OO3.

Even keek ik de jongen aan. Wat moest ik doen? Hij was enorm breed en lang, ik kon amper iets tegen hem beginnen. Lil, als je nu pussy doet zal iedereen hier je ook zo behandelen. Dat wil je niet. Op hoop van zegen zette ik een stoere act op, pakte zijn arm vast en sloeg hem van me af. "Afblijven." Zei ik zo streng mogelijk. De jongen grijnsde even. "Een pittige dame, jongens. Dit wordt nog leuk." De toon van zijn stem beviel me niet. Waar was ik in godsnaam terecht gekomen? Uit het niets werd er een deur open gegooid. Mevrouw Dirkens stond in de deuropening, aan haar gezicht te zien niet erg blij met het scenario dat zich op de gang afspeelde. "Jongens, naar jullie kamers. Nu!" Haar laatste woord klonk bijna schreeuwend. "Jullie mogen er pas uit als ik jullie komen halen. Hup, lopen nu, en snel een beetje!" Mevrouw Dirkens was duidelijk geïrriteerd, maar de jongens liepen gelukkig weg. Mevrouw Dirkens gaf me zacht een duwtje in de richting van de lange gang. Terwijl ze naast me ging lopen, begon ze te vertellen. "In ons internaat zijn we uit op het heropvoeden van probleemkinderen. Sinds jouw ouders hebben aangegeven dat je ook in deze categorie valt, zijn we ook uit op het heropvoeden van jou. We werken hier met een puntensysteem. Elke middag of avond, krijgen jullie een nieuwe opdracht. Als deze op de juiste wijze wordt uitgevoerd, krijg je een punt, in de vorm van een blauw muntje. Deze muntjes moet je goed bewaren, en bijhouden. Als je slecht gedrag vertoond, moet je weer een of meerdere muntjes inleveren. Als je de 100 muntjes hebt bereikt, mag je in overleg met mij, naar huis. Dan is je heropvoeding voltooid." Muntjes? Mevrouw Dirkens sprak honderduit over muntjes en opdrachten, terwijl ik druk om me heen keek en probeerde te onthouden wat wat was en waar we net vandaan kwamen. De eindeloze blauwe muren met lijstjes bleven maar komen. Blauwe muren, blauwe muntjes. Haar lievelingskleur is vast blauw. Of ze heeft op zo'n gaar blog gelezen dat blauw een kleur is die rust brengt ofzo. Mevrouw Dirkens liep voor me uit, haar hakjes tikkend op de vloer terwijl ze een witte deur opende. "Dit is de eetzaal. Hier krijg je elke dag op vaste tijden, je ontbijt, lunch en avondeten. Ontbijt om 7 uur, lunch om 1 uur, avondeten om 8 uur." De eetzaal was een grote, open ruimte met veel licht en ramen. Er stonden houten tafels met banken, net als in de kantine op school. "Je mag zelf bepalen waar je zit." Voegde ze eraan toe. We liepen terug naar de gang, een brede trap op en toen die gang weer uit. Ik was nu al verdwaald. Mevrouw Dirkens opende een nieuwe witte deur, aan het einde van de gang. "Dit is de badkamer voor de meisjes.Je hebt geluk, aangezien we maar over 3, inclusief jou, meisjes beschikken. Er wordt verwacht dat je minstens 1 keer per dag doucht. Tampons en maandverband liggen in de bak daarachter. Vieze kleren mogen in de wasmand ernaast. Kijk vervolgens elke dag even in het washok om je kleren op te halen. Het washok is hiernaast. Dan zal ik je nu even naar je kamer begeleiden, dan kun je uitpakken." Ze liep met me mee naar de laatste gang, volgepropt met witte deuren. "Hier zijn alle kamers. We hebben helaas een oneven aantal meisjes, dus je hebt een kamer alleen." Ze deed een deur voor me open. De kamer was niet groot, maar zag er best knus uit. Achterin stond een bed tegen de muur, verder stond er een ladekast, een full-lenght spiegel en een bureau met een stoel. Boven het bed was een groot raam met een breed raamkozijn, net als thuis. Daar kon ik gelukkig heerlijk in zitten, bedacht ik me. Ik hield ervan om in het raamkozijn te zitten, gewoon een beetje naar buten te staren en oortjes in te doen. "Iedereen heeft een klok, die afgaat 5 minuten voor iedere eettijd. Het is half 1, over een halfuur verwacht ik je in de eetzaal voor de lunch." Mevrouw Dirkens liet me alleen achter in de kamer. Ik besefte het allemaal nog niet. Dit was mijn nieuwe kamer? Mijn nieuwe leven? Omringt door jongens? Er verscheen een grijns op mijn gezicht. Ik kon dit heel slim spelen. Jongens van mijn leeftijd willen zoenen, en dingen voelen. En niet van andere jongens. Ik kon ze gek maken, aangezien ik een van de weinige meisjes was. Misschien werd dit toch nog leuk..