Chapitre Quarante-Deux

Amelia Rousseau

Nog in de wolken zijnde van het afgelopen weekend, loop ik ’s maandags onoplettend door de gang op mijn eerste schooldag van dit kalenderjaar. Na de nieuwjaarsborrel ben ik bij Liam blijven slapen en hebben we ’s zondags een lui dagje gehad. We zijn samen nog even naar de bakker geweest voor wat lekkere broodjes en de rest van de dag zijn we bij hem thuis gebleven. ’s Avonds ben ik weer terug naar huis gegaan en heb ik nog een gezellig avondje met Ines gehad. Helaas ging de wekker vanochtend weer veel te vroeg, om naar college te moeten gaan. Ik heb er echt geen zin in vandaag. Die twee weekjes vakantie waren heerlij-
“Kijk eens uit!“, verschrikt kijk ik op als ik tegen iemand ben aan gebotst waardoor alles uit mijn handen valt. Die stem! “Amelia..” Ik kijk op en zie daar inderdaad Luca staan. Echt, hoe kon hij me nou niet zien lopen? Ik weet dat ik dromerig ben maar, verdomme zeg, ik loop ook niet bepaald in het midden van de gang hè. Wat was het er zeker weer om te doen. Ik hurk me en wil alles al oprapen. Luca doet hetzelfde maar ik gris het voor zijn neus uit. De papiertjes zijn zelfs allemaal uit mijn schrift gevallen. Ik zucht nog eens. Alleen hij krijgt dit weer voor elkaar. “Mel, laat me je nou helpen.” Hij kijkt me medelevend aan maar daar moet ik niets van hebben.
“Het lukt prima zelf”, bits ik terwijl ik zo snel mogelijk alles om me heen verzamel.
“Waarom doe je nou zo?” Oh? Oh? Ik doe zo?! Wie loopt er nou tegen me aan? Ik reageer niet eens op hem, maar wind mezelf wel flink op vanbinnen. Als ik alles in mijn handen heb, hoe onhandig het ook is, draai ik me om en loop ik weg. Als ik de hoek om ben kan ik alles wel terug in elkaar stoppen en fatsoeneren. “Amelia!” Ik wil mijn pas versnellen maar Luca heeft me al achterhaalt. “Mel.” Ik draai me om en kijk hem aan. Wat wil hij van me. “Sorry voor daarnet.”
“Oké”, mompel ik. Hij legt zijn hand op mijn wang en neemt een lokje van mijn haar tussen zijn vingers. Waarom doet hij dit? Hij kijkt me zo doordringend aan. Vervolgens bestudeert hij mijn hele gezicht. Met een vinger gaat hij langs mijn lippen. Ik sta met mijn voeten aan de grond genageld en ik kan niks doen. Ik voel mezelf zo zwak worden.

Wat een geluk dat de bel ineens gaat! “Ik moet naar mijn college”, zeg ik gauw. Hij knikt. Hij komt naar me toe en geeft me een kus op mijn mondhoek. Ik kan er niet eens tegen protesteren.
“Je bent zo mooi”, fluistert hij nog bij mijn oor, waarna hij dan eindelijk weg loopt met een klein scheef glimlachje op zijn gezicht. Perplex blijf ik staan. Mijn hart springt bijna uit mijn borstkas terwijl ik hem na kijk. Ik voel met mijn handen aan mijn wangen. Ze zijn toch niet rood, hè? O shit, ik kan toch niet nog steeds een zwak hebben voor hem. Dat mag niet. Liam is veel leuker en veel liever. Hij is zorgzamer, hij waardeert me en hij houdt van me zoals ik ben en waar ik allemaal van houd. Hij begrijpt me. Luca allemaal niet. Hij is niks. Alleen zijn ogen zijn om te verdrinken. Nou, daar moet ik me toch tegen kunnen verzetten. Ik kan mezelf toch niet nog gek laten maken door hem.
“Amelia.” Ik schrik van de volgende bekende stem. Wat is dit allemaal? Ik draai me om naar waar ik het vandaan heb horen komen. Daar staat Ines in de deuropening van de wc. “Wat was dat?”, vraagt ze. Shit! Ze heeft het ook gezien. Dadelijk gaat ze nog van alles denken.
“Dat was Luca”, mompel ik. Ik heb totaal geen zin in dit kruisverhoor en de oordelen van Ines. Ik weet precies wat ze denkt en dat is nergens voor nodig om te denken. “Ik moet naar mijn college.” Ik draai me om en loop door de klapdeuren heen. Vanavond zal ik het wel over me heen krijgen van d’r.