Hoofdstuk 1

POV Carlisle

Ik zit in mijn studeerkamer, en kijk naar mijn bureaublad, terwijl ik er rusteloos met mijn vingers op tik.
Waarom heeft iedereen behalve ik een mate? Ik vind het oneerlijk, waarom is er zelfs voor mijn koude, niet kloppende hart een ander hart dat er een beetje warmte aan toe zou voegen?
Ik kijk naar de deur, dit zou zo'n moment zijn dat je vrouw met een warme glimlach binnen komt lopen en achter je komt staan om je schouders los te masseren en lieve woorden in je oor fluistert. Waarna je je dan omdraait en haar bij haar schouders pakt, haar zachtjes tegen de muur drukt en haar begint te zoenen, en als je dan stopt je elkaar glimlachend aankijkt en dan je ijskoude, harde arm om haar ijskoude, harde, perfect gevormde middel heen slaat en haar liefhebbend tegen je aantrekt. Dan loop je naar beneden om daar je geadopteerde pubers op te wachten als ze van school komen, en beginnen te vertellen over alles wat ze meegemaakt hebben op school.

Ik zit al de hele dag zo op mijn studeerkamer zo na te denken voor de zoveelste keer, als ik beneden de deur open en dicht hoor gaan.

Ik kijk nog een keer zuchtend naar de deur maar daar komt niemand binnen.
Nee tuurlijk niet Carlisle, als je een vrouw gehad zou hebben dan had je hier ook niet zo gezeten. Beneden hoor ik Edward fluisteren: "Jongens, tis weer zo ver. Hij zit weer op zijn studeerkamer, na te denken."

Ik zucht, shit vergeten mijn gedachten af te schermen. "Nou goed dan Carlisle, kom op en ga wat doen" fluister ik mezelf heel zachtjes toen ik hijs mezelf zuchtend uit mijn stoel.

Ik loop naar beneden en plak een glimlach op mijn gezicht en denk aan een leuke gebeurtenis zodat Jasper mijn verdrietige gevoelens niet opmerkt en scherm mijn gedachten af voor Edward. Ik weet wel hoe ik mijn 'kinderen' moet behandelen, denk ik bij mezelf.
"He jongens hoe was het op school?" vraag ik vrolijk. Ze kijken me raar aan en mompelen dan allemaal hun eigen antwoorden, maar het algemene antwoord komt eigenlijk neer op: "Goed, maar verschrikkelijk saai."
Ik glimlach en kijk naar de gezichten van de mompelende tieners. Jasper kijkt Edward aan en lijkt wat te vragen in zijn gedachten, Edward haalt voorzichtig zijn schouders op. Hij kijkt naar mij in de hoop dat ik hun 'gesprekje' niet zag.
Pech gehad Edward, je moet echt met wat beters komen om onopgemerkt wat bij mij te doen. Ik ken je nu veel te goed, denk je ook niet? denk ik, terwijl ik Edward een blik van 'lekker-dan' geef.

Hij kijkt me verbaasd aan, ik zucht en laat alle schijn vallen. Mijn gevoelens worden uiterst depressief, Jasper schrikt zich rot en doet een stap achteruit van de plotselinge verandering, ik scherm mijn gedachten niet lander af, Edward kijkt mij medelevend aan, en ik laat mijn glimlach verzakken naar een streep waar een diepe zucht uitkomt. Ik loop naar de deur, pak mijn jas en ga naar buiten. Ik ga even weg denk ik naar Edward.

Ik zucht nog eens en ren de bossen in.