Chapitre Quarante-Trois

Ines Leveque

Wat is ze nou weer aan het doen? Ik zag wel hoe ze keek. Die blik heb ik vaak genoeg gezien. En dat heeft al vaak genoeg voor problemen gezorgd. Hoe kan ze nou een zwak hebben voor zo’n klootzak? Zo aantrekkelijk is hij nou ook weer niet. Hij heeft echt alles om op af te knappen en Amelia kijkt weer met die blik naar hem. Zodra het pauze is, en ik haar de kantine binnen zie komen, trek ik meteen een sprintje naar haar toe.
“Amelia, kom eens hier.” Ik sjor haar mee aan de mouw van haar blousje, wacht… is dat nou mijn blousje? “Heb je nou mijn blouse aan?”
“Uh, is die van jou?” Ik zie haar al rood worden. Dat is dus een duidelijke ja. Ik kijk er nog eens naar. Die was ik dus ook al een tijd kwijt.
“Ooh, Amelia, je kunt toch wel een beetje onthouden wat je zelf allemaal gekocht hebt en wat niet”, zucht ik. “Maar wat was dat nou daarstraks in de gang? Waarom ga je zo snel naar je les als ik wat vraag?” Ik vuur de vragen op haar af en haar gezicht betrekt meteen. Het maakt me niet uit als het irriteert, want Luca is gewoon bloedirritant en ze moet maar eens inzien dat ze die klootzak compleet aan de kant moet zetten, en niet maar half.
“Omdat ik al te laat was voor mijn les.” Wauw, goede smoes Amelia, alsof die vijf minuten zoveel uitmaken.
“Wat deed Luca?”, vraag ik meteen door.
“Wat gaat jou dat aan?”
“Uhm, alles?”, zeg ik onverschillig. “Aangezien je hem allang aan de kant hebt moeten zetten.”
“Daar gaan we weer”, zucht ze.
“Ja”, beaam ik haar. “Dus wat deed hij?”
“Je hebt toch alleen maar oordelen, zelfs als ik gewoon vertel dat er niks is gebeurd”, bitst ze. Ik zucht en rol met mijn ogen.
“Niet echt raar, hè, dat ik meteen oordeel over die Luca”, zeg ik spottend.
“Zo is het wel genoeg, Ines. Je ziet alleen maar de verkeerde dingen.”
“Ik zie die blik.” Ik blijf haar strak aankijken, maar ze valt al door de mand. Erg onschuldig kan ze ook niet kijken.
“Ach!”, roept ze geïrriteerd.
“Je weet wel, die blik dat je als was in zijn handen bent, dat je als een hondje achter hem aan krui-“, ga ik nog even verder.
“Trut”, sist Amelia. Ze draait zich om en loopt weg. Daarbij botst ze ook nog een keer bijna tegen Luca op die net de kantine binnen komt. Oké, dat wordt dus pizza bestellen vanavond. Wat is ze toch weel snel beledigd. Wat kan ik me af en toe toch kapot ergeren aan haar.

Op het werk ben ik nog steeds best chagrijnig ervan. Hannah heeft me al gevraagd wat er is, maar ik heb het maar weggewuifd.
“Ines” Ik kijk op als Liam mijn naam zegt. Het is eigenlijk nog altijd meneer Payne, maar ja… Amelia zegt altijd Liam.
“Ja?”
“Zou je deze mensen even kunnen bellen voor de meeting?” Hij geeft me een a4’tje met 3 namen en 3 telefoonnummers.
“Voor deze vrijdag?”, vraag ik hem, aangezien de meeting dan gepland staat.
“Nee, zij kunnen deze vrijdag niet. Zou je me willen kijken of ze misschien maandagmiddag of woensdagavond kunnen?"Ik knik, tot hij me onderbreekt. "Of nee wacht, niet woensdagavond, champions league, kijk maar voor donderdagavond", zegt hij nadenkend.
“Meen je die?”, lach ik.
“Ja zeker, prioriteiten stellen”, zegt hij voor de flauwekul. “Kun je me dat graag vanmiddag laten weten? Mail je ze daarna maar even met de uiteindelijke datum en tijd.”
“Is prima.”
“Dankjewel, Ines! Ik ben zometeen terug.” Hij schenkt me nog een glimlach, pakt zijn colbert van de kapstok en gaat er vandoor. Hij deed niet raar. Maar Amelia zal hem ook wel niet zeggen dat we ruzie hebben, want als Liam zou vragen waar het over gaat… oei. Ik pak de telefoon en begin met het eerste telefoonnummer.