O3

Wanneer ik weer in me kamer ben haal ik het boek onder me matras vandaan en ga ik aan me bureau zitten. Ik sla het boek open en er komt een stoffige oude geur me neus tegemoet. Volgens mij is dit boek ouder dan me moeder... Ik sla de eerste bladzijde om en zie daar in sierlijke letters staan. Deel 4. Oke dus er zijn nog meer boeken. Ik dicht het boek en laat hem op mijn bureau achter. Opzoek naar de eerste paar delen, misschien kom ik dan meer te weten. Wanneer ik weer in de werkkamer ben van me moeder en ik om het hoekje gluur die ik niemand, ik loop naar binnen en loop naar de boekenkast waar ik deel 4 heb gevonden. Ik pak het eerste boek en sla deze op. Deel 1. Dit is hem. Ik hoor voetstappen op de trap, snel doe ik het boek dicht en plaats hem weer terug in de kast. ''Wat doe jij hier nou?'' vraagt me moeder. Ik haal me schouders op. ''Ik vroeg me af waar je was dus ik ging kijken of je hier zat.'' zeg ik zo onschuldig mogelijk. Liegen is niet mijn beste kant. ''Waarvoor zocht je me dan?'' vraagt ze en gaat achter mij langs naar haar bureau en gaat zitten op de oude stoel. ''Ik wilde weer eens wat samen doen en vroeg me af of je morgen beschikbaar bent.'' Me moeder kijkt bedenkelijk. ''Ja ik kan wel na 3 uur want ik ben morgen eerder vrij van mijn werk, wat zou je willen doen dan?'' Uhm ja dat is een goeie... ''Weer eens een keer samen een taart bakken ofzo.'' Eerlijk gezegd lijkt me dat nog een goed idee ook. ''Oke dan gaan we dat morgen doen, goed?'' zegt me moeder ter bevestiging. Ik loop de kamer weer uit, richting mijn kamer. Jammer dat ik niet dat boek mee heb kunnen nemen, maar dat komt nog wel. Als ik weer voor bij me bureau zit besluit ik toch om een begin te maken in het boek, ook al mis ik deel 1,2 en 3. Ik lees de teksten aandachtig door en heb de tijd niet in de gaten. Ik hoor in de verte ergens in de stad een kerk klokslag 12 aangeven. ''Wat heb ik net eigenlijk allemaal gelezen?'' zeg ik zachtjes in me zelf. Wanneer ik terug blader komen me de bladzijdes totaal onbekend voor. Ik heb ze net toch echt gelezen, toch? Elk woord wat ik opnieuw lees herken ik niet. Zelfs de plaatjes niet... Misschien ben ik te moe, ik sla het boek dicht en leg het onder in de laden van mijn nachtkastje. Snel kleed ik me om en haal een borstel door me haar. Ik loop nog eens een keer naar het raam, het trekt me gewoon. Net wanneer ik de gordijnen dicht wilt doen zie ik iemand naast de boom staan aan de overkant van de straat, meer dan alleen een schim zie ik niet. Wie zou dat kunnen zijn? Niemand loopt tegen deze tijd nog buiten. Ik sluit me gordijnen, maar onlangs dat blijf ik me bekeken voelen en dat terwijl ik niet eens weet of ik net wel werd bekeken.