Hs 78 - Vliegtuigen en Ziekenhuizen

(door Shailene)
Ik zit aan Svens bed in het ziekenhuis. Hij had een vliegtuigongeluk. Twee van zijn ribben zijn gebroken en zijn arm zit in het gips. Verder heeft hij een heleboel schrammen omdat hij uit het vliegtuig, in een struik is gerold. Maar hij leeft. En ik ben zo blij dat hij leeft. Hij ligt gelukkig ook niet in coma of zo, zoals bij Inge het geval was. Zijn vader, Roy Gouters, is speciaal uit Oxford, waar hij aan het filmen was, hierheen gekomen. Ik heb geen idee waar zijn moeder is, maar kennelijk wou die niet komen, vind ik een beetje vreemd, maar kom. Nu zit ik alleen met Sven in zijn kamertje. Ik mag elke dag een halfuur bij hem, net als zijn vader. Sasha, Inge en Lynn zijn gisteren met me meegekomen en ook al zeg ik het niet graag, ik was een soort van blij dat ze me steunden. Ook Leslie wil wel eens meekomen. Hij was echt goed bevriend geraakt met Sven, een tijdje terug maar ze waren elkaar wat uit het oog verloren.
"Wel, ik heb tenminste mijn hersenen niet gebroken", grapt Sven en ik kijk hem vreemd aan. Ik snap niet hoe hij nu nog grappig kan doen. Ik bedoel, ik heb veel meegemaakt en ik heb nergens spijt van. Maar van Sven moeten ze afblijven, hij is het enige goede in mijn leven, het enige dat me stopt van een zenuwinzinking krijgen. En dat gaan ze niet van me afpakken!
Er welt een traan op in mijn oog, maar ik veeg hem direct weg, ik heb nog nooit gehuild met iemand bij me.
"Hee", zegt hij en hij neemt mijn hand in zijn goede hand. "Niet huilen, Shay. Dit had zoveel erger kunnen zijn. De piloot bijvoorbeeld ligt in coma, en ik hoop echt dat het goed komt met hem. Ik leef! Ik ben wakker! Binnen een paar maanden kan ik vast al weg uit dit ziekenhuis dat naar afschuwelijke medicijnen en dokters stinkt! Het komt goed!" Ik lach even en druk een kus op zijn lippen ,"Thanx, boy", mompel ik.
Hij glimlacht alleen maar. Dokter Doorens komt de kamer binnen. Hij verzorgt Sven nu al een hele tijd en ik begin hem ergens wel aardig te vinden.
"Miss Parker, kunt u even met me meekomen?", vraagt hij.
"Euh, tuurlijk", antwoord ik verbaasd. Ik laat Svens hand los en volg de dokter door de gangen van het ziekenhuis. Hij opent een deur en ik zie een klein lokaaltje. Binnen zitten enkele mensen: Svens vader, de directeur van het ziekenhuis en enkele politieagenten.
"Wat is er aan de hand?", vraag ik verbaasd.
Een van de politieagenten zet een stap naar voren ,"We hebben onderzoek gedaan naar de oorzaak van het... ongeval. Een vliegtuig stopt niet zomaar met werken van het ene moment op het andere. Ik neem aan dat jullie net als ik niet echt vliegtuigkenners zijn, dus ik zal jullie de details besparen. Maar om een lang verhaal kort te maken: er was geknoeid met een van de motoren. Sabotage. Iemand heeft expres Svens vliegtuig laten neerstorten."