er tussen. Laat die dan ook maar mooi daar liggen. Ik knik naar hem dat hij verder kan vertellen. “Het was niet mijn bedoeling om het ooit uit te maken. Je bent het mooiste en liefste meisje en had graag gewild dat ik nog heel lang bij je kon zijn.”
“Maar waarom heb je het dan uit gemaakt? Want het eerste meest slappe excuus dat ik kreeg was ‘gewoon’ en vervolgens kom je met een lulverhaaltje aan”, antwoord ik erop.
“Dat verhaal is niet gelogen. Ik had echt geen keuze.” Luca begint te vertellen terwijl ik aandachtig luister. Of het helemaal eerlijk is weet ik nog steeds niet en daar ga ik ook niet 100 procent vanuit, maar het geeft me wel een beetje een beeld.

Na een tijdje is het buiten flink losgeslagen. Er is onweer en bliksem en ik voel me nu totaal niet meer op mijn gemak. Ik ben bang voor onweer en bliksem, en dat weet Luca ook. Hij wil al zorgzaam doen, dichter bij me komen zitten, maar daar moet ik niets van hebben.
“Ik denk dat ik beter naar huis kan gaan”, zeg ik dan, voordat hij zich van alles in zijn hoofd haalt.
“Je kan ook hier blijven, dat is geen probleem.”
“Nee, daar komt niks van in.” Ik sta al op als teken om te kunnen vertrekken. Het gesprek was wel goed, alleen wilde Luca me constant het idee geven om terug bij hem te komen. Hij zal maar moeten accepteren dat dat dus niet gaan gebeuren. Hij laat me uit en ik neem de lift naar de bovenste verdieping. Bij het penthouse van Liam druk ik op de bel en hoop ik dat hij er al is. Het is al acht uur geweest. Zou hij nog steeds aan het werk zijn? De deur blijft dicht dus ik duw nog eens op de bel. Maar nog steeds geen reactie. Teleurgesteld ga ik terug naar beneden. Ik blijf in de hal wel wachten tot hij er is. Door die bliksem en onweer durf ik echt niet naar huis.